Ευαγγέλιο Κυριακής: Ματθ. η’ 5-13
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, 5 ἐλθόντι τῷ Ἰησοῦ εἰς Καπερναοὺμ προσῆλθεν αὐτῷ ἑκατόνταρχος παρακαλῶν αὐτὸν καὶ λέγων· 6 Κύριε, ὁ παῖς μου βέβληται ἐν τῇ οἰκίᾳ παραλυτικός, δεινῶς βασανιζόμενος. 7 καὶ λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· ἐγὼ ἐλθὼν θεραπεύσω αὐτόν. 8 καὶ ἀποκριθεὶς ὁ ἑκατόνταρχος ἔφη· Κύριε, οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς ἵνα μου ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθῃς· ἀλλὰ μόνον εἰπὲ λόγῳ, καὶ ἰαθήσεται ὁ παῖς μου. 9 καὶ γὰρ ἐγὼ ἄνθρωπός εἰμι ὑπὸ ἐξουσίαν, ἔχων ὑπ᾿ ἐμαυτὸν στρατιώτας, καὶ λέγω τούτῳ, πορεύθητι, καὶ πορεύεται, καὶ ἄλλῳ, ἔρχου, καὶ ἔρχεται, καὶ τῷ δούλῳ μου, ποίησον τοῦτο, καὶ ποιεῖ. 10 ἀκούσας δὲ ὁ Ἰησοῦς ἐθαύμασε καὶ εἶπε τοῖς ἀκολουθοῦσιν· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐδὲ ἐν τῷ Ἰσραὴλ τοσαύτην πίστιν εὗρον. 11 λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι πολλοὶ ἀπὸ ἀνατολῶν καὶ δυσμῶν ἥξουσι καὶ ἀνακλιθήσονται μετὰ Ἀβραὰμ καὶ Ἰσαὰκ καὶ Ἰακὼβ ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν, 12 οἱ δὲ υἱοὶ τῆς βασιλείας ἐκβληθήσονται εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων. 13 καὶ εἶπεν ὁ Ἰησοῦς τῷ ἑκατοντάρχῳ· ὕπαγε, καὶ ὡς ἐπίστευσας γενηθήτω σοι. καὶ ἰάθη ὁ παῖς αὐτοῦ ἐν τῇ ὥρᾳ ἐκείνῃ.
Ο σημερινός άνθρωπος θαυμάζει πολύ τη δύναμη και τα επιτεύγματα της λογικής. Θα λέγαμε ότι λατρεύει τη λογική. Και την τοποθετεί μπροστά απ’ όλα.
Συχνά όμως κάνει ένα πολύ μεγάλο λάθος. Τη στρέφει μόνο προς τα υλικά και φαντάζεται ότι τάχα δεν ισχύει η λογική στα πνευματικά. Τη μονοπωλεί προς την απιστία και αυθαίρετα τη χαρακτηρίζει άσχετη και ασυμβίβαστη με την πίστη.
Αλλά αυτό είναι λάθος. Η λογική είναι δύναμη που μπορεί να λειτουργήσει άνετα – μάλλον ιδανικά – στο χώρο της πίστεως. Και να θαυματουργήσει!
Παρατηρήστε τούτον τον εκατόνταρχο της Καπερναούμ, ο οποίος «προσῆλθε», παρουσιάσθηκε μπροστά στον Κύριο, καθώς Εκείνος επέστρεφε από την ομιλία Του «ἐπί τοῦ ὄρους».
«Κύριε», του είπε. «Ὁ παῖς μου», ένας πολύ καλός δούλος μου, «βέβληται ἐν τῇ οἰκίᾳ παραλυτικός». Έχει πέσει στο κρεβάτι ανήμπορος να κινηθεί. Και συνάμα σφαδάζει από τους πόνους και υποφέρει «δεινῶς», φοβερά, «βασανιζόμενος».
Μην ανησυχείς, του απάντησε ο Χριστός, «Ἐγώ ελθών θεραπεύσω αὐτόν». Να, τώρα αμέσως ξεκινώ για να έλθω στο σπίτι σου αυτοπροσώπως και θα τον θεραπεύσω τον καλό σου δούλο.
«Κύριε», μίλησε πάλι, σαν ξαφνιασμένος, σαν τρομαγμένος, «ἀποκριθείς ὁ ἐκατόνταρχος». Σεμνά, σεβαστικά, λακωνικά. «Οὐκ εἰμί ἱκανός». Δεν μπορώ να βαστάξω τέτοια τιμή. Θα έπρεπε να ήμουν Ιουδαίος, άνθρωπος του Αληθινού Θεού, και μάλιστα πολύ ευσεβής και πολύ σωστός, για να άξιζα «ἵνα μου ὑπό τήν στέγην εἰσέλθης» (για να μπεις στο σπίτι μου) . Αλλά σκέπτομαι ότι ούτε και χρειάζεται. Δε σε δεσμεύει Εσένα καμιά ανάγκη, κανένας όρος ή περιορισμός. Είσαι ο εκλεκτός του Παντοκράτορα Εσύ. «Μόνον εἰπέ λόγῳ». Ένα λόγο, μια απλή διαταγή χρησιμοποίησε και αυτό σίγουρα αρκεί. «Ἰαθήσεται ὁ παῖς μου». Το πιστεύω, θα θεραπευθεί!
Άλλωστε, παίρνω παράδειγμα κι απ’ τη δουλειά μου. Εγώ, μολονότι «ἄνθρωπός ειμι», απλός και αδύναμος, και μάλιστα «ὑπό ἐξουσίαν», με άλλους πάνω απ’ το κεφάλι μου, ωστόσο με διαταγές διεκπεραιώνω τις υποχρεώσεις μου και ξέρω ποιά δύναμη έχει ο λόγος. «Λέγω τούτῳ, πορεύθητι, καί πορεύεται, καί ἄλλῳ, ἔρχου, καί ἔρχεται». Σύμφωνα με όποια εντολή δώσω στους στρατιώτες μου, έτσι αυτοί ενεργούν. «Καί τῷ δούλῳ μου, ποίησον τοῦτο, καί ποιεῖ»! Το ίδιο και με κάποιο δούλο μου. Ένα λόγο λέω, κι αυτός ο λόγος γίνεται αμέσως πράξη. Πολύ περισσότερο, λοιπόν, Εσύ, που βρίσκεσαι υπεράνω από κάθε εξουσία, μπορείς να πεις απλώς μια λέξη, μια επιθυμία σου να εκφράσεις μόνο, και αυτή θα πραγματοποιηθεί!
«Ἀκούσας δέ ὁ Ἰησοῦς» αυτά τα λόγια του εκατοντάρχου, αυτή τη σφιχτοδεμένη «στρατιωτική» του λογική, τη γεμάτη πίστη, «ἐθαύμασε», εντυπωσιάσθηκε, «καί εἶπε τοῖς ἀκολουθοῦσιν· ἀμήν λέγω ὑμῖν», σας διαβεβαιώνω, ότι, «οὐδέ ἐν τῷ Ἰσραήλ τοσαύτην πίστιν εὖρον». Τέτοια ξεκάθαρη και συνεπή, δυνατή πίστη δε βρήκα ούτε στους Ισραηλίτες, που θεωρούνται φωτισμένος και εκλεκτός λαός του Θεού! «Λέγω δέ ὑμῖν», σας πληροφορώ, «ὅτι πολλοί ἀπό ἀνατολῶν καί δυσμῶν ἥξουσι», θα φθάσουν απ’ τα πέρατα του ορίζοντα, τα πιο απίθανα μέρη, ξένοι και άγνωστοι άνθρωποι, «καί ἀνακλιθήσονται μετά Ἀβραάμ καί Ἰσαάκ καί Ἰακώβ», θα καθίσουν λαμπροί συνδαιτυμόνες στο ίδιο πανηγυρικό πνευματικό τραπέζι με τους Πατριάρχες, «ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν».
Αξίζει να επιμείνουμε και να προσέξουμε την αυστηρή λογική συνέπεια, την τετραγωνική σκέψη του εκατοντάρχου.
Πήρε ως βάση το αναμφισβήτητο δεδομένο, ότι ο Κύριος επιτελεί κάθε λογής θαύματα με κάθε ευκολία. Ότι είναι ο Εκλεκτός του Θεού και χειρίζεται την εξουσία του Παντοδυνάμου. Αφού, λοιπόν, αυτό ισχύει, σκέφθηκε, άρα μπορεί και από μακριά και μ’ ένα απλό λόγο, μπορεί να θεραπεύσει χωρίς επιτόπια μετάβαση τον άρρωστο δούλο.
Και η συλλογιστική του αυτή αποδείχθηκε τόσο άψογη, τόσο αληθινή! Δικαιώθηκε και αμείφθηκε. Τόσο με τον λαμπρό, δημόσιο έπαινο, όσο και με την ποθητή θεραπεία.
Η λογική, λοιπόν, είναι δύναμη. Αλλά ζητάει γραμμές για να κινηθεί, συντεταγμένες για να εκφρασθεί και ν’ αξιοποιηθεί. Είναι προβολέας, που μπορεί να φωτίζει μπροστά, στο δρόμο της ζωής μας, αλλά και να οδηγεί σε παραλογισμούς, που φαινομενικά να παρουσιάζονται σαν λογικοί.
Με τη λογική μπροστά, ο άπιστος εκτραχηλίζεται στο στραβό μονοπάτι που διάλεξε, της καταστροφής. Με τη λογική – φωτισμένη κι εξαγιασμένη – ο πιστός υψώνεται, μάχεται για τους ευγενείς σκοπούς του, αισιοδοξεί.
«Ο πληθυσμός της γης ξεπέρασε τα έξι δισεκατομμύρια κι αυξάνει γεωμετρικά»! κραυγάζουν με απόγνωση οι μη πιστοί. «Τι θ’ απογίνουμε; Πως θα τραφούμε; Λίγη λογική»! «Αυτό ακριβώς», απαντούν οι πιστοί. «Λίγη λογική. Πώς τρέφονται μέχρι σήμερα, κι αν το θελήσουν να συνεργασθούν με αγάπη οι άνθρωποι, κανείς δεν πεινά; Πως η γη καρποφορεί ασταμάτητα και τρέφει μήνες και χρόνια τον υπάρχοντα πληθυσμό; Ο Πανάγαθος Θεός, που δημιούργησε και διακυβερνά τον κόσμο, που Αυτός πληθαίνει κατά το Άγιο θέλημά Του τους ανθρώπους, Αυτός θα χορηγήσει και αύριο, όπως δίνει και σήμερα την αναγκαία τροφή».
«Λίγη λογική», επιμένουν στο λαθεμένο δρόμο τους οι άνθρωποι του κόσμου. «Μια φορά μονάχα ζούμε! Πρέπει να γλεντήσουμε»! Και οι πιστοί απαντούν νηφάλια. «Ναι, μια φορά μονάχα ζούμε! Είναι λογικό να φερθούμε ανεύθυνα απέναντι στη μοναδική αυτή ευκαιρία; Είναι λογικό να διακινδυνεύσουμε την αιωνιότητα με απερισκεψίες της στιγμής;»
«Η ζωή είναι σκληρή»! βρυχώνται οι υλιστές! «Απλή λογική. Για να επιζήσουμε, θα γίνουμε κι εμείς σκληροί»! Και οι Χριστιανοί αντιτείνουν, «Απλή λογική, άνθρωποι! Αν γίνουμε σκληροί, πως θα επιζήσουμε; θα γίνει ζούγκλα η κοινωνία, δεν το σκέπτεσθε; Η καλοσύνη και η ανθρωπιά, που εμπνέει ο Χριστός, αυτά και μόνο θα μας σώσουν»!
Λέμε, λοιπόν, «ναι» στη λογική. Αλλά την υγιή, τη νηφάλια, τη σωστά προσανατολισμένη. Τη λογική της πίστεως, που λειτουργεί ως αλάνθαστη πυξίδα στη ζωή, που πάντοτε ευεργετεί τον άνθρωπο, που οδηγεί σίγουρα στο Θεό. Και μας σώζει.