Το ’λεγε η καρδιά της Κύπρου όλης και πάντα θα το λέει πως ήταν, είναι και θα είναι Ελληνική στους αιώνες!

Όπως το λέει κι ο ποιητής μας Κωστής Παλαμάς:

«Πολλούς αφέντες άλλαξες,

δεν άλλαξες καρδιά».

                Και έτσι ήταν!Ένιωθαν οι Έλληνες της Κύπρου πάντοτε δεμένοι με την Ελλάδα και πάντοτε λαχταρούσαν να ταυτίσουν τη μοίρα τους με εκείνη του υπόλοιπου Ελληνισμού.

Ποτέ δε σταμάτησε να αγωνίζεται για την ελευθερία της η Κύπρος.

Και για άλλη μια φορά την 1η Απριλίου του 1955 μια χούφτα άνθρωποι ξεσηκώνονται ενάντια σε μια τεράστια Αυτοκρατορία, την Αγγλική για να φέρουν την πολυπόθητη Ένωση με τη Μητέρα Ελλάδα!

                Τέσσερα χρόνια κράτησε ο απελευθερωτικός αγώνας ενάντια στους Άγγλους.

Ώσπου φτάσαμε το Φεβρουάριο του 1959 στην υπογραφή της συμφωνίας Ζυρίχης-Λονδίνου και την ίδρυση της ανεξάρτητης Κυπριακής Δημοκρατίας.

Ο λαός της Κύπρου δεν αξιώθηκε να γευτεί τους καρπούς του αγώνα του, γιατί το τουρκικό στοιχείο υποκινούμενο από την Άγκυρα δημιούργησε την κρίση του 1963-64 που κατέληξε στη χάραξη της πράσινης γραμμής. Για να ολοκληρωθεί το νεκροθάψιμο των ονείρων του Κυπριακού λαού, το καλοκαίρι του 1974, όταν ο Αττίλας (οι Τούρκοι) έμπαινε στο ματοβαμμένο νησί για να σκορπίσει το θάνατο, τη φρίκη, τον ξεριζωμό.

Ας μην ξεχνάμε –όλος ο Ελληνισμός– πώς είμαστε απόγονοι εκείνων που έγραψαν ιστορία. Πώς είμαστε ταγμένοι να φυλάμε Θερμοπύλες. Πώς τα σύνορα του Ελληνισμού βρίσκονται στην κατεχόμενη Κερύνεια, στην Κωνσταντινούπολη, στη Μικρά Ασία, στη Βόρειο Ήπειρο!!!