ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ
Πάει καιρός που άκουσα τούτον τον λόγο∙
«Ανάσταση μπορούμε νά ζούμε κάθε μέρα».
Δύσκολος μου φάνηκε κι ακατόρθωτος.
Αναρωτήθηκα πώς μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο·
και την απάντηση βρήκα –πού αλλού; –
σε Σένα, τον Αναστημένο Κύριο και Θεό μου.
Η σκέψη μου περπάτησε στα όσα έγιναν μετά την Ανάστασή Σου
και κοντοστάθηκε μπρος σε μία εικόνα.
Εκεί, Εσύ, Νικητής του θανάτου, τραβάς με δύναμη τον Αδάμ απ’ τον θάνατο
και με τ΄ άλλο Σου χέρι κρατάς έναν σταυρό, τον σταυρό Σου,
σύμβολο του πάθους και της δόξας Σου.
Στην άλλη πλευρά, η Εύα εκλιπαρεί για έλεος
και πίσω Σου άνδρες της Παλαιάς Διαθήκης
βρίσκουν τη λύτρωση που αιώνες περίμεναν.
Και σκέφτηκα∙
Κάθε φορά που αφήνω τον αδύναμο εαυτό μου –σαν άλλος Αδάμ–
στα παντοδύναμα χέρια Σου να τον ανορθώσεις
και να τον βγάλεις από το χώμα και τη λάσπη που συχνά κατρακυλά,
τότε κι εγώ ζω την Ανάσταση…
Κάθε φορά που –σαν άλλη Εύα– εκλιπαρώ για έλεος και συμπόνια
και μετανιωμένος έρχομαι κοντά Σου,
τότε κι εγώ ζω την Ανάσταση…
Κάθε φορά που σηκώνω τον σταυρό μου αγόγγυστα,
με εμπιστοσύνη στην αγάπη Σου και με την ελπίδα ότι
και για μένα αυτός ο σταυρός είναι σύμβολο δόξας και τιμής,
τότε κι εγώ ζω την Ανάσταση…
Κάθε φορά που δεν αφήνω τα μαύρα σύννεφα της μελαγχολίας
να καλύπτουν τον ουρανό της ψυχής μου,
αλλά ακούω το «Χαίρετε» που είπες τότε στις μυροφόρες
και αυτή η χαρά, η δική Σου χαρά «πλημμυρίζει» το είναι μου,
τότε κι εγώ ζω την Ανάσταση…
Κάθε φορά που στους αμφίβολους λογισμούς προβάλλω το «Εἰρήνη ὑμῖν»
κι αφήνω τους δικούς Σου φωτεινούς λογισμούς
να κυριαρχήσουν στον ορίζοντα της ψυχής μου,
τότε κι εγώ ζω την Ανάσταση…
Κάθε φορά που αφήνω τα όνειρά μου στην άκρη
κι αφήνομαι μ’ εμπιστοσύνη στα Πανάγια χέρια Σου,
να κατευθύνεις Εσύ την ζωή μου,
τότε κι εγώ ζω την Ανάσταση…
Κάθε φορά, που παίρνω το βλέμμα μου από τα μάταια τούτης της γης
και το «καρφώνω» εκει ψηλά, που είσαι Εσύ,
και θυμάμαι τον αιώνιο προορισμό μου,
τότε κι εγώ ζω την Ανάσταση…
Τώρα κατάλαβα γιατί «Ανάσταση μπορούμε να ζούμε κάθε μέρα…».
Γιατί η Ανάσταση είναι τρόπος ζωής…
Η Ανάσταση είναι υπόθεση της κάθε στιγμής…
Τώρα, μπορώ κι εγώ μαζί με τον άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ
να πω απ’ τα βάθη της ψυχής μου
«Χριστός Ανέστη, χαρά μου»!
Νικόδημος
