Ερώτηση που λάβαμε:

Τι γνώμη έχει η Εκκλησία για την υιοθεσία;

Η απάντηση της ιστοσελίδας:

Ένα ερώτημα εύλογο και δύσκολο. Μεταφέρουμε τι μας λέει η Ορθόδοξη χριστιανική ηθική.

Η υιοθεσία τέκνων θεωρείται ως μια νόμιμη πράξη τεχνητής σύστασης οικογένειας. Είναι μια εναλλακτική λύση και επιλογή για τους άτεκνους συζύγους. Βασίζεται σε νομοθεσία και σε ρύθμιση με ανάλογα άρθρα του οικογενειακού δικαίου, και αποτελεί αποδεκτή κοινωνική πράξη. Όπως αναφέρει ο ομ. καθηγ. Θεολογίας Α.Π.Θ. Γεώργιος Μαντζαρίδης στην Ηθική του: (Θεσσαλονίκη 1995) «η κλασσική πράξη καλύψεως της ατεκνίας, πού έγινε αποδεκτή και από την Εκκλησία, είναι η υιοθεσία»

Η Παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας έχει θεσπίσει ακολουθία της υιοθεσίας, την οποία κατοχυρώνει ηθικά στη συνείδηση του πληρώματος των πιστών. Στην ακολουθία της υιοθεσίας τονίζεται η πνευματική συγγένεια και σχέση, μεταξύ υιοθετήσαντος και υιοθετούντος.

Επίσης η Εκκλησία αντιμετωπίζει την υιοθεσία και με μια άλλη διάσταση. Ποιά ειναι αυτή;

Η  προσφορά προς τον πλησίον, ιδιαίτερα στον πάσχοντα συνάνθρωπό μας, ορφανά και χήρες.

Έτσι από τα πρώτα αποστολικά χρόνια εμφανίζεται η εντολή για τη φροντίδα των συνανθρώπων που έχουν ανάγκη να διαβιούν στα ορφανοτροφεία. Όπως αυτά πού ίδρυσε ο Μέγας Βασίλειος στη Βασιλειάδα.

Γίνεται γνωστό ότι και ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος αναφέρεται στα «ορφανών συστήματα» τα οποία ήταν συνηρτημένα στα μοναστήρια. Και το στηρίζει ο ίδιος υπογραμμίζοντας  ότι «η φιλανθρωπία και η έμπρακτη αγάπη προς τον συνάνθρωπο αποτελεί την πιο σύντομη και εύκολη οδό σωτηρίας».

Ο άγιος Ιωάννης ό Χρυσόστομος PG  64,1041 υπογραμμίζει με νόημα ότι δεν ωφελούν οι νηστείες και οι προσευχές, αν δεν νοιαζόμαστε για τους πάσχοντες αδελφούς μας. Γι’ αυτό πέρασε και μέσα στις είχες της  Θείας Λειτουργίας η φροντίδα για τις χήρες και τα ορφανά.

Σημαντικές είναι και οι απόψεις του Διδύμου Αλεξανδρέως (ΒΕΠΕΣ τ.48 στ. 482-490), που παροτρύνει «να γίνουμε γονείς για τα ορφανά και να είμαστε όπως οι σύζυγοι στις χήρες». 

Από τους βίους των αγίων ξεχωρίζουμε τον Άγιο Ζωτικό τον Ορφανοτρόφο που διακρίθηκε για την περιποίηση πού έδειχνε στους λεπρούς την εποχή του  Μ. Κωνσταντίνου. Τον Άγιο Στυλιανό τον Παφλαγόνα που σχετίζεται με την προστασία των ορφανών και εγκαταλελειμμένων παιδιών. Στα επόμενα χρόνια δημιουργήθηκαν τα κρατικά ορφανοτροφεία.

Ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα υιοθεσίας είναι η υιοθεσία του Κοσμά μετέπειτα επισκόπου Μαϊουμά από τον Σέργιο, πατέρα του Αγίου Ιωάννη Δαμασκηνού.

Έχουμε όμως  μαρτυρίες και από σύγχρονους ορθόδοξους ποιμένες και θεολόγους.

Ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος σε ομιλία στην Διεπιστημονική Σύσκεψη περί Συζυγίας και Τεκνογονίας (Δεκ. 2002) μας λέει ότι «Για τον χριστιανό, το ορφανό παιδί είναι το πλάσμα προς το οποίο έχουμε την ευθύνη να το κάνουμε να νιώσει ότι μπαίνει μέσα στην οικογένεια. Μόνο όταν έχουμε ανοικτή την αγκαλιά μας μπαίνει μέσα από αυτή ο Χριστός και αγκαλιάζει εμάς».

Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης στο βιβλίο Πνευματικοί λόγοι Δ΄ Οικογενειακή ζωή, (Σουρωτή 2002) απαντά σε ερωτήσεις για την υιοθεσία τέκνων λέγοντας ότι «ο Θεός δεν δίνει σ’ όλους παιδιά, για να αγαπήσουν όλα τα παιδιά του  κόσμου σαν δικά τους και να τα βοηθήσουν στην πνευματική αναγέννηση. Κάποιος δεν είχε παιδιά, αλλά όταν έβγαινε στην γειτονιά όλα τα παιδιά έτρεχαν κοντά του, και τον περιτριγύριζαν με αγάπη. Άλλοτε ο Θεός δεν δίνει παιδιά για να βολευτεί κανένα ορφανό».

Σε άλλο ερώτημα αν μερικοί που δεν μπορούν να κάνουν παιδιά, σκέφτονται να υιοθετήσουν κάποιο παιδάκι. Τι πρέπει να κάνουν;

– Ναι, καλύτερα να υιοθετήσουν. Δεν πρέπει όμως να επιμένουν. Αυτό που θέλει ο άνθρωπος δεν είναι πάντοτε και το θέλημα του Θεού».

 Καταληκτικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι το ζητούμενο είναι η αναζήτηση του θελήματος του Θεού με τη βοήθεια του πνευματικού πατρός.