Ερώτηση που λάβαμε:

Πως αντιμετωπίζουμε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο που ενώ έχει τυπικές σχέσεις με την Εκκλησία στην πράξη αποστρέφεται κάθε τι πνευματικό; και ενώ το αναγνωρίζει απαξιεί να βελτιωθεί και να προσεγγίσει Τον Θεό πραγματικά; νιώθει δλδ εξασφαλισμένος;

Πείτε μας τη γνώμη σας στα σχόλια παρακάτω!

Η απάντηση της ιστοσελίδας μας:

Στην Ελλάδα η συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού ακόμα και σήμερα δηλώνει ότι ασπάζεται την Ορθοδοξία. Πολύ συχνά όμως ακούμε φράσεις όπως «ἑγώ πιστεύω αλλά μέχρι εκεί, δεν πάω στην Εκκλησία», «υπάρχει Θεός αλλά μην υπερβάλλουμε κιόλας» και άλλα τέτοια. Ακόμα και σε άτομα που έχουν επαφή με την Λατρεία και την Παράδοση της Εκκλησίας μας συμβαίνει να συναντούμε μια άρνηση για συνειδητή πνευματική ζωή και μια απαξίωση της Μυστηριακής ζωής της Εκκλησίας. Τι συμβαίνει όμως όταν αυτά τα φαινόμενα αφορούν το στενό μας περιβάλλον; Τι  μπορούμε να κάνουμε σε τέτοιες περιπτώσεις;

Αρχικά θα πρέπει  να αναζητήσουμε τον λόγο για τον οποίο κάποιο άτομο και ιδιαιτέρως του κοντινού μας περιβάλλοντος κρατά αυτά τη στάση. Αυτό μπορεί να συμβαίνει είτε από άγνοια είτε από προκατάληψη ή σε κάποιες περιπτώσεις να οφείλεται σε μια συνειδητή χλιαρότητα. Είναι προφανές ότι ανάλογα με τα βαθύτερα αίτια που προκαλούν κάθε φορά την άρνηση εμβάθυνσης στην πνευματική ζωή διαμορφώνεται και η προσέγγισή μας. Έτσι σε περιπτώσεις που μια τέτοια συμπεριφορά ξεκινά από άγνοια σε σχέση με την πνευματική ζωή θα πρέπει να βοηθήσουμε ούτως ώστε το άτομο αυτό να εντρυφήσει βαθύτερα στη μελέτη του Λόγου του Θεού. Επιπλέον μέσα από την όλη βιοτή μας και το παράδειγμά μας οφείλουμε να κάνουμε κατανοητή την αναγκαιότητα της βαθύτερης Μυστηριακής Ζωής για όποιον θέλει να δηλώνει ορθόδοξος χριστιανός. Άλλες φορές πάλι συναντάμε ανθρώπους που αρνούνται να προσεγγίσουν περισσότερο τον Θεό λόγω κάποιων προκαταλήψεων. Κοινωνικά στερεότυπα και συνήθειες που πέρασαν από γενιά σε γενιά μας κρατούν πολλές φορές μακριά από την Αλήθεια το Ευαγγελίου. Και πάλι όμως η βαθύτερη προσέγγιση στον Λόγο του Θεού και η έμπνευση για Μυστηριακή ζωή μπορεί να ωθήσει το άτομο προς την Αλήθεια.

Σε αρκετές όμως περιπτώσεις υπάρχουν και άτομα που συνειδητά επιλέγουν μια χλιαρότητα στην πνευματική ζωή. Αν και γνωρίζουν πως πραγματικά πρέπει να ζει ο ορθόδοξος χριστιανός εντούτοις μένουν στάσιμοι σε μια επιφανειακή σχέση με την Εκκλησία. Εδώ θα πρέπει να θυμόμαστε τους αυστηρούς λόγους του Κυρίου για όσους παραμένουν σε αυτή την κατάσταση, οι οποίοι είναι ελεγκτικοί για όλους μας. Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν είναι χλιαρός και ότι έχει την απαιτούμενη ζέση που ζητά ο Κύριος; Πιο επικίνδυνη κατάσταση όμως από την πνευματική χλιαρότητα αποτελεί η καύχηση γιαυτή και η παντελής άρνηση για προσπάθεια βελτίωσης αυτής της κατάστασης. Όπως αναφέρουν οι Ιεροί Πατέρες η αλαζονεία για την αμαρτία είναι πολύ βαρύτερη κατάσταση από την ίδια την αμαρτία. Κι εδώ είναι ακριβώς που πρέπει να ρίξουμε το βάρος όταν κάποιος δικός μας άνθρωπος αποστρέφεται κάθε τι πνευματικό.

Θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι πνευματική ζωή χωρίς θυσίες δεν νοείται. Αν δεν ταπεινωθούμε πως θα προσεγγίσουμε τον ίδιο τον Θεό; Εκεί έγκειται άλλωστε και το μεδούλι της πνευματικής ζωής, όταν στερούμαστε κάτι για τον Χριστό.Και αυτό πρέπει να γίνει βίωμα δικό μας, να το πιστέψουμε να αγωνιστούμε να το εφαρμόσουμε στη ζωή μας. Μόνο αν το εφαρμόσουμε συνειδητά εμείς οι ίδιοι θα μπορέσουμε να εμπνεύσουμε και τους γύρω μας. Όσες συμβουλές και παραινέσεις και αν δώσουμε, οι πράξεις μας θα είναι αυτές που θα επηρεάσουν καθοριστικά κάποιον που αρνείται να αγωνιστεί πνευματικά.

Σε κάθε περίπτωση εμείς θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι όποια και αν είναι η αιτία της πνευματικής στασιμότητας κάποιου κοντινού μας προσώπου εμείς οφείλουμε πρώτα να τον εμπνέουμε με το φωτεινό παράδειγμά μας, να προσευχόμαστε για την πνευματική του αφύπνιση και βέβαια να έχουμε υπομονή και εμπιστοσύνη ότι η Θεία Χάρις θα φωτίσει τη διάνοια του και θα τον οδηγήσει στην βαθύτερη γνώση του αληθινού Θεού.