Πόσο θα ήθελα, Κύριέ μου, να ‘ μουν…

Ένα από εκείνα τα παιδιά, που έκλεισες στην αγκαλιά Σου και τα ευλόγησες με τ’ άγιο χέρι Σου…
Ένας κι εγώ στην ακρογιαλιά που δίδασκες να Σ’ ακούω και να μη σε χορταίνω…
Ένας απ’ τους ευγνώμονες θεραπευμένους Σου, να τρέξω να διαλαλήσω ότι Συ μου χάρισες την πολυτιμότατη υγεία…
Ένας απ’ αυτούς που είχαν την τιμή να σε φιλοξενήσουν στο σπίτι τους…
Ένας μ’ ευλαβική ψυχή, που να Σ’ ακολουθώ και να Σου προσφέρω απ’ τα υπάρχοντα μου…
Ένας από τους Μαθητές Σου και να καθόμουν μαζί Σου στον Μυστικό Σου Δείπνο…
Ένας που να σήκωνα λίγο το βαρύ σταυρό Σου, σαν το Σίμωνα τον Κυρηναίο…
Ένας που θα ‘τρεχα μαζί με τον Ιωάννη και τον Πέτρο και θα ‘βλεπα το κενό μνημείο…
Ένας, που θ’ αξιωνόμουν ν’ ακούσω, σαν τη Μαρία, το ουράνιο, το αναστάσιμο ΧΑΙΡΕ στον ανοιξιάτικο κήπο απ’ τα χείλη Σου.
Ένας, που με την πύρινη γλώσσα του Αγίου Πνεύματος θα κήρυττα την Ανάστασή Σου…