…Κι όμως, το Μεσολόγγι στέκει όρθιο εκεί, να διατυμπανίζει σε όλη την Ελλάδα τη δύναμη της πίστης στο Θεό, της αφοσίωσης στην Πατρίδα, της ενότητας για τον κοινό σκοπό. Και φθάνουν πια οι ώρες για τις μεγάλες αποφάσεις.
Αυτά που ζήσαμε και είδαμε το Σάββατο και την Κυριακή 26 & 27 Μαρτίου, στην Εθνική Εορτή που παρουσίασαν οι Χαρούμενοι Αγωνιστές και η Χριστιανική Φοιτητική Δράση Αθηνών, δεν είναι παρά μία ακόμα απόδειξη πως υπάρχουν και σήμερα νέοι με ιδανικά, πίστη στο Θεό και αγάπη προς την Ελλάδα. Είναι η αφύπνιση κάθε Έλληνα που έχει χάσει την ελπίδα του στον Θεό, που έχει ξεχάσει την Ιστορία του Έθνους και έχει αφεθεί έρμαιο στα χέρια των σύγχρονων ¨κατακτητών¨…
Το αλωνάκι της θυσίας.
Σκηνή 1η: Έρχεται ο Κιουταχής!
Με την Ελλάδα ετοιμοθάνατη στα χέρια του Ιμπραήμ και του Κιουταχή, οι αρχηγοί του Μεσολογγίου συζητούν για τις ενέργειές τους απέναντι στον τουρκικό στρατό που πλησιάζει.
Σκηνή 2η: Τα στερνά καρβέλια
Πολιορκημένοι, ταλαιπωρημένοι αλλά ελεύθεροι και με διάθεση για πειράγματα, οι υπερασπιστές της πόλης κάνουν ένα τέχνασμα κι ένα παράξενο δώρο στον απεσταλμένο του εχθρού.
Σκηνή 3η: Σχέδιο παράτολμο
Στις 26 Οκτωβρίου ο Καραϊσκάκης εισέρχεται με τους στρατιώτες του στο πολιορκημένο Μεσολόγγι με έτοιμο σχέδιο για την οριστική εκδίωξη του Κιουταχή.
Σκηνή 4η: Ο Δεσπότης της ντάπιας
Τα εχθρικά κανόνια καταστρέφουν το τείχος. Ο επίσκοπος Ρωγών Ιωσήφ τρέχει στη μεγάλη ντάπια και δίνει παράδειγμα αυτοθυσίας, ηρωισμού και αγάπης.
Σκηνή 5η: Μία θυελλώδης συνέλευση
Γιατί η βοήθεια που περιμένει το Μεσολόγγι αργεί; Γιατί στο Ναύπλιο δείχνουν να έχουν ξεχάσει τις δύσκολες ώρες της πολιορκημένης πόλης; Ο Σπυρομήλιος απαιτεί από την κυβέρνηση εξηγήσεις…
Σκηνή 6η: Το δράμα του Μεσολογγίτη
Μέσα στην πόλη οι οικογενειάρχες δίνουν τη δυσκολότερη μάχη…
Σκηνή 7η: Στην κόψη του ξυραφιού
Μια χούφτα ήρωες αρνούνται την παράδοση στις χιλιάδες των εχθρών. Μόνη λύση πια η Έξοδος. Τα γυναικόπαιδα μοιάζουν καταδικασμένα.
Σκηνή 8η: Πέρασμα στην αθανασία
Η ώρα της θυσίας έφθασε. Η λευτεριά σκύβει πάνω από τα τείχη αποζητώντας αυτούς που με το αίμα τους θα ποτίσουν τις ρίζες της, για να βλαστήσει και καρπούς να δώσει…
10 Απριλίου 1826, Σάββατο του Λαζάρου προς Κυριακή των Βαΐων.
Βαστάτε,ωρέ παλλικάρια,να σώσουμε και πάλι τούτο το αλωνάκι!
Η Γιορτή σας ήταν το κάτι άλλο!!!
Έχω παρακολουθήσει και εορτές ενοριών, σχολείων κλπ, αλλά το επίπεδο που έχετε είναι υψηλό. Άκουσα από κάποιον ότι συμμετέχουν 100 παιδιά σε αυτή την παραγωγή! Εκπληκτικό! Μπράβο!
Το κυριώτερο όμως που με ευχαρίστησε είναι ότι αφενός λέτε την ιστορία όπως είναι (και τις ελληνικές εμφύλιες διαμάχες -νομίζω στην 5η σκηνή-) αφετέρου, όπως είπε και ο Δεσπότης Πενταπόλεως, “τα παιδιά δεν παίζουν επαγγελματικά αλλά βιωματικά. Και όταν υπάρχουν παιδιά που βιώνουν ακόμα τέτοιους ρόλους έχουμε δικαίωμα να ελπίζουμε για το μέλλον της πατρίδος μας!”
Αυτό το δεύτερο καθώς σας βλέπαμε την ώρα της γιορτής γέμιζε τα μάτια μας με δάκρυα…!
Και του χρόνου. Ευχαριστούμε!