Το μήνα αυτό γιορτάζουν δύο συνώνυμοι Άγιοι Μεγαλομάρτυρες. Ο Άγιος Θεόδωρος ο Τήρων (νεοσσύλεκτος) στις 17 και ο Άγιος Θεόδωρος ο Στρατηλάτης στις 8 Φεβρουαρίου.
Αλλά δεν είναι απλώς το ίδιο όνομα, που τους ενώνει ούτε ο ίδιος μήνας της γιορτής τους. Είναι κάτι άλλο πολύ βαθύ και συγκινητικό.
Ο Άγιος Θεόδωρος ο Τήρων μεγάλωσε στα Χουμιαλά, ένα χωριό κοντά στην Αμάσεια του Πόντου. Νέο παλικάρι στρατεύθηκε στο ρωμαϊκό στρατό και βρέθηκε με αποστολή σε μια άλλη πόλη του Πόντου, νοτιότερα, στα Ευχάιτα.
Εκεί αντιμετώπισε το δίλημμα: Ή χριστιανός ή στρατιωτικός. Ο αυτοκράτορας Μαξιμίνος ο Β΄ είχε κηρύξει και πάλι διωγμό.
Ο Άγιος Θεόδωρος δεν ταλαντεύθηκε διόλου. Διέγραψε μονομιάς όνειρα, σταδιοδρομίες, ανδραγαθίες και δήλωσε «Χριστιανός»! Και μαρτύρησε! Ήταν το 307 μ.Χ.
Στην πόλη εκείνη όμως, τον ίδιο καιρό, ζούσε κάποιο άλλο παλικάρι, ο Θεόδωρος. Κοιτάν ο καιρός που, εικοσάχρονος περίπου, έπλασε τα όνειρά του για το μέλλον. Είδε το μαρτύριο του Τήρωνος, ρίγησε στο βλέμμα, στην ομολογία, στην αιμάτινη φλόγα της καρδιάς του μάρτυρος. Και το αποφάσισε. Θα έπαιρνε τη θέση εκείνου! Στο στρατιωτικό κλάδο. Κι ίσως -ποιος ξέρει, αν το ξαναζητήσουν οι καιροί- και στο μαρτυρικό σθένος!
Ο Θεόδωρος ανέβαινε τώρα στην στρατιωτική ιεραρχία συνεχώς. Σε λίγα χρόνια είχε πια τον τίτλο «στρατηλάτης» και την ευθύνη του Πόντου με έδρα την Ηράκλεια. Μα οι οραματισμοί του τον ωθούσαν ακόμη πιο μακριά, ακόμη πιο ψηλά. Η αιματόβρεχτη σκυτάλη, που κρατούσε, τον έκαιγε…
Το 319 μ.Χ. ο υποκριτής και παράσπονδος Λικίνιος, διώκει τον χριστιανισμό στις χώρες της επικρατείας του. Επισημαίνει, και τον στρατηλάτη. Έρχεται στην Ηράκλεια, τον εκβιάζει, τον απειλεί, τον βασανίζει με λύσσα, τελικά τον αποκεφαλίζει.
Το αποτέλεσμα; Πάνω από 300 στρατιώτες μεταστρέφονται, καθώς και ο ανθύπατος Κέστης, και πλήθος από ειδωλολάτρες με φλογισμένα πρόσωπά και καρδιές ζητούν να γίνουν Χριστιανοί!
Αμέτρητα χέρια απλώθηκαν και πήραν τη σκυτάλη…
Από χέρι σε χέρι, από γενιά σε γενιά… Παρατηρήστε την πως μεταδίδεται, πως πετά η σκυτάλη των αγίων του Θεού!
Λέγεται Πίστη, Γενναιότητα, Παρρησία, Μαρτύριο, Αγιότητα!
Και να, φτάνει μέχρι τις μέρες μας! Κάποιοι νεομάρτυρες μας πλησιάζουν σε απόσταση αναπνοής, τείνουν το χέρι και με φλογισμένο από τον αγώνα βλέμμα νεύουν.
«Ξεκινά! Είναι η σειρά σου! Αφήσετε την χαμαίζηλη ζωή. Άνοιξε το βήμα σου με όλο σου το δυναμισμό! Τρέξε στο στίβο της εποχής σου με τη σκυτάλη γερά στο χέρι!
Κοίτα στο τέρμα το στεφάνι, γύρω το πλήθος που παρακολουθεί, μπροστά σου αυτόν που ανυπόμονα σε προσμένει!…
Κοίταξε την ίδια τη σκυτάλη, που κρατάς, περιλουσμένη στον ιδρώτα και το αίμα, πόσο έντονα ακτινοβολεί από θεία δόξα!…
Τρέξε, λοιπόν, στα χνάρια των Αγίων, των πατέρων σου, και συ! Προχώρα»!
Προς τη Νίκη, τεύχος 500
