Τετάρτη 1η Σεπτεμβίου 2004. Μια καινούργια σχολική χρονιά ξεκινά στη Ρωσία. Στο σχολείο της πόλης Μπεσλάν της Βόρειας Οσετίας οι δάσκαλοι υποδέχονται τους μαθητές και τους γονείς τους. Ατμόσφαιρα χαρούμενη.
Μέχρι που… μια ομάδα τρομοκρατών εισβάλλει στο σχολείο. Παίρνει ομήρους πάνω από 1200 άτομα· παιδιά, γονείς και δασκάλους. Ανάμεσά τους και ο Έλληνας δάσκαλος Φυσικής Αγωγής Γιάννης (Ιβάν) Κανίδης. Όταν οι τρομοκράτες του πρότειναν μαζί με άλλους να φύγει, αρνήθηκε θέλοντας να βοηθήσει τους μαθητές. Ήδη από τα πρώτα λεπτά είχε καταφέρει να κλειδώσει κάποιους σε μια αίθουσα, από όπου διέφυγαν σώοι.
Ακολουθούν τρεις δραματικές μέρες ομηρίας. Οι τρομοκράτες στερούν από όλους τροφή και νερό. Ο Έλληνας δάσκαλος μέσα στο χώρο του γυμναστηρίου στήριζε ψυχολογικά τα παιδιά, τα καθησύχαζε, ενώ πίεζε τους τρομοκράτες να τους δώσουν νερό. Ο ίδιος κατάφερε να βρέξει ένα πανί και με φροντίδα το ακουμπούσε στα χείλη των παιδιών που είχαν περισσότερη ανάγκη.
Μαρτυρίες λένε ότι απενεργοποίησε και δύο από τους εκρηκτικούς μηχανισμούς πριν από την εισβολή των Ρώσων κομάντο στις 3 Σεπτεμβρίου.
Η τελευταία πράξη της ζωής του ήταν όταν όρμησε μπροστά στα παιδιά με το σώμα του, για να τα προστατεύσει από τα πυρά των τρομοκρατών την ώρα της μάχης. Τα παιδιά σώθηκαν και πήδηξαν από το παράθυρο, εκείνος όμως άφησε εκεί την τελευταία του πνοή.
Ο ηρωισμός του έγινε γνωστός σε όλον τον πλανήτη, και μετά θάνατον του απονεμήθηκε ο τίτλος του «Προστάτη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
ία
