«Θέλω να με προσέξεις»
Μαλλιά προσεκτικά επιμελημένα. Ρούχα της τελευταίας μόδας. Κινήσεις εντυπωσιακές. Φωνή ισχυρή. Με έναν λόγο: «Θέλω να με προσέξεις». Σε κοιτούσα χθες στο σχολείο. Σε παρατηρούσα από το πρωί μέχρι την ώρα που έφυγες. Και μου το έλεγαν όλα επάνω σου. Το ντύσιμό σου, η φωνή, τα αστεία, οι διηγήσεις και οι κινήσεις σου. «Θέλω να με προσέξεις», φώναζαν όλα, απαιτούσαν σχεδόν. Προσπάθησα να αγνοήσω τη φωνή σου και να σε δω όπως αλήθεια είσαι, πέρα από τα ρούχα και τα φερσίματα. Μα ήταν σχεδόν αδύνατο. Δεν με άφηνες να σε δω στο βάθος. Η κραυγή σου αυτή, η επιθυμία σου να προσελκύσεις την προσοχή γνωστών και αγνώστων, κάλυπτε τα πάντα. Έκλεινα τα μάτια μου, να μη βλέπω, να μην ακούω αυτή τη φωνή, να μπορέσω να σε ανακαλύψω, βρε παιδί μου. Μα τίποτα. Η κραυγή σου απόλυτη, ικετευτική επανερχόταν. «Πρόσεξέ με»! Ένιωθα να με δονεί ολόκληρη η έντασή της. Μα αυτό που πιο πολύ με άγγιζε ήταν το βλέμμα σου, που έδειχνε ότι ακόμη δεν κατάφερες αυτό που επιδιώκεις. Ότι ακόμη δεν νιώθεις ικανοποίηση από την προσοχή που σου δίνουν οι γύρω σου. Ότι μάλλον δε θα νιώσεις ποτέ.
Έφυγα από το σχολείο και το μυαλό μου ήταν εκεί, κοντά σου. Πέρασαν ώρες και η φωνή σου άρχισε κάπως να ξεθυμαίνει. Άρχισα να ξεχνώ το έξω σου. Τότε μπόρεσα να διακρίνω κάτι από όσα κρύβεις μέσα σου.
Τώρα˙ Πώς θα σου εξηγήσω πόσο αξίζεις; Πώς θα σου εξηγήσω πόσο μοναδική είναι η προσωπικότητά σου; Είναι υπέροχο το μέσα σου… Αλήθεια υπέροχο, εντελώς μοναδικό. Και μπορεί αλήθεια να σε κάνει να λάμψεις χωρίς να χρειαστεί να βοηθήσουν καθόλου τα εξωτερικά. Τα γράφω αυτά, αν και ξέρω ότι μπορεί ποτέ να μην τα διαβάσεις, ότι μπορεί ποτέ να μην τα δεχτείς.Ίσως να μην μπορέσεις να με ακούσεις πίσω από την κραυγή που μοιάζει να σε απορροφά. Είναι τόσο δύσκολο, άλλωστε, να ακούσεις σε μια εποχή που η προσπάθεια προσέλκυσης της προσοχής των άλλων έχει γίνει επιστήμη.
Σε σκέφτομαι πολύ, όμως δεν θα προσπαθήσω άλλο να σε πείσω. Μόνο θα σου μιλήσω και για εκείνη, για Εκείνη, τη Μάνα μας, την Υπεραγία Θεοτόκο. Την ανώτερη από όλους τους ανθρώπους και όλους τους αγγέλους, την ανώτερη από όλα τα πλάσματα. Κανείς δεν την ήξερε, κανείς δεν την πρόσεχε. Είχε, όμως, ψυχή κατάλευκη στολισμένη με όλες τις αρετές και γεμάτη από αγάπη, άπειρη αγάπη για τον Κύριο και Δημιουργό Της. Και Την πρόσεξε ο Θεός. Και Τη διάλεξε. Και έκανε την ταπεινή ύπαρξη “Πλατυτέρα των ουρανών”. Έγινε αυτή, Την οποία μακαρίζουν όλες οι γενιές των ανθρώπων, η Αειμακάριστος, η Μητέρα όλων μας.
Τι αλήθεια αξίζει; Ποιος είναι αυτός που αξίζει; Και ποιος αλήθεια δοξάζεται; Ποιος αλήθεια ελκύει; Και ποιου το όνομα γράφεται στο νου και τη μνήμη των ανθρώπων;
Μάθε το μυστικό από την Παναγία μας και από όλες τις στρατιές των Αγίων που ευαρέστησαν στο Θεό. Ζήσε απλά, όπως ζητάει ο Θεός. Προσπάθησε να αποκτήσει τη μέσα ομορφιά, την ομορφιά της αρετής. Αυτή την ομορφιά που δίνει τη λάμψη στα μάτια και το φως στο πρόσωπο. Και θα έρθει η μέρα που ο Θεός θα σε δοξάσει, όπως ποτέ δε φαντάστηκες.
Πάσχα του Καλοκαιριού στο Καστελόριζο
Γνώρισα κι αγάπησα πρόσφατα την ομορφιά του, κυρίως, όμως τους απλούς, ευγενικούς και καλόκαρδους ανθρώπους του, όταν επικοινώνησα μαζί τους παρακινημένη από μία διαδικτυακή πρωτοβουλία. Προέτρεπε να στείλουμε ένα γράμμα, μία κάρτα, ένα βιβλίο στο Καστελόριζο, για να εκφράσουμε τη συμπαράστασή μας στους απομακρισμένους Έλληνες συμπατριώτες μας, περίπου 300 σήμερα, και να ευαισθητοποιήσουμε την πολιτεία στη διαχείριση των προβλημάτων των ανατολικότερων νησιών της ευρωπαϊκής επικράτειας.
Από μία τέτοια απλή, συμβολική κίνηση, που δεν απαιτεί χρόνο κι έξοδα, άρχισα να μαθαίνω περισσότερα για το μικρό πανέμορφο νησί των Δωδεκανήσων και να επικοινωνώ με τους ηρωικούς πραγματικά ανθρώπους του. Έτσι φτάσαμε μια παρέα στο ιστορικό νησί, παραμονές της Παναγιάς.
Μόνος παραδοσιακός οικισμός και πρωτεύουσα του νησιού είναι η Μεγίστη. Μικρά, χρωματιστά, νεοκλασικά, διώροφα και τριώροφα αρχοντόσπιτα στεφανώνουν το φυσικό λιμάνι κι απλώνονται κατά μήκος της ακτογραμμής, μπροστά απ’ τα κόκκινα βράχια. Μοιάζουν με σκηνικό, καθώς αντανακλούν πάνω στα διάφανα, πράσινα νερά.
Ο μήνας της γιορτής της Παναγίας είναι ο μόνος μήνας του χρόνου που πληθαίνουν τόσο οι κάτοικοι. Ανταμώνουν ξενιτεμένοι, φίλοι, συγγενείς, για να γιορτάσουν τα Πάσχα του Καλοκαιριού, να εκπληρώσουν το τάμα τους στη Μητέρα του Θεού. Κι όλων τα βήματα για τη μεγάλη πανήγυρη οδηγούν στην Παναγία του Κάστρου ή “Παλιογκαστρίτισσα”. Ακολουθήσαμε κι εμείς, μαγεμένοι απ΄την ομορφιά του ακριτικού ελληνικού τοπίου κι από την απλή πίστη μικρών και μεγάλων.
Η εκκλησία βρίσκεται σε περίοπτη θέση στο Παλαιόκαστρο, στα δυτικά της σημερινής πόλης. Χτίστηκε κατά το πρώτο μισό του 19ου αι. Είναι μονόχωρη και καμαροσκέπαστη. Ξαποστάσαμε στα πεζούλια της αυλής, που όπως φαινόταν, εξυπηρετούν τις ανάγκες των επισκεπτών και του πανηγυριού. Να και οι δύο από τις ενενήντα εννέα στέρνες, όπως θέλει ο θρύλος. Ύστερα μπήκαμε μέσα να προσκυνήσουμε. Μείναμε να θαυμάζουμε την τέχνη στη βοτσαλοστρωμένη εκκλησιά με πέτρα περιοχής και τα διακοσμητικά σχέδια μέσα σε κύκλους. Το τέμπλο κοσμούν ο Εσταυρωμένος Χριστός με τους δύο δράκους που τον πλαισιώνουν.
Στάθηκα μπροστά στο στολισμένο με φροντίδα εικόνισμα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Άθελά μου δάκρυσα…Η καρδιά μου χτύπησε δυνατά από συγκίνηση.Επιειδή πρώτη φορά πατούσα σ’ αυτό το ακριτικό κομμάτι της Ελλάδας μας, που με νύχια και δόντια πασχίζει να μείνει Ελληνικό; Από ιερό δέος μπρος στην Αρχόντισσα Παλιογκαστρίτισσα Παναγιά; Δεν ξέρω…Πάντως ένα Την παρακάλεσα με ζέση κι απαίτηση ιερή: Παναγιά μου, σκέπαζε την Ελλάδα μας και τ’ ακριτικά παιδιά της. Δυνάμωνέ τα, για να κρατούν ψηλά τη γαλανόλευκη σημαία μας σε ελεύθερο ουρανό και στην καρδιά τους.
Στο τεύχος Αυγούστου 2016 θα βρεις ακόμη:
Η Παναγιά του Αρχιπελάγους
Σε ξέρει με το όνομά σου
Πατριωτισμός, αφιλοκέρδεια και προβληματισμός…
Εφιάλτες; Όχι πια!
…και πολλά ακόμη άρθρα, παιχνίδια, βιβλιοπροτάσεις, καθώς και μία πρόταση για εύκολο παγωτό!
Το μήνα της Παναγιάς ταξιδεύουμε με το Προς τη Νίκη!
