Μαρτυρίες ανθρώπων που τον γνώρισαν
«Ήταν άνθρωπος ταπεινός, ούτε που τον έκανες για Δεσπότη! Γύριζε με το σκουφάκι, το μπαστουνάκι του… Έκανε παρέα με τους εργάτες, με τους Δημάρχους, με όλους! Να φανταστείς, ο ίδιος έφτιαχνε παντόφλες για τις καλογριές! Μια φορά ήρθε ένας διάκος, ο π. Φιλόθεος Ζερβάκος, να δει τον Δεσπότη. Ήταν πνευματικοπαίδι του. Καταμεσήμερο αυγουστιάτικα. Έξω απ’ τον τοίχο του Μοναστηριού είδε έναν ασπρογένη Γέροντα με ψάθινο καπέλο, μ’ ένα παμπάλαιο ράσο σηκωμένο και τυλιγμένο στη ζώνη του. Έσκαβε, και με το φτυάρι γέμιζε μπάζα το καροτσάκι. Του φάνηκε για εργάτης. Τον ζύγωσε.
–Εδώ είναι ο Δεσπότης; τον ρωτά.
–Εδώ είναι. Τι τον θέλεις;
–Πήγαινε, πες του, θέλω να τον δω.
–Να᾿ ναι ευλογημένο, μετά χαράς! Περιμένετε στον ξενώνα και θα τον ειδοποιήσω.
Σέ λίγο έφτασε ο Δεσπότης με το καλυμμαύχι και το ράσο του, κατεβασμένο αυτή τη φορά, και δίχως τα φτυάρια, τους κασμάδες και τα χώματα! Μάλιστα. Ο Δεσπότης δούλευε κάτω απ’ τον άγριο αυγουστιάτικο ήλιο. Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι δεν τον ξεχώριζες από τον τελευταίο καλόγερο».
Όσοι γνώρισαν τον Άγιο Νεκτάριο στο Μοναστήρι του στην Αίγινα, μιλούν για έναν άνθρωπο απλό και μειλίχιο, που δεν σου έκανε καρδιά να φύγεις από κοντά του. Κυκλοφορούσε με το καλογερικό σκουφάκι του και το σταυρουδάκι του. Πότιζε τα λουλούδια, φύτευε δενδρύλλια, μιλούσε με τα παιδιά, τους εργάτες, περισσότερο όμως μιλούσε στον Θεό. Προσευχόταν με τις ώρες κάθε απόγευμα πάνω στο βουνό ή σε μια ρεματιά δίπλα σ’ ένα ρυάκι που κελάρυζε.
Ο Άγιος ήταν ελεήμων. Δεν άφηνε άνθρωπο να φύγει απ’ το Μοναστήρι χωρίς να του δώσει ένα πιάτο φαγητό· κι ας ήταν το Μοναστήρι τότε πολύ φτωχό. Έβαζε στα σακκούλια ό,τι είχε και δεν είχε το κελλάρι και έδινε στις φτωχές Αιγινήτισσες. Κι ύστερα τις έβγαζε από την πόρτα του μαντριού, να μην τις δει ο κόσμος.
Η αγάπη του ήταν τόσο μεγάλη, που ξεχείλιζε ακόμη και για τα άκακα ζώα.
«Ένας αγωγιάτης που κουβαλούσε στον Άγιο Νεκτάριο υλικά για να χτίσει το Μοναστήρι, έδειρε το ζώο του όπως ήταν φορτωμένο. Ο Άγιος τον είδε. Την άλλη μέρα τον πλήρωσε και του είπε:
–Δεν θα ξανάρθεις! Τι σου φταίει το ζώο που σε υπηρετεί φορτωμένο και το χτυπάς; Αυτό το καημένο δουλεύει σκληρά για να ζήσει!
Εκείνος ύστερ’ από λίγο πήγε και του υποσχέθηκε πώς δεν θα το ξαναδείρει· κι έτσι ο Άγιος, που ήταν καλόκαρδος, τον συγχώρεσε και τον πήρε πίσω».
Ο Άγιος πονούσε για τον κάθε άνθρωπο που υπέφερε.
Την εποχή που ήταν Διευθυντής στη Ριζάρειο, ανέλαβε ο ίδιος να σηκώνεται τα χαράματα, να σκουπίζει τη Σχολή και να καθαρίζει τους ιδιαίτερους χώρους, για να μη χάσει τον μισθό του ο υπάλληλος που είχε αρρωστήσει. Στον γραμματέα της Σχολής δήλωσε πώς τον είχε αντικαταστήσει με άνθρωπο της εμπιστοσύνης του.
Κάποια άλλη φορά, στην Παναγία τη Χρυσοσπηλιώτισσα αντίκρισε έναν ιερέα ρακένδυτο. Χωρίς να το πολυσκεφτεί, έβγαλε το δικό του ράσο, του το έδωσε, και γύρισε στη Ριζάρειο με το μπαλωμένο και ξεθωριασμένο του αλλουνού.
Αλλά εκεί που τα χάνει κυριολεκτικά κανείς, είναι με την ανεξικακία του Αγίου. Όσοι τον γνώρισαν λένε ότι «δεν υπήρχε δεύτερος στη συγχωρητικότητα».
«Ένα καλοκαίρι στην Αίγινα, εκεί που εργαζόταν ο μπαρμπα-Μανώλης, τον ζύγωσε ο Δεσπότης και του λέει:
–Μανώλη, δεν βάζεις εκειδά τη σφήνα, παρά εκεί;
Ο μπαρμπα-Μανώλης απάντησε με μια βρισιά. Ύστερα από λίγο όμως μετανόησε.
–Σεβασμιώτατε, συγχώρεσέ με, είπε.
–Όχι, παιδί μου. Εσύ να με συγχωρήσεις. Γιατί την ώρα που πολεμούσες με τη ζέστη και ταλαιπωριόσουνα, τι ήρθα εγώ να σέ ζαλίσω, να σ’ ενοχλήσω; Εσύ να με συγχωρήσεις».
Έτσι μπόρεσε και αντιμετώπισε με ανεξικακία και όλους αυτούς που τον αδίκησαν πολύ στη ζωή του και τον συκοφάντησαν. Όχι μόνο δεν αγανάκτησε, αλλά τους συγχώρεσε από την καρδιά του. «Ένα στέφανο μου έστειλε ο Θεός και θα τον διώξω;», έλεγε.
Και σ’ όσους τον προέτρεπαν να μιλήσει, να διαμαρτυρηθεί για την αδικία, έδειχνε τον Ουρανό και απαντούσε:
«Επάνω στον Ουρανό ποιος είναι; Εκείνος βλέπει, ακούει και ξέρει!…».
***
Γι’ αυτό, μίλησε ο Ουρανός και τον δόξασε. Και είναι σήμερα ο κορυφαίος Άγιος Νεκτάριος, το φωτεινό αστέρι στο στερέωμα της Εκκλησίας, που ακτινοβολεί χάρη και ευλογία σε όλο τον κόσμο.
Νεφέλη
