Ευαγγέλιο Κυριακής: Ιωάν. ε΄1-15
1 Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα. 2 ἔστι δὲ ἐν τοῖς Ἱεροσολύμοις ἐπὶ τῇ προβατικῇ κολυμβήθρᾳ, ἡ ἐπιλεγομένη ἑβραϊστὶ Βηθεσδά, πέντε στοὰς ἔχουσα. 3 ἐν ταύταις κατέκειτο πλῆθος πολὺ τῶν ἀσθενούντων, τυφλῶν, χωλῶν, ξηρῶν, ἐκδεχομένων τὴν τοῦ ὕδατος κίνησιν. 4 ἄγγελος γὰρ κατὰ καιρὸν κατέβαινεν ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ, καὶ ἐταράσσετο τὸ ὕδωρ· ὁ οὖν πρῶτος ἐμβὰς μετὰ τὴν ταραχὴν τοῦ ὕδατος ὑγιὴς ἐγίνετο ᾧ δήποτε κατείχετο νοσήματι. 5 ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καὶ ὀκτὼ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ. 6 τοῦτον ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς κατακείμενον, καὶ γνοὺς ὅτι πολὺν ἤδη χρόνον ἔχει, λέγει αὐτῷ· θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι; 7 ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ἀσθενῶν· Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δὲ ἔρχομαι ἐγώ, ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει. 8 λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· ἔγειρε, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. 9 καὶ εὐθέως ἐγένετο ὑγιὴς ὁ ἄνθρωπος, καὶ ἦρε τὸν κράβαττον αὐτοῦ καὶ περιεπάτει. ἦν δὲ σάββατον ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ. 10 ἔλεγον οὖν οἱ Ἰουδαῖοι τῷ τεθεραπευμένῳ· σάββατόν ἐστιν· οὐκ ἔξεστί σοι ἆραι τὸν κράβαττον. 11 ἀπεκρίθη αὐτοῖς· ὁ ποιήσας με ὑγιῆ, ἐκεῖνός μοι εἶπεν· ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. 12 ἠρώτησαν οὖν αὐτόν· τίς ἐστιν ὁ ἄνθρωπος ὁ εἰπών σοι, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει; 13 ὁ δὲ ἰαθεὶς οὐκ ᾔδει τίς ἐστιν· ὁ γὰρ Ἰησοῦς ἐξένευσεν ὄχλου ὄντος ἐν τῷ τόπῳ. 14 μετὰ ταῦτα εὑρίσκει αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς ἐν τῷ ἱερῷ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται. 15 ἀπῆλθεν ὁ ἄνθρωπος καὶ ἀνήγγειλε τοῖς Ἰουδαίοις ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ ποιήσας αὐτὸν ὑγιῆ.
Τριάντα οχτώ χρόνια κείτεται στο στρώμα. Ανίκανος να σταθεί όρθιος.
Ανίκανος να κάνει ένα βήμα. Παράλυτος. Κι όλη αυτή τη δυστυχία του την περνά μόνος κι έρημος. Τον έχουν όλοι εγκαταλείψει. Και καρτερεί λίγη ευσπλαχνία, λίγη στοργή.
Αλλά από ποιούς την περιμένει;
Από φίλους; Αλλά φίλους γνήσιους δεν απέκτησε ποτέ. Οι φίλοι των διασκεδάσεων δεν είναι πιστοί φίλοι.
Οι σύντροφοι στην αμαρτία ζουν σαν φίλοι, όσο διαρκεί η διασκέδαση. Όσο υπάρχει συμφέρον.
Εκείνοι που ήταν φυσικό να του παρασταθούν στη δυστυχία του – οι γονείς, τ’ αδέλφια, οι συγγενείς –, τους έχει απαρνηθεί αυτός πρώτος. Από τα νεανικά του χρόνια.
Περιφρόνησε την αγάπη τους, το στοργικό ενδιαφέρον τους για τη μόρφωσή του, για την υγεία του, για την προκοπή του μέσα στην κοινωνία. Έκλεισε τ’ αυτιά του στις συμβουλές των δασκάλων του και των γονέων του. Απομακρύνθηκε από το πατρικό του σπίτι. Και ίσως, να οδήγησε τους γονείς του στο θάνατο με το δηλητήριο των θλίψεων που τους πότισε. Προτίμησε την εύκολη ζωή, που γκρεμίζει στο βάραθρο, κι όχι τον τίμιο κόπο και αγώνα, που οδηγεί στην πραγματική ευτυχία και την αληθινή χαρά.
Σπατάλησε, όπως ο «άσωτος» της παραβολής, την πατρική περιουσία. Έφθειρε την υγεία του με τα ξενύχτια και τα γλέντια. Κατάντησε ερείπιο το σώμα του, πτώμα πραγματικό από τις κάθε είδους καταχρήσεις κι αμαρτωλές απολαύσεις. Και είναι τώρα ένα κουφάρι. Οικτρό, αξιολύπητο ναυάγιο. Ένα συντρίμμι πεταμένο εκεί σε κάποια στοά της κολυμβήθρας της Βηθεσδά. Δεν υπάρχει καρδιά ανθρώπινη που να αισθάνεται κάποιο πόνο γι’ αυτόν. Το ομολογεί ο ίδιος:
–Δεν έχω κανένα άνθρωπο σπλαχνικό να με βοηθήσει να βρω τη θαυματουργική θεραπεία, όταν ο άγγελος ταράζει τα νερά της κολυμβήθρας. Έτσι, άλλοι άρρωστοι προφθάνουν. Μπαίνουν πρώτοι και θεραπεύονται.
Αν όμως τον ξέχασαν όλοι οι άνθρωποι, τίποτα δεν ήταν δυνατό να τον διαγράψει από το θείο νου του Παντογνώστη Κυρίου.
Η θεία αγάπη, που γνωρίζει με λεπτομέρειες όλη την ιστορία του, τον αναζητεί.
Είναι το «απολωλός»· το χαμένο πρόβατο.
Πηγαίνει λοιπόν ειδικά ο Κύριος εκεί να τον συναντήσει. Η θεία παιδαγωγία έχει φέρει πια με την αρρώστια τους καρπούς της. Και με το θείο πρόσταγμά Του τον σηκώνει θεραπευμένο. Γερό. Δυνατό. Ικανό να σηκώσει και το κρεβάτι του και να φύγει.
Αλλά η ευσπλαχνία του Κυρίου δε σταματά στη θεραπεία του πολυβασανισμένου σώματος. Ενδιαφέρεται προπάντων να θεραπεύσει την ψυχή. Να σημαδέψει την αφορμή που κατερείπωσε το σώμα: Την αμαρτία.
Τον συναντά λοιπόν πάλι και με τόνο στοργικό, αλλά και αυστηρό του λέει:
–Πρόσεξε καλά, να μην αμαρτάνεις πια, για να μη σου συμβεί τίποτα πολύ χειρότερο από τη μακροχρόνια ασθένεια που είχες πάθει από τις αμαρτίες σου.
Τριάντα οχτώ χρόνια παράλυτος! Δυσκολεύεται ο νους να συλλάβει πόσο μακρύ είναι το τεράστιο αυτό διάστημα. Και μάλιστα το νεανικό μυαλό, που δεν έχει αριθμήσει περισσότερα από δεκαπέντε ως είκοσι χρόνια. Το αεικίνητο παιδί και ο γεμάτος σφρίγος νέος δυσκολεύονται να καταλάβουν τι θα πει ακινησία για τριάντα οκτώ χρόνια.
Αλλά και πώς ακόμη να νιώσει αυτός που ζει μέσα σε στοργικό οικογενειακό περιβάλλον, την τέλεια εγκατάλειψη από τους ανθρώπους; Πώς να αισθανθεί τις συγκινήσεις, τους ηθικούς πόνους και τις πικρές τύψεις του ανθρώπου που έχει καταλάβει βαθιά την ενοχή του! Που τον βαραίνει ανυπόφορα η σκέψη ότι αυτός, μόνος, με τις τρέλες της νεανικής ζωής ύφανε τη δυστυχία του; Όχι μόνο δεν έβαλε θεμέλια γερά για το μέλλον του, τότε που έπρεπε, στα είκοσι πρώτα του χρόνια, αλλά και συνεχώς υπέσκαβε (ξεθεμελίωνε) το οικοδόμημα της ζωής του. Μέχρι που το γκρέμισε ανεπανόρθωτα.
Δυστυχώς, το παράδειγμα του Παραλύτου της Βηθεσδά δεν είναι μοναδικό. Η σημερινή κοινωνία παρουσιάζει πολλά τέτοια ψυχικά και ηθικά ερείπια. Οι νέοι δε συλλογίζονται, δυστυχώς, πόσο βασικά για τη δημιουργία του μέλλοντός τους είναι τα χρόνια τα νεανικά. Ξεχνούν ότι χωρίς τα αγκωνάρια των αρχών της χριστιανικής ηθικής δε γίνεται θεμελίωση. Και μερικοί ρίχνονται με μανία. Ένα ένα τα βγάζουν από τη θεμελιακή θέση τους και τα πετάνε ασυλλόγιστα.
Πετούν την πειθαρχία, γιατί τάχα δεσμεύει την πρωτοβουλία… Τη σεμνότητα, γιατί τη θεωρούν… υποκρισία. Αποβάλλουν το σεβασμό, τον πετούν, γιατί δεν είναι παρά… ψυχρός τύπος. Καταδικάζουν την ηθική, γιατί είναι αναχρονισμός και εμποδίζει την… πρόοδο. Η οικονομία και αποταμίευση είναι γι’ αυτούς τσιγγουνιά… Η εργασία μερικών κάνει, κατά τη γνώμη τους, κηφήνες τους άλλους.
Αλλά πού, λοιπόν, θα θεμελιώσουμε τη ζωή μας; Στην απάτη; Μακριά από τη χριστιανική ηθική; «ίδε υγιής γέγονας· μηκέτι αμάρτανε» Τότε ματαιοπονούμε. Χαμένοι οι κόποι μας. Χτίζουμε στην άμμο! Αφήνουμε ελεύθερο το κακό να φωλιάσει μέσα μας. Να υποσκάπτει κάθε ανθρώπινη αξιοπρέπεια!
Τώρα είναι καιρός να θεμελιώσει κανείς γερά τη ζωή του. Και γερό κι ασάλευτο θεμέλιο είναι μόνο η χριστιανική Αλήθεια.
Επάνω στην πέτρα της χριστιανικής ηθικής θεμελίωσαν τη ζωή τους όλοι όσοι αναδείχθηκαν πραγματικά μεγάλοι.
Μόνο έτσι θ’ ασφαλίσετε και σεις το μέλλον σας.
Αγαπητοί νέοι, από τώρα κρατάτε στα χέρια σας τη χαρά της ζωής σας. Την επιτυχία σας. Την ευτυχία σας.