Ερώτηση που λάβαμε:

Είναι λάθος να τηρούμε τον λόγο του Θεού τυπικά; Το τελευταίο διάστημα νιώθω πως ο αγώνας μου είναι τυπικός και πως ό,τι κάνω το κάνω για να κερδίσω τον Παράδεισο κι όχι γιατί θέλω να ζήσω κοντά στον Χριστό… είναι αυτό λάθος; και αν ναι, πώς μπορώ να το αντιμετωπίσω;

Η απάντηση της ιστοσελίδας μας:

Διαβάζοντας το ερώτημα και τον προβληματισμό αυτό θυμήθηκα μια προσευχή ανωνύμου συντάκτη που λέει τα εξής: «Αν σε αγαπώ Κύριε, δεν το κάνω για τον Παράδεισο που μας υποσχέθηκες. Αν φοβούμαι να πέσω στην αμαρτία, ο λόγος δεν είναι η κόλαση που μας απειλεί… Ό,τι μας ελκύει κοντά Σου, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μονάχα Εσύ! Εσύ που αγάπησες τόσο πολύ το πλάσμα Σου, ώστε να σταυρωθείς γι’ αυτό σαν κακούργος! Σε αγαπώ τόσο, ώστε κι αν δεν υπήρχε Παράδεισος, θα Σε αναζητούσα. Κι αν δεν υπήρχε Κόλαση θα σε λογάριαζα…».[1] Η προσευχή αυτή εκφράζει μια ανώτερη «μορφή» αγάπης. Ο άνθρωπος που έτσι αισθάνεται έχει ήδη προχωρήσει πολύ στην πνευματική ζωή και έχει φτάσει σε ύψη αγιότητας.

Το να μας απασχολεί η ποιότητα της πνευματικής μας ζωής, του αγώνα μας, καθώς και το κίνητρο κάθε πνευματικής μας προσπάθειας, είναι πολύ σημαντικό. Το να θέλουμε να είναι γνήσιο και αληθινό οτιδήποτε κάνουμε, είναι σπουδαίο. Εξάλλου ο Κύριος που είναι ὁ  ἐτάζων καρδίας καὶ νεφροὺς (Ψαλμ ζ΄,2), ξέρει πολύ καλά τον εσωτερικό μας κόσμο και με ποια διάθεση κάνουμε το καθετί.

Ωστόσο, στον προβληματισμό, αν κανείς πρέπει να συνεχίζει τον αγώνα εφόσον αισθάνεται ότι το κάνει τυπικά, υπάρχει ένας κίνδυνος. Το να πάψουμε να κάνουμε το καλό, να σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε, μόνο και μόνο για να μην γίνεται τυπικά. Αυτό όμως είναι χειρότερο. Η προσπάθειά μας θα πρέπει να είναι να συνεχίσουμε να παλεύουμε και να καλλιεργούμε άγιους πόθους, προσπαθώντας να αλλάξουμε τα κίνητρά μας. Χρειάζεται δηλαδή να αυξάνουμε την αγάπη μας στον Θεό, ώστε ό,τι κάνουμε να γίνεται για Εκείνον. Πώς θα γίνει αυτό;

 Υπάρχουν πραγματικά πάρα πολλοί τρόποι για την κάθε μια ψυχή. Ενδεικτικά μπορούμε να πούμε ότι η αγάπη στον Θεό αυξάνει όσο πιο πολύ Τον γνωρίζουμε. Όπως περίπου γίνεται μερικές φορές με κάποιους ανθρώπους. Τους γνωρίζουμε, και όσο τους γνωρίζουμε τους εκτιμάμε περισσότερο και σιγά σιγά αυξάνει και η αγάπη και η εμπιστοσύνη μας προς αυτούς. Τον Θεό πώς θα Τον γνωρίσουμε; Μέσα από τον λόγο Του, μέσα από την επικοινωνία μαζί Του (στις ώρες της προσευχής) και μέσα από τα μάτια των Αγίων Του (αξίζει να δεις μέσα από το βίο τους, πώς «έβλεπαν» οι Άγιοι τον Θεό). Με τέτοιους τρόπους μπορούμε να αυξάνουμε την αγάπη μας προς Αυτόν, ώστε να αλλάζουν τα κίνητρά μας για κάθε μας πράξη.

Αλλά ακόμα και αν αυτή η συναίσθηση δεν έρθει αμέσως, αν δε βλέπει κανείς πολύ εμφανή αποτελέσματα, ας έχει την πεποίθηση ότι και μόνο η θέληση να αγωνιστούμε, και μόνο ο πόθος για τον Παράδεισο, δεν θα υπήρχαν μέσα μας αν ο Θεός δεν μας τα είχε δώσει. Η Χάρη του Θεού είναι αυτή που φυτεύει μέσα μας τέτοιες διαθέσεις και τέτοιες επιθυμίες. Χωρίς Αυτήν ούτε ένα «Κύριε Ελέησον» δε θα μπορούσαμε να πούμε.

Και ένα τελευταίο.. Ο Παράδεισος είναι ο Ίδιος ο Χριστός! Αν ζητάς τον Παράδεισο, τον Χριστό ζητάς. Αυτός είναι η ευτυχία μας και ο πόθος μας. Μακάρι να μη σβήσει αυτός ο πόθος ποτέ.

[1] Δεν έχει παραδοθεί το όνομα του συντάκτη της προσευχής. Η προσευχή αυτή κυκλοφορεί σε διάφορες ορθόδοξες σελίδες στο διαδίκτυο.