Εκτός Προγράμματος

Το σύστημα αλλάζει συνεχώς αλλά εσύ τρέχεις. Όπως έτρεχαν οι προηγούμενοι όπως θα τρέχουν και οι επόμενοι.

Το πρόγραμμα κολλημένο στο γραφείο σου. Πρέπει να τηρείται με προσοχή και ακρίβεια. Στις 7 ξυπνάς για να πας σχολείο. Μέχρι τις 2 μπαινοβγαίνεις σχεδόν μηχανικά στην τάξη, περιμένοντας στωικά κάθε φορά το διάλειμμα. Στις 2.30 μεσημεριανό και μέχρι τις 3.30 κοιτάς να ξεκλέψεις λίγη ώρα να διαβάσεις για το μάθημα που ξεκινάει μετά.

Στις 9.30 το βράδυ γυρνάς στο σπίτι. Προσπαθείς ν’  ανασυγκροτήσεις τις δυνάμεις σου, τρως κάτι λίγο και συνεχίζεις το διάβασμα. Εκτός από τις Δευτέρες που αναρωτιέσαι «καλά αυτό το μάθημα φυσικής 9.30-11 το βράδυ, τι το’ θελα». Μαζί σου αναρωτιέμαι κι εγώ κι εύχομαι να αντέξεις! Το πρόγραμμα, η επιμέλεια, η ακρίβεια θα σε οδηγήσουν στην επιτυχία. Το εύχομαι κι αυτό.

Ξαπλώνεις, κλείνεις το φως και η σκέψη σου γυρνάει στο μέλλον. Όταν τελειώσουν όλα αυτά, θα συνεχίσεις αλλά με τους δικούς σου όρους. Θα πετύχεις στη σχολή που θέλεις, θα ζήσεις τη ζωή σου. Θα πάρεις δίπλωμα, μηχανή, τους δρόμους. Και μόλις τελειώσεις, μεταπτυχιακό στο εξωτερικό, δουλειά… Θα τα καταφέρεις άραγε;

Εντάξει η ώρα πέρασε και πρέπει να ξεκουράσεις κι αυτό το έρμο το μυαλό δε σ’ αφήνει … Ο ύπνος δεν έρχεται και το πρόγραμμα αύριο πάλι θα τρέχει. Λοιπόν, ίσως είναι η κατάλληλη στιγμή να σου πω μια ιστορία. Μια ιστορία «εκτός προγράμματος», μήπως σε βοηθήσει και στον ύπνο…

Πρωί Κυριακής. Παρά το άγχος και την αγωνία για την ύλη, έχοντας στο μυαλό διαγωνίσματα και επαναλήψεις πήγα στην εκκλησία. Κάτι με κράτησε μετά τη Θ. Λειτουργία στη συζήτηση που ακολούθησε με τον ιερέα του ναού. Στη μέση εκείνος χαμογελαστός και τριγύρω κι άλλοι αγχωμένοι σαν κι εμένα. Νιώθαμε ήδη καλύτερα μετά τη Θ. Λειτουργία, αλλά η έγνοια για όποιον δίνει πανελλήνιες εξετάσεις δεν είναι εύκολο πράγμα. Κάποια στιγμή ο ιερέας σήκωσε το ποτήρι με το νερό. Περιμέναμε την ευχή για την επιτυχία μας, αλλά μας ήρθε ξαφνική η ερώτηση:

– Παιδιά μπορείτε να υπολογίσετε πόσο ζυγίζει αυτό το ποτήρι με το νερό;

Χαμογελάσαμε. Κάποιοι ξεστόμισαν κάποιους υπολογισμούς καταλήγοντας στα 250-300 περίπου γραμμάρια. Ήμουν σ’ αυτούς και ετοιμαζόμουν να φύγω, καθώς πίστευα πως με περίμεναν σημαντικότερα προβλήματα.

– Εξαρτάται, είπε απλά ο γέροντας. Το απόλυτο βάρος δεν  έχει σημασία, είναι σχετικό. Αλλάζει ανάλογα με την ώρα που το κρατάς. Αν το κρατήσεις για λίγα λεπτά καταλαβαίνεις ότι το βάρος του είναι ασήμαντο, όπως περίπου το υπολόγισες.  Αν συνεχίσεις όμως να το κρατάς για μία ώρα, το αισθάνεσαι βαρύτερο, το χέρι κουράζεται και πονά. Κι αν το κρατήσεις μία μέρα γίνεται ασήκωτο, το χέρι σου μουδιάζει και νιώθεις πλέον ανίκανος να κάνεις οτιδήποτε. Εξουθενώνεσαι. Το βάρος του ποτηριού δεν αλλάζει, αλλά όσο πιο πολύ το κρατάς, τόσο πιο βαρύ γίνεται.

Τα άγχη και τις αγωνίες της ζωής είναι σαν το ποτήρι με το νερό. Αν τις σκεφτείς για λίγο δε σου δημιουργούν κάποιο πρόβλημα. Αν όμως τους δώσεις χώρο και χρόνο στο μυαλό σου αρχίζουν να γίνονται κουραστικές. Πονάς  και τις νιώθεις σα βάρος απ’ το οποίο πρέπει να απαλλαχτείς. Αν όμως τις σκέφτεσαι συνεχώς νύχτα και μέρα γίνονται ασήκωτο φορτίο που ακινητοποιεί τις δυνάμεις σου. Η σκέψη μουδιάζει και αισθάνεσαι πλέον ανίκανος να πραγματοποιήσεις οτιδήποτε.

Είναι σημαντικό να ακουμπούμε το «ποτήρι» του άγχους και των αγωνιών στο Θεό. Μην τις κρατάμε όλη τη μέρα. Όσο πιο νωρίς να τα λέμε πρώτα στο Θεό. Κι όταν νιώσουμε ότι γίνονται βάρος ασήκωτο, εμμονές που δε μας αφήνουν να χαρούμε τη ζωή, αιτίες να δημιουργούνται άσχημοι λογισμοί μην αργούμε να πηγαίνουμε στον πνευματικό.

Ο ιερέας χαμογελαστός σταμάτησε. Με πρόποση μας ευχήθηκε άριστη επιτυχία στον αγώνα μας. Μετά από λίγο έβγαινα από το ναό. Και σε σκέφτηκα φίλε μου, γιατί περνάμε τις ίδιες αγωνίες. Καλή δύναμη και σε σένα και θυμήσου να αφήνεις το ποτήρι όσο πιο γρήγορα μπορείς, για να ξεκουραστείς.

συν. Α.