Τα σύννεφα, χρυσωμένα στην ολόχρυση ώρα στο χρυσάφι του ήλιου, που βάδιζε το δρόμο του προς τη δύση, φαίνονταν σαν ν’ ανεβαίνουν από τη ζεστή γη στον ουρανό. Στους κάμπους της Ιουδαίας το ανοιξιάτικο αεράκι κουνούσε ανάλαφρα τα κλαδιά των δέντρων, απ’ όπου κρέμονταν μέσα από τις φυλλωσιές τα άγουρα ακόμη φρούτα. Από την Ιερουσαλήμ, η οποία χωριζόταν από το όρος των ελαιών με μια απόσταση κάπου 1400 μέτρων, ξεχώριζαν μέσα από τον κουρνιαχτό οι κορφές των πύργων τα λευκά τετράγωνα του Ναού. Στα ελιόδεντρα του όρους του ελαιώνος, τα ντυμένα στην πράσινη στολή τους με τα ασημωτά τους φύλλα, τα πουλιά φτερούγιζαν πασίχαρα, αλλά και νευρικά, κράζοντας τα μικρά τους που πρωτοπέταξαν από τις φωλιές. Όλα ήταν ανυποψίαστα για όσα επρόκειτο να συμβούν.
Μόνοι οι Απόστολοι, με τις ψυχές γεμάτες ελπίδα και προσμονή, συγκεντρωμένοι γύρω από τον Αναστημένο Κύριο, σ’ εκείνη την γλυκειά φύση, τον ξαναρωτούν γεμάτοι περιέργεια. Κάτι φαίνεται να προμαντεύουν:
― Κύριε πες μας· αυτή είναι η εποχή που έχεις σκοπό ν’ ανορθώσεις και πάλι την βασιλεία του Ισραήλ;
― Δεν ανήκει σε σας, δεν είναι δικό σας δικαίωμα, απάντησε ήρεμα ο Κύριος, να γνωρίζετε τα χρόνια ή τους ορισμένους μήνες και μέρες, τα οποία ο Θεός Πατέρας κράτησε στην αποκλειστική του εξουσία. Εσείς όμως θα λάβετε δύναμη και ενίσχυση, όταν θα έρθει επάνω σας το Άγιο Πνεύμα και θα είστε μάρτυρες της ζωής και της διδασκαλίας μου και στην Ιερουσαλήμ και σ’ όλη την Ιουδαία και στην Σαμάρεια και μέχρι τα πέρατα του κόσμου (Πραξ. α΄ 6-8).
Πότε συνέβη αυτό που οι ιερές ψυχές των μαθητών προαισθανόταν, χωρίς όμως και να το περιμένουν. Ενώ τον κοίταζαν, και ενώ αυτός τους ευλογούσε, δείγμα της μεγάλης στοργής Του, υψώθηκε ανάλαφρα προς τα πάνω, προς τον ουρανό, και ένα σύννεφο, σαν άλλο όχημα τον παρέλαβε και τον έκρυψε από τα ορθάνοιχτα και κατάπληκτα μάτια τους. Και καθώς δεν μπορούσαν να ξεκολλήσουν το βλέμμα τους από τον ουρανό, δύο λευκοντυμένοι άγγελοι τους έλυσαν την απορία.
― Άνδρες Γαλιλαίοι, τους είπαν, γιατί κοιτάζετε προς τον ουρανό; Αυτός ο ίδιος ο Ιησούς, που τώρα αναλήφθηκε εδώ από σας στον ουρανό, θα γυρίσει κατά τον ίδιο τρόπο, δηλαδή με το σώμα του καθισμένος πάνω στο σύννεφο, όπως τον είδατε και τώρα, γεμάτοι κατάπληξη και θαυμασμό, να πηγαίνει στον ουρανό (βλ. Λουκ. κδ΄ (24) 50-52· Πραξ. α΄ 6-11).
Ο αποχωρισμός ήταν σκληρός για τους Αποστόλους. Όμως ήταν απαραίτητος, όπως απέδειξαν τα πράγματα.
Η είσοδος του Υιού και Λόγου του Θεού, που έζησε την ιστορική του ζωή στον κόσμο, είχε αρχή. Έπρεπε να έχει και τέλος χρονικό. Διότι το έγχρονο είναι προσωρινό. Η ανάληψη του Θεανθρώπου με την ανθρώπινη φύση αχωρίστως ενωμένη με τη θεία φύση, έγινε την τεσσαρακοστή ημέρα από την λαμπροφόρο Ανάστασή Του. Όταν επρόκειτο να αρχίσει το λυτρωτικό έργο Του έμεινε σαράντα μέρες στην έρημο. Τώρα που το ολοκλήρωσε, έμεινε σαράντα μέρες στη γη πριν αναληφθεί· και μη έχοντας πια λόγο παραμονής στη γη, επιστρέφει κοντά στον Πατέρα του, από τους κόλπους του Οποίου ως Θεός Λόγος δεν είχε ποτέ αποχωριστεί. Ανέβηκε για να αναλάβει και πάλι την δόξα Του, που είχε προαιωνίως ως ένας της Αγίας Τριάδος. Μια άπειρη δόξα, που η ταπείνωσή Του ως ανθρώπου, η άφατη κένωσή Του, η οδύνη και το πάθος Του είχαν συγκαλύψει προσωρινά. Τώρα επανέρχεται με αχώριστη την ανθρώπινη φύση σ’ αυτό που ήταν πριν την φορέσει.
Στο Σύμβολο της Πίστεως (το «Πιστεύω») ομολογούμε ότι ο κύριος «ἐκάθησεν ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός». Η εικόνα είναι καθαρά ανθρωπομορφική. Παρουσιάζει τον Θεό Πατέρα να κάθεται σε θρόνο και τον Κύριο στα δεξιά Του. Με την ανθρώπινη αυτή έκφραση, αφού δεν μπορούμε να προσεγγίσουμε διαφορετικά το ανέγγιχτο, δηλώνουμε την ισότιμη εξουσία, την στενή αγάπη και τη μυστηριακή ενότητα που υπάρχει μεταξύ των προσώπων της Αγίας Τριάδος.
Όμως η Ανάληψη σηματοδοτεί και ένα άλλο γεγονός σπουδαιότατο για μας τους χοϊκούς ανθρώπους. Τώρα η υπόσταση και η άπειρη θεότητα του Θεού και Λόγου, που ποτέ δεν μετακινήθηκε από τους κόλπους του Πατρός, έχει προσλάβει και κάτι καινούργιο, πρωτόγνωρο: Την θεωμένη ανθρώπινη φύση του Χριστού, την οποία ποτέ πια δεν πρόκειται να αποβάλει. Το γεγονός αυτό συνιστά για εμάς τα κτιστά δημιουργήματα του άπειρου και τέλειου Θεού, ύψιστη περιωπή, άφθιτο μεγαλείο. Καταστάσεις, που μας ανεβάζουν ψηλότερα και από τους αγγέλους! Γιατί το μεγάλο δώρο να γίνουμαι κατα χάρη θεοί, δόθηκε χαριστικά μόνο σε εμάς τους ανθρώπους, όχι όμως και στις άυλες φύσεις. Και ενώ με την παράβασή μας στον Παράδεισο είχαμε χωριστεί από τον Θεό και πέσαμε στα κατώτατα μέρη της γης, στον Άδη, όπου βασίλευε ο θάνατος, τώρα, χάρη στον Κύριό μας, που προσέλαβε την ανθρώπινη φύση μας, την αγάπησε, την ανακαίνισε και την θέωσε, ανεβήκαμε ψηλότερα από τους αγγέλους. Ο Υιος και Λόγος του Θεού έκανε μέτοχο και κοινωνό της μακαρίας ζωής του Τριαδικού Θεού την ανθρώπινη φύση.
Μπροστά σε αυτό το βαθύ μυστήριο της θείας αγάπης και το πρωτόγνωρο φαινόμενο, οι άγγελοι προϋπάντησαν τον Θεάνθρωπο με ένα πανηγυρικό συναγερμό, αλαλάζοντας για την κραταιά νίκη του. Και οι άρχοντές τους, με θείο κέλευσμα, άνοιξαν διάπλατα τις πύλες των ουρανών, για να υποδεχθούν τον «Βασιλέα τῆς δόξης» και να φανεί η λαμπρότητα και το ασύγκριτο κάλλος τους…
Η Ανάληψη του Κυρίου σηματοδότησε και ένα άλλο γεγονός για το οποίο ο ίδιος είχε μιλήσει στους μαθητές Του. Τώρα που ολοκληρώθηκε η προαιώνια θέληση του Θεού για την σωτηρία μας· τώρα που ο Κύριος είναι «ὁ ἄρχων τῆς θείας βασιλείας», θα απέστελλε στο κόσμο τον Παράκλητο, για να ιδρύσει την Εκκλησία Του και να την καθοδηγεί «εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν». Τώρα ο Κύριος, ως αόρατη και μυστική κεφαλή της Εκκλησίας Του, την κυβερνά και μεσιτεύει για μας, τα μέλη της, στον Ουράνιο Πατέρα Του. Ενώ ταυτόχρονα την ζωοποιεί με τον Πανάγιο Πνεύμα Του.
Η επόμενη μετά σώματος ένδοξη και με συνοδεία όλων των αγγέλων έλευσή Του στον πλανήτη μας, θα πραγματοποιηθεί όταν θα έρθει για να κρίνει τον κόσμο. Ώς τότε όμως ο ουρανός δεν είναι πια χωρισμένος από την γη. Οι πύλες του είναι ανοιχτές για όλους όσους μετανοούν και πιστεύουν στο Σωτήρα. Κι Αυτός είναι μαζί μας μέχρι τη συντέλεια του αιώνος. Είναι μαζί μας παρών στον κόσμο που ήρθε για να ελευθερώσει από την αμαρτία. Είναι μαζί μας, σύμφωνα με την υπόσχεσή του, περιμένοντας και την δική μας οριστική αναχώρηση από εδώ. Ως τότε ακούει τις προσευχές μας, δέχεται τα δάκρυά μας. Είναι μαζί μας, συνοδοιπόρος μας, γιατί η γη μας είναι πια το σπίτι του Θεού και η ψυχή του καθενός μας κατοικητήριο δικό Του. Εννοείται βέβαια όλων εκείνων που θέλουν να ανήκουν στην πολιτεία του Θεού, δέχονται να κυβερνώνται από τους νόμους Του και περιμένουν να εγκατασταθούν εκεί, όπου έχω και τα πολιτικά τους δικαιώματα. Εκεί όπου βρίσκονται τα μεγάλα τους συμφέροντα και οι άριστοι φίλοι τους (βλ. Φιλιπ. γ΄ 20). Διότι τα μέλη της εκκλησίας του Χριστού είναι από τώρα «συμπολῖται τῶν ἁγίων» και οι οικιακοί του Θεού (Εφεσ. β΄ 19).
Να γιατί η Ανάληψη είναι μεγάλη γιορτή θριάμβου και υπερκόσμιας πανηγυρικής χαράς για μας τους Ορθοδόξους.
