Άρθρα από το “Προς τη Νίκη”

Την τιμούμε, τη δοξάζουμε, την παρακαλούμε, την εμπιστευόμαστε, την υπεραγαπούμε.

Πάρος, Μάιος του 1944. Η κατοχική καταχνιά κάθεται βαριά πάνω στο όμορφο νησί, όπως και σ’ όλη την Ελλάδα… Μαύρη είδηση την κάνει ακόμα πιο βαριά. Εκατον είκοσι πέντε νέοι από τα χωριά Τσιμπίδο, Δραγουλά και Μάρμαρα πρέπει να παραδοθούν για να εκτελεστούν από τους κατακτητές, σε αντίποινα για το φόνο δύο Γερμανών και ένα τραυματισμό… Φοβερή αντιστοιχία!

Είναι ακόμη σκοτάδι. Εκείνοι ξεκινούν μαζί. Θέλουν να δουν το θαύμα. Και τρέχουν με όλη τους τή δύναμη. O ένας oρμητικός, ενθουσιώδης, χωρίς πολλή σκέψη ψηλαφά το θαύμα. O άλλος συγκρατημένος, σκεπτικός, περιμένει· είναι βέβαιος για το θαύμα, μα δισταζει να πλησιάσει. Αλήθεια, ποιος από τους δύο να ’ναι o άγιος; Πώς άραγε να ’ναι οι άγιοι;

Στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας υπάρχουν Άγιοι. Άνθρωποι που με τη Χάρη του Θεού και την προσωπική τους προσπάθεια, αγάπησαν τον Χριστό και αγωνίστηκαν με ακρίβεια και συνέπεια να Τον μιμηθούν στη ζωή τους, και τώρα ευφραίνονται μαζί Του στους ουρανούς. Είναι νέφος ολόκληρο. Τούς γιορτάζουμε τον καθένα χωριστά, αλλά και όλους μαζί την Κυριακή των Αγίων Πάντων.

Μπήκε βιαστικός στην τάξη, καλημέρισε χαμογελαστά και σημείωσε στον πίνακα το θέμα: «Η γενιά του Ναρκισσισμού». Μας κοίταξε μετρώντας αντιδράσεις καί μοίρασε σχετικό άρθρο από τον ημερήσιο Τύπο, να το διαβάσουμε, για να αρχίσει η επεξεργασία. Ένιωθα την ανάγκη να διατυπώσω ερωτήματα για τον τίτλο, αλλά ο φιλόλογος μας πρόλαβε: «Δεν ξέρω πόσοι γνωρίζετε, παιδιά, τη δημοφιλή ιστορία του Νάρκισσου από την ελληνική μυθολογία».

Ποιός κυβερνά τον κόσμο;... Συχνά, οι ειδήσεις που ακούμε και η όλη κατάσταση γύρω μας κάνουν να αισθανόμαστε πιόνια στα χέρια των ισχυρών της γης. Οι μεγάλες δυνάμεις φαίνεται ότι ελέγχουν τα πάντα: την πολιτική εξουσία, την παγκόσμια αγορά, την κοινή γνώμη...

Ήταν γραμματισμένος και μάλιστα από τους καλύτερους του βασιλείου. Το όνειρό του ήταν να γίνει αυλικός. Αγαπούσε τη δόξα των αυλικών, αγαπούσε, όμως, περισσότερο το βασιλιά του. Φανταζόταν τον εαυτό του στο παλάτι του βασιλιά και χαιρόταν με την ιδέα ότι κάποτε θα μπορεί να είναι κι εκείνος κοντά του. Κάποτε ο βασιλιάς τον κάλεσε στο παλάτι. «Ήρθε η ώρα!», σκέφτηκε ο γραμματισμένος και έτρεξε χωρίς αναβολή.

«Πάσχα Κυρίου»  και πάλι στον κόσμο και στην Πατρίδα μας, που η φύση, ολάνθιστη νικήτρια

Είχαμε Θρησκευτικά. Ήταν η τελευταία ώρα της Παρασκευής. Αύριο ξημέρωνε Σάββατο του Λαζάρου και ξεκινούσε

«ἤρξατο νίπτειν τούς πόδας τῶν μαθητῶν» Μόλις είχε αρχίσει ο Μυστικός Δείπνος. Τελευταίες στιγμές του

Συνεπαρμένος από την ύψιστη, ιερή διακονία του ο π. Κύριλλος επέστρεφε στο Ναό. Το βλέμμα του χαμηλωμένο έπεσε στο Πετραχήλι του και καθώς τα κρόσσια του έφεραν στο νου τις ψυχές του ποιμνίου του, πιο θερμή ανέβαινε στον Θεό η ικεσία του: Μνήσθητι, Κύριε... Φοράς πετραχήλι, Πάτερ, δεν κάνω λάθος; Πετραχήλι δεν λέγεται αυτό πού φοράς;