«Δόξα τῷ Θεῷ»… είναι η φράση που περικλείει ό,τι ζήσαμε και φέτος στην κατασκήνωσή μας, χίλια εκατό μέτρα πιο κοντά στον Παράδεισο, μέσα στα μεγαλοπρεπή έλατα και στην καταπράσινη βλάστηση του μαγευτικού Αθαμανίου! Η κατασκήνωσή μας φέτος είχε πολλές αλλαγές στην όψη, η ζωή ωστόσο μέσα σε αυτήν ήταν η ίδια που όλοι αγαπήσαμε. Αποφορτισμένοι από κινητά, υπολογιστές, κονσόλες και διαβάσματα επιβιβαστήκαμε στο πλοίο μας ή καλύτερα στην Κιβωτό μας για να πλεύσουμε δεκατέσσερις ημέρες με οιακοστρόφο τον Χριστό, στο δικό μας ξεχωριστό ταξίδι. Αφού λάβαμε την ευλογία του Θεού με την ακολουθία του Αγιασμού ονομάσαμε τις Ομάδες και το καράβι μας, «ΚΙΒΩΤΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ» και το ταξίδι είχε μόλις ξεκινήσει!
Αγκυροβολήσαμε σε πολλά λιμάνια. Όλα τους ήταν υπέροχα! Ένα από αυτά περιελάμβανε τα ομαδικά πρωταθλήματά, τα οποία φέτος αυξήθηκαν με την προσθήκη του «beachvolley»! Ένα μέρος της παραλίας είχε μεταφερθεί στο βουνό! Στην κορυφή πρωταθλήματος σκαρφάλωσε η Ομάδα των «Εδραίων». Στο μπάσκετ, η ελπίδα των «Ελπιδοφόρων» δεν πέθανε ποτέ και στο ποδόσφαιρο οι «Ζέοντες» πυρπόλησαν τα δίχτυα αφήνοντας μόνο στάχτη στο πέρασμά τους. Το λιμάνι αυτό περιείχε επίσης πολλά ατομικά πρωταθλήματα, υπέροχα επιτραπέζια παιχνίδια και εμπνευσμένα ομαδικά παιχνίδια. Από την «Στρατηγική του Δάσους» και το «Fort Αθαμάνιο» μέχρι τον υπέροχο «Κρυμμένο Θησαυρό», όλα μας χάρισαν μοναδικές και αξέχαστες αναμνήσεις.
Πιάσαμε λιμάνι και σε κορυφή! Όχι πνευματική, αλλά υλική. Στα δύο χιλιάδες μέτρα, στο γνωστό μας Ξερολίβαδο. Φέτος μας υποδέχθηκε με πολλά μποφόρ και χαμηλή θερμοκρασία! Πιάσαμε λιμάνι όμως και σε… ποτάμι! Εκεί αφήσαμε για λίγο το καράβι και μπήκαμε σε φουσκωτά!
Ένα συχνό αγκυροβόλι μας ήταν στην τραπεζαρία, όπου τα πλουσιοπάροχα γεύματα που μας ετοίμαζαν οι πολυαγαπημένες μας μαγείρισσες, ήταν τα υλικά καύσιμα για να συνεχίσουμε το όμορφο ταξίδι μας!
Σε επόμενο σταθμό συναντήσαμε το πετραχήλι του πνευματικού μας. Όλη η κατασκήνωση είχε την χαρά να συμμετάσχει στο μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως. Είτε με δάκρυα είτε χωρίς αυτά, η χαρά οπωσδήποτε ήταν αστείρευτη σε όλους μας μετά το πέρας του Ιερού Μυστηρίου. Οι ψυχές μας πλέον έλαμπαν και ήμασταν έτοιμοι για την κορυφαία στιγμή της κατασκήνωσής μας, την αγρυπνία για την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Οι Θείες Λειτουργίες στην κατασκήνωση έχουν πάντα ένα διαφορετικό χρώμα, ιδιαίτερα όμως η αγρυπνία για την Παναγία μας είναι κάτι το μοναδικό!
Ένα από τα πιο όμορφα λιμάνια που περάσαμε περιείχε τις αγαπημένες μας ώρες ομάδος. Εκεί λύσαμε πολλές απορίες, εκφράσαμε τις απόψεις μας, εμβαθύναμε στις πνευματικές μας γνώσεις και δεθήκαμε με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας μας. Από το λιμάνι αυτό δεν έλειψαν τα υπερπολύτιμα αγιογραφικά αναγνώσματα και οι συζητήσεις στις οποίες συμμετείχαμε όλοι οι κατασκηνωτές. Μάθαμε τι γίνεται την ώρα του όρθρου στην Αγία Προσκομιδή, γνωρίσαμε καλύτερα την Κιβωτό μέσα στην οποία από βρέφη βρισκόμαστε, δηλαδή την Αγία Εκκλησία, μιλήσαμε για το όραμα που σαν νέοι πρέπει να έχουμε στη ζωή μας και είδαμε την πολύτιμη προσφορά της Εκκλησίας στην αγαπημένη μας Ελλάδα ανά τους αιώνες.
Ίσως η καλύτερη μέρα του ταξιδιού ήταν αυτή που συνδεθήκαμε πιο στενά με τον καπετάνιο μας, τον Θεό και από το πρωί μέχρι το βράδυ συζητήσαμε μαζί του ακατάπαυστα, σχηματίζοντας μια αλυσίδας προσευχής. Προσευχηθήκαμε για τους συνταξιδιώτες μας, αλλά εκφράσαμε και τα προβλήματα μας για να μας δώσει κουράγιο και βοήθεια. Του ζητήσαμε να εκπληρώσει τα αιτήματά μας και τον ευχαριστήσαμε θερμά που μας έβαλε μέσα στην όμορφη αυτή Κιβωτό.
Τέλος η Κιβωτός μας επέστρεψε στις οικογένειές μας. Το υπέροχο αυτό ταξίδι τελείωσε με τις καλύτερες αναμνήσεις… Τελείωσε; Όχι! Η εκκλησία του Θεού ποτέ δεν σταματάει το ταξίδι της μέσα στον χρόνο. Στην ίδια Κιβωτό βρισκόμαστε όλοι, στην Κιβωτό της Σωτηρίας μας και συνεχίζουμε το ταξίδι μας δοξολογώντας τον Θεό, «πάντοτε νῦν και ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων…»
Ι.Λ., απόφοιτος