Για τους μικρότερους φίλους μας 10+
Αληθινός ήρωας
–Γιώργο, διάβασες τα μαθήματά σου;
–Μμμμ…
–Γιώργο, δεν με ακούς; ρωτά ξανά η μητέρα. Διάβασες;
Ο Γιώργος σταματά για λίγο και φωνάζει:
–Σας έχω πει να μη με ενοχλείτε. 30 λεπτά έχω κάθε μέρα να παίζω στον υπολογιστή το αγαπημένο μου παιχνίδι. Αφήστε με ήσυχο! Θέλω να κερδίσω.
–Και τι πρέπει να κάνεις για να κερδίσεις;
–Να σου πω εγώ, μαμά, απαντά ο Σπύρος, που είναι ένα χρόνο μικρότερος. Υπάρχουν 100 παίχτες, που παίζουν μεταξύ τους. Πρέπει να πολεμήσουν, να φτιάξουν οχυρά και κερδίζει όποιος μείνει ζωντανός. Έχει πολλή δράση και αγωνία!
–Σκοτώνουν ο ένας τον άλλο δηλαδή;
–Μαμά, είναι παιχνίδι.
–Παιχνίδι ή όχι, δεν μου αρέσει.
–Μα το παίζουν όλοι οι φίλοι μου. Άσε με τώρα, και θα σε βοηθήσω μετά σε ό,τι θέλεις! υπόσχεται ο Γιώργος.
Αυτή είναι μία συνηθισμένη στιχομυθία στο σπίτι του Γιώργου. Κάθε μέρα τα ίδια. Μα σήμερα τι διαφορά! Ο Γιώργος μπαίνει στο σπίτι σιγοσφυρίζοντας:
–«Για μας παιχνίδι ο πόλεμος και το ντουφέκι γλέντι…».
–Καλώς τα παιδιά! τους υποδέχεται η μητέρα. Πώς περάσατε σήμερα;
Ο Σπύρος απαντά πως πήρε «10» στην Ορθογραφία και έγραψε καλά στο διαγώνισμα της Φυσικής. Η Κατερίνα δείχνει τη χειροτεχνία που έφτιαξε και το τετράδιο Αντιγραφής.
–Κι εσύ, Γιώργο; ρωτά η μητέρα.
–«Τα βόλια που σφυρίζουνε δε σκιάζουν το λεβέντη…».
–Πάλι το παιχνίδι έχεις στο νου σου;
–Όχι, μαμά. Είναι τραγούδι για την 25η Μαρτίου. Έχει η τάξη μας τη γιορτή.
–Πήρατε ρόλους; Τι θα είσαι; ρωτούν ο Σπύρος και η Κατερίνα με μία φωνή.
–Θα είμαι… Θα είμαι… τους κρατά σε αγωνία ο Γιώργος.
–Πες το, μας έσκασες!
–Θα είμαι ο Κολοκοτρώνης!
Όλοι πανηγυρίζουν, η Κατερίνα χειροκροτεί.
–Μαμά, πού είναι εκείνο το βιβλίο;…
–Βιβλίο, είπες;
–Εκείνο με τους ήρωες… που ’χει απ’ έξω τον Κολοκοτρώνη… Θέλω να το διαβάσω λίγο, να γίνω τέλειος Κολοκοτρώνης…
Από κείνο το μεσημέρι του Μαρτίου ο Γιώργος άλλαξε. Ανακάλυψε ξαφνικά πως η Ιστορία είναι τόσο συναρπαστική! Και η προσωπικότητα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη… αξεπέραστη! Δεν χορταίνει να διαβάζει, να μαθαίνει, να θαυμάζει.
–Μα είναι απίστευτο, λέει στη μητέρα του, καθώς εκείνη μαγειρεύει. Τι τόλμη, τι στρατηγική! Άκου, μαμά, τι έκανε στη μάχη στα Δερβενάκια: Προέβλεψε τις κινήσεις του Δράμαλη, παρά το γεγονός ότι ο Δράμαλης προσπάθησε να τους παραπλανήσει. Εφάρμοσε την τακτική της καμένης γης, ώστε τα τουρκικά στρατεύματα να έχουν πρόβλημα επισιτισμού. Ο κάμπος του Άργους κάηκε απ’ άκρη σ’ άκρη, ενώ τα πηγάδια που πρόσφεραν νερό στο Δράμαλη, γέμισαν με ψόφια ζώα. Έτσι, πού να βρουν νερό ή φαγητό; Ύστερα εμψύχωσε τους Έλληνες. Να σου πω τι τους είπε;
–Μμμ…
–Μαμά, με ακούς;
–Ναι, μαγειρεύω κιόλας, Γιώργο, αλλά σε ακούω. Τι τους είπε;
–Τους είπε πως απόψε θα είναι νικητές και θα κερδίσουν την καλύτερη νίκη! «Έχω τόση βεβαιότητα ότι θα νικήσουμε, που θα σας έλεγα να μην πάρετε ούτε τα άρματά σας, για να πάρουμε των Τούρκων. Ο Θεός είναι μαζί μας…». Για να παραπλανήσει τους Τούρκους, τοποθέτησε εδώ κι εκεί κάπες και κόκκινα φέσια, που από μακριά έδιναν την εντύπωση πολυάριθμου στρατεύματος! Έτσι οι Τούρκοι αιφνιδιάστηκαν, παγιδεύτηκαν, νικήθηκαν! Η μεγάλη στρατιά του Δράμαλη, 25.000 άνδρες, νικήθηκε από 2.000 Έλληνες. Με αρχηγό; Τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη! είπε με ενθουσιασμό ο Γιώργος.
Ξέρεις, μαμά, τι σκέφτομαι; συμπλήρωσε. Ότι αυτός είναι αληθινός ήρωας. Όχι οι άλλοι οι ψεύτικοι στα ηλεκτρονικά. Τελικά ανακάλυψα ότι μου αρέσει η Ιστορία! Μαμά, θα μου πάρεις βιβλία με τους ήρωες του 1821;
Μυρόπη
