Στις 26 Νοεμβρίου η Εκκλησία μας εορτάζει τη μνήμη του αγίου Στυλιανού. Στους ιερούς Ναούς βλέπουμε την εικόνα του Αγίου, ο οποίος εμφανίζεται πάντοτε με ένα βρέφος στην αγκαλιά του· κι αυτό διότι καθιερώθηκε ως ο προστάτης των βρεφών. Ποιος όμως ήταν ο Άγιος και γιατί θεωρείται προστάτης των παιδιών;

Ο Στυλιανός καταγόταν από την Παφλαγονία της Μικράς Ασίας. Δεν είναι όμως γνωστός ακριβώς ο χρόνος που έζησε (μεταξύ 4ου και 6ου αι.). Ήταν γιος ευγενών και πλουσίων γονέων. Παρ’ όλο όμως που οι γονείς του είχαν άφθονα τα υλικά αγαθά, αυτός από τη μικρή του ηλικία διδάχθηκε να είναι λιτός στη δίαιτα και γενικότερα στη ζωή του. Από τα νεανικά του χρόνια μέχρι τέλους της ζωής του γνώριζε και εφάρμοζε τον Λόγο του Κυρίου, ο Οποίος είπε ότι η χαρούμενη ζωή του ανθρώπου δεν εξαρτάται από τα πολλά πλούτη ούτε η μεγάλη περιουσία εξασφαλίζει μεγάλη και ευχάριστη ζωή (Λουκ. ιβ΄ 15)· μόνο ο σύνδεσμος με τον Χριστό δίνει την πραγματική ζωή και την ευτυχία στον άνθρωπο και την κατάλληλη αξιοποίηση των υλικών αγαθών. Όταν οι γονείς του Στυλιανού έφυγαν από τον κόσμο αυτόν, δεν απασχολούσε καθόλου τον Άγιο η περιουσία του. Χωρίς καμμία δυσκολία την μοίρασε όλη στους φτωχούς. Αμέτρητοι άνθρωποι τράφηκαν, ντύθηκαν, απέκτησαν κατοικία, διευκολύνθηκαν με κάθε τρόπο. Και ο Στυλιανός ευφραινόταν από τα βάθη της ψυχής του, καθώς έβλεπε τους πτωχούς να βοηθιούνται και να ανακουφίζονται.

Όταν πλέον η περιουσία είχε διανεμηθεί, ο Στυλιανός αισθάνθηκε τον εαυτό του ελεύθερο να εκπληρώσει τον φλογερό του πόθο, τον οποίο έβαλε μέσα του ο Θεός από την παιδική του ηλικία. Να προχωρήσει δηλαδή στην ολοκληρωτική αφιέρωση στον Κύριο. Αναχωρεί λοιπόν τότε και έρχεται στην έρημο. Εδώ θα μείνει σ’ όλη του τη ζωή, με σκοπό την εν Κυρίω άσκηση. Θα αφιερώσει τον εαυτό του στην ιερή άσκηση της ψυχής και του σώματος, σε προσευχή υπέρ των Χριστιανών που αγωνίζονται στον κόσμο και σ’ ό,τι άλλο θα ζητούσε ο Θεός απ’ αυτόν.

Έρχεται στην έρημο και γνωρίζεται και συνδέεται με άλλους ασκητές, με τους οποίους ενώνει τούς πόθους του, τους αγώνες της ασκήσεως, κάτω από την παρουσία, την ευλογία και τη χάρη του Κυρίου. Ψάλλει ο ιερός υμνωδός: Πόθῳ θείῳ καί ἔρωτι τῶν γηΐνων παρέδραμες, πάσαν ἡδυπάθειαν, ἐπειγόμενος πρός οὐρανόν τό πολίτευμα ποιῆσαι, θεσπέσιε, καί τοῖς ἄνω λειτουργοῖς τῷ Θεῷ συμπαρίστασθαι, ἀπεμάκρυνας, ἐν ἐρήμοις τόν βίον διανύων καθαρῶς τε καί ὁσίως, Στυλιανέ πανσεβάσμιε. Ο βιογράφος του αναφέρει ότι ο ταπεινός και πράος Στυλιανός σέ όλα τα μακρά έτη της ζωής του και της ασκήσεώς του στην έρημο δεν έδωσε ποτέ καμία αφορμή λύπης σε κανένα απολύτως συνασκητή του.

Ο Θεός του είχε χαρίσει το εξαίρετο χάρισμα του ειρηνοποιού. Ήταν ο άνθρωπος που επανάφερε γρήγορα και διατηρούσε με προσοχή τη γαλήνη, την οποία με τόση μανία πολεμά ο αντίδικος του ανθρώπου, ο πονηρός διάβολος. Έτσι συγκαταλεγόταν ο Άγιος μεταξύ εκείνων, τους οποίους μακαρίζει ο Κύριος με τον γνωστό μακαρισμό: Μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί, ὅτι αὐτοί υἱοί Θεοῦ κληθήσονται (Ματθ. ε΄ 9). Η αγάπη του αυτή και το ειρηνευτικό του πνεύμα έγιναν αιτία, ώστε γρήγορα ο μοναχός Στυλιανός να αποκτήσει φήμη σοφού και συνετού κατά Θεόν ανθρώπου. Γι’ αυτό και οι άνθρωποι των γύρω περιοχών κάθε τάξεως έσπευδαν στην έρημο να τον γνωρίσουν, να του εμπιστευθούν τα προβλήματά τους και να ακούσουν με προσοχή τις πνευματικές οδηγίες, τις οποίες ο συνετός μοναχός αντλούσε από τον θείο και αιώνιο λόγο της Αγίας Γραφής.

Ο Άγιος έδειχνε ιδιαίτερη αγάπη στα παιδιά. Αισθανόταν εξαιρετική αγαλλίαση όσες φορές με οποιονδήποτε τρόπο επικοινωνούσε μαζί τους, διότι έβλεπε στις ψυχές τους την απλότητα και αθωότητα, την αγνότητα και ταπεινοφροσύνη, αρετές που ελκύουν τη χάρη του Θεού και κάνουν τον άνθρωπο, που τις έχει, χαριτωμένο. Θεωρούσε τα μικρά παιδιά διδασκάλους των μεγάλων και φιλοσόφους της πιο ιερής φιλοσοφίας, της προσεγγίσεως προς τον Κύριο· είχε πει άλλωστε ο Κύριος ότι τῶν τοιούτων ἐστίν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ (Μαρκ. ι΄ 13 -16). Στην αγάπη αυτή του Στυλιανού προς τα παιδιά ευαρεστήθηκε ο Θεός, γι’ αυτό και του έδωσε ιδιαίτερο χάρισμα θεραπείας των παιδιών. Παρά πολλοί γονείς οδηγούσαν τα άρρωστα βρέφη τους και τα παιδιά κοντά του κι εκείνος με πολλή στοργή και αγάπη, επικαλούμενος τη δύναμη του Κυρίου, έδινε θαυματουργικά τη θεραπεία. Θεωρούνταν ιατρός ανίατων ασθενειών, όπως και άνθρωπος πλούσιας αγάπης προς τα παιδιά. Λέγεται ακόμη ότι θαυματουργικά και πάλι, με την επίκληση της θείας δυνάμεως, βοηθούσε τις άτεκνες γυναίκες να αποκτήσουν παιδιά. Ωραία το σημειώνει και πάλι ο ιερός υμνογράφος: Ἀπό μητρώων σπαργάνων ἀφιερώθης Θεῷ καί γέγονας θαυμάτων αὐτουργός, θεοφόρε, καί Πνεύματος Ἁγίου […] ἱερόν οἰκητήριον καί τῶν νηπίων ὁ ῥύστης καί βοηθός […].

Κοιμήθηκε εν ειρήνη πλήρης ημερών, αλλά και πλήρης αρετών, με το χαρακτηριστικό γνώρισμα του προστάτη των βρεφών. Ο άγιος Στυλιανός δίνει και σε εμάς σήμερα το μέγα δίδαγμα: Να αγαπάμε τα παιδιά «με σπλάγχνα Χριστού». Και η αγάπη μας αυτή να είναι μή λόγῳ μηδέ τῇ γλώσσῃ, ἀλλ’ ἐν ἔργῳ καί ἀληθεία (Α΄ Ιωάν. γ΄ 18), να μας ωθεί μάλιστα σε βοήθεια ουσιαστική προς την αθώα παιδική ηλικία, προς τα παιδιά, που είναι η συνέχεια της ζωής μας, η ελπίδα του μέλλοντος και του μεγαλείου της Πατρίδας μας. Και η βοήθεια δεν θα είναι μόνο υλική, αλλά κυρίως και πρωτίστως ηθική και πνευματική, για να συνδεθούν αυτά με την πηγή κάθε χάριτος και ευλογίας, πού είναι ο Χριστός, ο Σωτήρ των παιδιών και όλων των ανθρώπων.

Από το βιβλίο : «Ανθοί του Παραδείσου», Αρχιμ. Θεοδώρου Μπεράτη.