Ερώτηση που λάβαμε:

Είναι καλό για έναν πιστό να έχει στόχο να γίνει Άγιος; Μήπως αποτελεί περήφανο λογισμο;

Η απάντηση της ιστοσελίδας μας:

Σε πολλά σημεία ο λόγος του Θεού μας καλεί στην αγιότητα: «ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι» (Λευϊτ. 20,7,26 & Α΄ Πέτρ. 1,16), «Τοῦτο γάρ ἐστι θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὁ ἁγιασμὸς ὑμῶν» (Α΄ Θεσσαλονικείς δ΄,3), «Εἰρήνην διώκετε μετὰ πάντων, καὶ τὸν ἁγιασμόν, οὗ χωρὶς οὐδεὶς ὄψεται τὸν Κύριον» [χωρίς τον οποίον κανείς δεν θα δει τον Θεό] (Εβραίους ιβ΄,14).

Όπως φαίνεται από τα παραπάνω, η αγιότητα είναι προσωπική πρόσκληση του Θεού στον καθένα και η στάση μας έναντι αυτής καθορίζει την αιώνια προοπτική μας. Βέβαια, η αγιότητα δεν επιτυγχάνεται σε δεδομένη στιγμή (τώρα έγινα άγιος, ή αν κάνω αυτά θα γίνω άγιος), αλλά είναι πορεία κοπιαστική που διαρκεί όσο και η επίγεια ζωή μας. Αυτό αποτελεί αυτό που λέμε πνευματική ζωή. Πνευματική ζωή δεν σημαίνει κάποια ευχάριστη απασχόληση με τον Θεό, αλλά τη συνεχή έμπρακτη απόδειξη της μεγάλης αγάπης μας προς Αυτόν. Απαραίτητη προϋπόθεση και εφόδιο αναγκαίο για αυτήν την πορεία αποτελεί το ταπεινό φρόνημα του Τελώνη της Παραβολής το οποίο οδηγεί στην ευλογημένη κατάσταση της μετάνοιας.

Αγιότητα σημαίνει μετοχή και κοινωνία στην αγιότητα του Θεού – αυτό σημαίνει άλλωστε θέωση. Κάθε αγιότητα που στηρίζεται στις αρετές μας, στην ηθική μας, στα προσόντα μας, στην άσκησή μας κ.λπ. είναι δαιμονική, και δεν έχει καμιά σχέση με την αγιότητα της Εκκλησίας μας.

Η κατ’ εξοχήν πηγή της αγιότητας βρίσκεται στη Θεία Ευχαριστία. Ο Χριστός με τη θυσία Του αγιάζει ο ίδιος (ως Θεός) τον εαυτό Του (ως άνθρωπο) για ν’ αγιασθούμε εμείς κοινωνώντας το σώμα και το αίμα Του. Με τη συμμετοχή μας στη Θεία Ευχαριστία αγιαζόμαστε, δηλαδή γινόμαστε άγιοι κοινωνώντας με τον έναν και μόνον άγιο, τον Χριστό. Η Θ. Ευχαριστία είναι η κατ’ εξοχήν «κοινωνία αγίων». Σ’ αυτήν αποβλέπει η άσκηση των οσίων, η οποία δεν είναι ποτέ σκοπός, αλλά μέσο προς τον σκοπό, που είναι η ευχαριστιακή κοινωνία.

Συνεπώς, οι άγιοι δεν επιζητούν τη δική τους δόξα, αλλά τη δόξα του Θεού , αφού ο Θεός δοξάζει τους αγίους με την ίδια Του τη δόξα. Οι άγιοι αγιάζονται και δοξάζονται όχι με μια αγιότητα και μια δόξα που πηγάζει από μέσα τους, αλλά με την αγιότητα και τη δόξα του ίδιου του Θεού.

Ο πραγματικός άγιος, είναι εκείνος που δεν επιζητεί με κανένα τρόπο τη δική του δόξα, αλλά μόνο τη δόξα του Θεού. Όταν επιζητεί κανείς τη δική του δόξα, χάνει την αγιότητά του, γιατί σε τελική ανάλυση δεν υπάρχει άλλος άγιος εκτός από τον Θεό.