Θεέ μου, κράτησε μέσα μου ορθή την πίστη. Σαλεύεται. Λυγίζει. Η αμφιβολία σφίγγει ολοένα τον νου μου.
Ανεξιχνίαστε, Μεγάλε Θεέ μου, συνθλίβομαι μέσα στην αντίφαση: Ενώ σε παρακαλώ να με στηρίξεις στην πίστη, το κάνω χωρίς πίστη, με κλονισμένη διάθεση. Αραγε θα μ’ ακούσεις; Υπάρχεις;Μήπως η φωνή μου πέφτει στο κενό, στο απόλυτο μηδέν;
        Η αμφιβολία με αναστατώνει. Ο άνεμος πάει να σβήσει τη φλόγα. Θεέ μου, κράτησε με. Μη σβήσει το φως. Πώς θα ζήσω χωρίς Εσένα! Ω, πόσα χέρια βέβηλα σπέρνουν στην καρδιά μου τον σπόρο του δισταγμού
και θέτουν σε δοκιμασία την πίστη μου! Προπαντός, Θεέ μου, με κλονίζει ο πόνος, που δυναστεύει αλύπητα εκατομμύρια υπάρξεις στον κόσμο μας. Επειτα είναι και τα πάθη μου που θα ήθελαν… να μην υπάρχεις. Κι οι κατακτήσεις της επιστήμης, η λατρεία της, τραντάζουν το οικοδόμημα της πίστης μου.
         Κύριε, «πρόσθες ημιν πίστιν». Αν αυτό το έλεγαν οι Απόστολοι που σε είχαν κοντά τους, Σ’ έβλεπαν και Σ’ άκουγαν, τι να πω εγώ; Εγώ που ζω σ’ ένα κόσμο αλλοπρόσαλλο, Θεέ μου, όπου τα ένστικτα σκότωσαν τη λογική, ο ρυθμός τη ζωής έσπασε τα νεύρα και τα είδωλα έκρυψαν τη θέα Σου από τα κουρασμένα μάτια μας;
 Πρόσθεσέ μου πίστη Κύριε. Διάλυσε την ομίχλη της αμφιβολίας. Εξαφάνισε τους δισταγμούς. Δωσ’ μου την βεβαιότητα της παρουσίας Σου. Μίλησε μέσα στην καρδιά μου. Βεβαίωσέ την για την ύπαρξή Σου.
«Πιστεύω, Κύριε βοήθει μου τη απιστία»