Σαν σήμερα μας φαίνεται, όμως ήταν 14 Ιουλίου. Όλα εκείνη την ημέρα ξεκίνησαν… Το σημείο συνάντησής μας ήταν γνωστό για τους πιο πολλούς μα και άγνωστο για κάποιους. Ποιο ήταν αυτό, μα φυσικά η κατασκήνωσή μας ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Όταν φτάσαμε όπως κάθε φορά, μαζευτήκαμε στο μέρος που μας ενώνει όλους μας, κάτω από το σταυρό, δίπλα στην εικόνα του Νυμφίου Ιησού Χριστού για να μιλήσουμε για εκείνον και να χωριστούμε σε ομάδες. Οι πρώτες ώρες θα έλεγα ήταν ώρες προσαρμογής, μα μετά από λίγες ώρες μας ευλόγησε και μας αγίασε ο π. Εμμανουήλ, με όνομα κατασκήνωσης : Μαρτύρων και Ηρώων γη. Οι μέρες μας διαδεχόταν η μία την άλλη χωρίς εμείς να το αντιληφθούμε. Οι δραστηριότητές μας αρκετές, παιχνίδι κρυμμένου θησαυρού, παιχνίδι του δάσους, το παιχνίδι με τις κορδέλες, στρατέγκο, ναυμαχία, πρωταθλήματα ομαδικά αλλά και ατομικά, πεζοπορίες, μπάνια στη θάλασσα, σκυταλοδρομίες, μαθήματα αστρονομίας και πολλά ακόμα.
Είχαμε την ιδιαίτερη τιμή και ευλογία να έχουμε γεύμα με τον σεβασμιώτατο μητροπολίτη Χίου κ.κ Μάρκο, με τον οποίο συζητήσαμε στην τραπεζαρία μας.
Εφέτος ήταν μια ιδιαίτερη χρονιά επειδή εκτός από τα παιχνίδια μας μάθαμε για την πατρίδα μας, για την ιστορία της Χίου αλλά και κάθε ομάδα μας παρουσίασε έναν προστάτη Άγιο από τους Αγίους της Χίου. Αξίζει να σημειωθεί πως όλες οι ομάδες βοηθούσαν η κάθε μια στο πρόγραμμα και στη διαχείριση της μικρής μας κοινωνίας, με άλλα λόγια μία ομάδα έστρωνε το τραπέζι για να φάμε οι υπόλοιποι η λεγόμενη και ως ομάδα αγάπης, μία άλλη ομάδα καθάριζε τον χώρο της κατασκήνωσης από τυχόν σκουπιδάκια που άφηναν οι κατασκηνωτές, μία άλλη ομάδα καθάριζε τους χώρους υγιεινής για να μάθουμε να σεβόμαστε τον χώρο μας. Ταυτόχρονα κάθε κατασκηνωτής προσπαθούσε να διατηρεί το κρεβάτι του στρωμένο και καθαρό από τυχόν φρύγανα μιας που η κατασκήνωσή μας βρίσκεται μέσα σε ένα καταπράσινο πευκόδασος. Στην τραπεζαρία μας γινόταν κάθε μέρα ΄΄μάχη΄΄ από τραγούδια τα οποία διαδέχονταν το ένα το άλλο.
Όλα αυτά θα μπορούσαμε να πούμε ότι αρκούν για μία πλήρη και γεμάτη κατασκηνωτική περίοδο, είναι όμως όλα αυτά το νόημα της κατασκηνώσεώς μας ; Έτσι λοιπόν για να ΄΄γεμίσουμε΄΄ λίγο ακόμα το ήδη γεμάτο πρόγραμμα , κάθε μέρα αφιερώναμε περίπου ένα 20-λεπτο σε πρωινή προσευχή αλλά και Λόγους κυρίως από την ζωή του Κυρίου μας στη γη καθώς και ένα 10-λεπτο το βράδυ για βραδινή προσευχή. Είχαμε συζητήσεις οι οποίες προκάλεσαν τον προβληματισμό μας στην γενετική και τις επιπτώσεις της για τις δύο μεγαλύτερες ομάδες, καθώς και την μουσική βραδιά χριστιανικών τραγουδιών για τις δύο μικρότερες ομάδες. Όμως το σημαντικότερο γεγονός της περιόδου μας ήταν η ένωσή μας με τον Χριστό μέσα από το μυστήριο πρώτα της εξομολογήσεως και μετά με το μυστήριο της Θείας Κοινωνίας. Εκεί όλοι μας γίναμε ένα, με φάρο της ζωής μας τον Χριστό. Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε και σε πολλά πολλά άλλα τα οποία έλαβαν χώρα στην κατασκήνωσή μας, μα αξίζει ; Το σημαντικότερο έγινε, ενωθήκαμε με τον Χριστό , αυτό τα λέει όλα.
