Δασκάλες Μακεδόνισσες
Στίχοι-Μοσυική: Χαρούμενες Αγωνίστριες Αθηνών
Νύχτα βαθιά κι ανάστερη, άφεγγη και σκιασμένη
ακούστηκαν οι Βούλγαροι να φτάνουν στο σχολειό.
Μεσ’ απ’ τις φλόγες, τις φωνές, το θόρυβο των όπλων
μία ιαχή ακούστηκε μ’ αιώνων βουητό.
«Εγώ Ελληνίς γεννήθηκα και τέτοια θα πεθάνω»
βγήκε βροντή απ’ τα χείλη σας η ύστατη φωνή.
Ζωσμένα ήταν τα όπλα σας και ο σταυρός στο χέρι
κι αφήσατε τα νιάτα σας μ’ ηρωική πνοή.
Σας έκαψαν, σας σκότωσαν, ορφάνεψε ο τόπος
Άδειασε το σχολείο σας,απόμεινε βουβό.
Να μαρτυρήσει ποιος μπορεί και ποιος να λησμονήσει
τέτοιες μορφές ασύγκριτες στο διάβα των καιρών;
Μα δε χτυπιέται η ψυχή που ‘μαθε να πεθαίνει,
να γίνεται ανάλωμα για κάθε ιδανικό.
Μένει πάντοτ’ ανίκητη, ασάλευτη, γενναία
και χύνεται η θυσία της ποτάμι ορμητικό.
Αικατερίνη, Αγγελική, Σουλτάνα και Βελίκα
δασκάλες, μάνες κι αδελφές του κάθε Μακεδόνα
σταθείτε μπρος στον Ισχυρό, του Κόσμου τον Δεσπότη
δείξτε τα ματωμένα σας τα χέρια απ’ τον αγώνα.
Φωνάξτε, ικετεύσατε για τη Μακεδονία
υψώστετη στον ουρανό τη χιλιοματωμένη
και πλέξτε της αμάραντο στεφάνι να προσμένει
αυτήν που θα’ ναι ελληνική και πάντα δοξασμένη.
