Στα Φάρασα της Καππαδοκίας (Μικρά Ασία) στις 25 Ιουλίου 1924 από ευσεβείς γονείς, την Ευλαμπία και τον Πρόδρομο, λίγες μέρες πριν από την τραγική φυγή των Φαρασιωτών από την πατρώα γη, γεννιέται ο γνωστός σε όλους μας Γέροντας Παΐσιος, κατά κόσμον Αρσένιος Εζνεπίδης. Βαφτίζεται από τον Άγιο Αρσένιο και του δίνει το όνομά του, για να τον αφήσει καλόγερο στο πόδι του, όπως είπε χαρακτηριστικά.
Στην Ελλάδα, η οικογένειά του εγκαταστάθηκε μετά από πολλές περιπέτειες στην Κόνιτσα της Ηπείρου. Ο μικρός Αρσένιος αγαπούσε τις διηγήσεις για τον θαυμαστό βίο του Αγίου Αρσενίου. Έλεγε ότι θα γίνει μοναχός από πέντε ετών! Μικρός ακόμη δεν θέλησε να συνεχίσει στα γράμματα, αλλά προτίμησε να μιμηθεί τον Χριστό. Έμαθε την τέχνη του ξυλουργού, την οποία άσκησε με επιμέλεια και δεξιοσύνη. Μόλις δεκαπεντάχρονος αξιώθηκε της θέας του Κυρίου, για ένα φιλότιμο λογισμό, με τον οποίο απέκρουσε δαιμονική προσβολή απιστίας. Από τότε φούντωσε μέσα του ακόμη περισσότερο ο πόθος για τη μοναχική ζωή.
Ο Αρσένιος, τόσο ως πολίτης όσο και ως στρατιώτης –στη θέση του ασυρματιστή συνήθως– έδειχνε θάρρος και αυτοθυσία, παρά την αναστάτωση που επικρατούσε στην Ελλάδα στα χρόνια της κατοχής και του εμφυλίου. Ήταν πρόθυμος να δώσει κάθε στιγμή τη ζωή του για τη σωτηρία των άλλων. Συνέβη να σώσει με τις θερμές προσευχές του πολλούς στρατιώτες, αλλά να σωθεί και ο ίδιος με τρόπο θαυμαστό μέσα από καταιγισμό πυρών.
Το 1949 απολύεται από τον στρατό και επισκέπτεται για πρώτη φορά το Άγιο Όρος. Σύντομα γίνεται μοναχός με το όνομα Αβέρκιος. Αργότερα παίρνει το όνομα Παΐσιος. Τα χρόνια περνούν και αρχίζει να φαίνεται η ασθενική φύση του με διάφορα προβλήματα υγείας. Παρά την κλονισμένη υγεία του πρωτοστάτησε στην ίδρυση του Ι. Ησυχαστηρίου Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης και καθοδηγούσε τις μοναχές μέχρι το τέλος της ζωής του.
Το 1979 πηγαίνει στην «Παναγούδα», ένα εγκαταλελειμμένο μοναχικό κελλί του Αγίου Όρους. Εκεί τον επισκεπτόταν πλήθος λαού, κυρίως νέα παλληκάρια, για να ζητήσουν τη σοφή συμβουλή του. Έδινε σε όλους πολλή αγάπη κι απ’ τον θησαυρό της καρδιάς του. Δεχόταν εκτός από επισκέπτες και πάρα πολλές επιστολές, στις οποίες απαντούσε. Παράλληλα με την προσφορά του στον κόσμο συνέχιζε την έντονη ασκητική ζωή. Ονόμαζε τους μοναχούς «ασυρματιστές του Θεού», εννοώντας ότι έκαναν θερμή προσευχή και είχαν έγνοια για τον κόσμο.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του οι πόνοι από τις διάφορες αρρώστιες γίνονταν όλο και περισσότεροι. Κι όμως, ήταν πάντα ήρεμος, προσευχόμενος και υπομονετικός.
Τη Δευτέρα 11 Ιουλίου 1994 (γιορτή της Αγίας Ευφημίας, που ιδιαίτερα ευλαβούνταν) κοινώνησε για τελευταία φορά γονατιστός μπροστά στο κρεβάτι του. Η ψυχή του πέταξε για τον ουρανό την επόμενη μέρα. Ενταφιάστηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή. Από τότε ο τάφος του Οσίου είναι πηγή χαρίτων και θαυμάτων για χιλιάδες πιστούς που καταφθάνουν καθημερινά από όλα τα σημεία της γης.
Στις 13 Ιανουαρίου 2015 η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως αποφάσισε την κατάταξη του Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου στο Αγιολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Όμως, οι προφητείες και οι διδαχές του τον είχαν χαρακτηρίσει Άγιο από πολύ νωρίς στις καρδιές των πιστών. Τον τιμούμε πανηγυρικά κάθε χρόνο στις 12 Ιουλίου. Τα λόγια του παραμένουν επίκαιρα και στηρίζουν τις ψυχές μας, για να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες και να αντέχουμε τα προβλήματα της ζωής.
—————————————
«Όταν, από φιλότιμο, κάνουμε τον Θεό να χαίρεται με τη ζωή μας, τότε Εκείνος δίνει άφθονες τις ευλογίες του στα φιλότιμα παιδιά του».
«Όσο περισσότερο ζει κανείς την κοσμική ζωή, τόσο περισσότερο άγχος κερδίζει. Μόνο κοντά στον Χριστό κανείς ξεκουράζεται, γιατί ο άνθρωπος είναι πλασμένος για τον Θεό».
«Η ανώτερη χαρά βγαίνει από τη θυσία. Μόνον όταν θυσιάζεται κανείς, συγγενεύει με τον Χριστό, γιατί ο Χριστός είναι θυσία».
«Τίποτα δεν γίνεται χωρίς την πρόνοια του Θεού, και όπου υπάρχει η πρόνοια του Θεού, σίγουρα αυτό που συμβαίνει, όσο πικρό κι αν είναι, θα φέρει ωφέλεια στην ψυχή».
«Η αγάπη μας πρέπει να είναι ίδια προς όλους. Μόνο τότε είναι αγάπη Θεού. Κάτω από αυτή τα πάντα λυγίζουν∙ δίπλα της όλα λειώνουν».
«Όταν αναθέτουμε τα πάντα στον Θεό, αυτός “υποχρεώνεται” να μας βοηθήσει».
«Όταν αγωνίζεται με ελπίδα ο άνθρωπος, έρχεται η θεία παρηγοριά και νιώθει έντονα η ψυχή τα χάδια της αγάπης του Θεού».
Ας καταφεύγουμε στα αγιασμένα λόγια του για τα καθημερινά που μας ταλαιπωρούν, και στις πρεσβείες του για ό,τι μάς πονάει και μας κουράζει. Η ευχή του έχει δύναμη, γιατί η παρρησία του στον θρόνο του Θεού είναι μεγάλη!
ε.π.
Περιοδικό «Πρός τή ΝΙΚΗ», Ιούλιος 2021
