Ένας ιός που κλόνισε την πίστη μας…
Ήρθε ξαφνικά, απρόσκλητος.
Ήμασταν ανυποψίαστοι για τον ερχομό του.
Τα πρώτα μηνύματα έλεγαν πως δεν θα περάσουμε καλά μαζί του.
Τον είπαν κορωνοϊό η αλλιώς covid-19.
Ξεκίνησε το ταξίδι του από την Ανατολική Ασία, σύντομα όμως επεκτάθηκε σε όλον τον πλανήτη, σ’ όλες τις χώρες, χτύπησε όλες τις πόρτες.
Στο πέρασμά του άφησε πόνο, ταραχή, φόβο,
ένα φόβο παράξενο.
Τον φόβο της ασθένειας μπροστά στην απειλή του θανάτου.
Ένα φόβο που μαύρισε την ψυχή μας
και κλόνισε την πίστη μας.
Εξαιτίας του αλλάξαμε τρόπο ζωής,
αλλάξαμε τρόπο σκέψης…
αναθεωρήθηκαν οι σχέσεις μας,
αμφισβητήθηκαν αξίες και ιδανικά,
κλονίστηκαν τα θεμέλια της ύπαρξής μας.
Πολλοί είπαν πολλά…
Πολλοί σιώπησαν…
Κι εγώ;
Εγώ, μπροστά σε όλα αυτά και για όλο αυτό το διάστημα συλλογίζομαι:
Θα μπορούσα πιο συχνά να καταφεύγω σε Σένα, Κύριε, τον Μέγα Ιατρό ψυχών και σωμάτων…
Θα μπορούσα πιο ένθερμα να γονατίζω μπροστά στον Σταυρό Σου,
και να αφήνω εκεί, στα ματωμένα Σου πόδια,
τους φόβους και τους πόνους μου…
Θα μπορούσα πιο συνειδητά να πλησιάζω το Άγιο Ποτήριο,
με την ακλόνητη πίστη ότι Εσύ είσαι το μόνο φάρμακο, Φάρμακο Αθανασίας…
Θα μπορούσα…
Θα μπορούσα πολλά… μαζί Σου…
με τη δική Σου δύναμη…
«Πάντα δυνατά τῷ πιστεύοντι».
Ναι, Κύριε, πιστεύω!
Αύξησε Εσύ την πίστη μου…
Σε ευχαριστώ!
Νικόδημος
