Ερώτηση που λάβαμε: 

Πώς μπορούμε να αναγνωρίσουμε τα χαρίσματα που μας έδωσε ο Θεός και να τα χρησιμοποιήσουμε “προς δόξαν Θεού” ακόμα και αν έχουν σχέση με αθλήματα, μουσική, χορό, κτλ ;;

Η απάντηση της ιστοσελίδας μας:

Αρχικά αξίζει να θυμηθούμε μια παραβολή του Χριστού, η οποία είναι πολύ σχετική με την ερώτησή σου: η παραβολή των ταλάντων. Μπορεί κάποιος να τη βρει στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου, κεφ. 25, στ. 14-30. Εκεί ο Χριστός μας λέει ξεκάθαρα ότι ο κάθε άνθρωπος πρέπει (δηλ. είναι απαραίτητο) να αξιοποιεί τα χαρίσματα που έχει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Πρέπει, δηλαδή, να καλλιεργεί και αυξάνει τα «τάλαντά» του (αυτό που εμείς σήμερα λέμε «έχει ταλέντο σε…»). Με τον τρόπο αυτό θα γίνεται ο ίδιος ολοένα και πιο ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Επιπλέον, θα καλλιεργεί μια όλο και πιο βαθιά σχέση με τον Χριστό και θα δοξάζεται έτσι ο Θεός.

Το ερώτημά σου όμως έχει δύο σκέλη. Πρώτον, «Πώς μπορούμε να αναγνωρίσουμε τα χαρίσματα που μας έδωσε ο Θεός». Αυτό μπορεί να γίνει ως εξής: κάθε άνθρωπος, από μικρός ακόμη, έχει κλίση σε ορισμένα πράγματα. Άλλος τρέχει πολύ γρήγορα, οπότε μπορεί να ασχοληθεί με τον στίβο. Άλλος σχεδιάζει πολύ ωραία, συνεπώς μπορεί να ζωγραφίζει. Κάποιος άλλος μαθαίνει εύκολα ξένες γλώσσες∙ αυτός ίσως γίνει μεταφραστής! Και κάποιος άλλος ενθουσιάζεται με τη μουσική ή τον χορό, επομένως μάλλον θα ασχοληθεί ενεργά με τη μουσική. Πολλά τέτοια παραδείγματα μπορούν να αναφερθούν. Σημασία έχει ο κάθε άνθρωπος να βρίσκει αυτό που πραγματικά αγαπάει και αυτό στο οποίο έχει μια κλίση, δηλαδή τον ελκύει κάπως περισσότερο και, πιθανώς, τα πάει κάπως καλύτερα. Σε αυτήν την προσπάθειά του θα βοηθηθεί πολύ και από το περιβάλλον του: μπορεί να ρωτήσει τη γνώμη των γονιών, συγγενών, φίλων, δασκάλων, ακόμη και του πνευματικού του. Όλοι αυτοί θα έχουν κάποια συμβουλή να του δώσουν. Είναι όμως πολύ σημαντικό ο νέος άνθρωπος να έρχεται συχνά σε επαφή με διάφορες δραστηριότητες (αθλητικές, καλλιτεχνικές, μουσικές, εκπαιδευτικές κλπ.), ώστε να δει ο ίδιος πού έχει κλίση και τι πραγματικά επιθυμεί.

Και ερχόμαστε τώρα στο δεύτερο σκέλος της ερώτησής σου. «Πώς μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα χαρίσματά μας “προς δόξαν Θεού” ακόμα και αν έχουν σχέση με αθλήματα, μουσική, χορό, κτλ;». Κατ’ αρχάς, σε καμία περίπτωση τα «αθλήματα, η μουσική και ο χορός» δεν είναι κάτι κακό από μόνα τους! Ίσα-ίσα, μπορεί να είναι κάτι το πολύ όμορφο και απαραίτητο. Για φαντάσου να μην τα είχαμε αυτά! Η ζωή μας θα ήταν πληκτική! Έχει όμως μεγάλη σημασία ο τρόπος που τα εξασκούμε. Εάν τα κάνουμε με αγάπη, χαρά και αυθεντικότητα, τότε και εμείς χαιρόμαστε, και οι φίλοι μας το απολαμβάνουν, αλλά και ο Θεός δοξάζεται! Πώς γίνεται αυτό; Σκέψου το εξής. Όταν παίζεις μπάσκετ και τσακώνεσαι ή φωνάζεις διαρκώς, τότε υπάρχει πρόβλημα! Αν όμως παίζεις ήρεμα, με ευγενές ήθος και με διάθεση να χαρείς με την παρέα σου, τότε το αποτέλεσμα είναι υπέροχο!

Δεν συντελούμε στο να δοξάζεται ο Θεός όταν η ενασχόλησή μας με τον αθλητισμό ή το χορό μας παρασύρει στην επίδειξη, την υπερηφάνεια, την προκλητικότητα, την αναισχυντία και ό,τι αμαρτωλό… Τον Θεό τον δοξάζουμε όταν ό,τι κάνουμε το κάνουμε με απλότητα, ταπείνωση και αγάπη.

Συμπερασματικά, μπορείς να κάνεις την οποιαδήποτε, καλή, δραστηριότητα με βαθιά ευγνωμοσύνη προς τον Θεό, που σου δίνει αυτή τη δυνατότητα (δηλαδή με προσευχητική διάθεση), αλλά και με διάθεση να ωφελήσεις και χαροποιήσεις τους συνανθρώπους σου μέσω αυτής (της δραστηριότητας), είτε εκείνη τη στιγμή, είτε κάποτε στο μέλλον. Τότε αυτό που κάνεις γίνεται προς δόξαν Θεού. Ακόμη κι αν είναι μουσική ή χορός ή οτιδήποτε άλλο όμορφο και ευλογημένο!