Αποκορύφωμα της αγωνιστικής δράσης των Χαρούμενων Αγωνιστών αποτελεί αναμφίβολα η κατασκήνωση. Μία χριστιανική φωλιά απομακρυσμένη από τον πολύβουο κόσμο, γεμάτη συντροφιές, παιχνίδια πνευματικές ευκαιρίες αλλά και πνευματικό αγώνα. Έτσι για άλλη μία χρονιά οι Χ.Α. Λυκείου παρατήσαμε για άλλους τις κοσμικές παραλίες, τα θορυβώδη κλαμπ, τον καναπέ κάτω από το κλιματιστικό και το αθηναϊκό καυσαέριο, φουσκώσαμε τις βαλίτσες μας, σκάσαμε ένα φιλί στην κακομοίρα την μάνα μας και το βάλαμε για το υπέροχο Αθαμάνιο, κάποιοι με την ανησυχία του αγνώστου και του πρωτόγνωρου να κυριαρχεί στον νου τους και κάποιοι άλλοι με κατάφορτο το δοχείο των αναμνήσεων.

Το Αθαμάνιο για όσους το έχουν ζήσει δεν είναι απλώς ένα κτιριακό συγκρότημα, ούτε ένα αθλητικό δρώμενο, ούτε ακόμα μία απλή συνεστίαση νέων. Είναι μία συντροφιά με τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Και αυτό το χαρακτηριστικό διέπει καθ’ ολοκληρίαν την κατασκηνωτική μας ζωή εκεί.

Έτσι και φέτος λοιπόν με αυτήν την λαχτάρα στις καρδιές μας σκαρφαλώσαμε στις ελατοσκέπαστες κορυφές των Τζουμέρκων. Το πρόγραμμα σταθερό και πλούσιο οργάνωσε τις δραστηριότητές στις οποίες συμμετείχαμε με όρεξη και κέφι, ενώ τα στελέχη της κατασκήνωσης συμπορεύθηκαν μαζί μας στην αναστάσιμη πορεία που με χαρά αναλάβαμε ως σύνθημα και προορισμό (αυτή η Ανάσταση αποτελεί το ζουμί της πίστης μας, τι πιο ωραίο σύνθημα για κατασκήνωση;)

Σαν απόφοιτος, δοξολογώ τον Θεό για τι θαυμάσιες εμπειρίες και τα βιώματα που μας χάρισε άλλες χρονιές αλλά και ειδικά φέτος. Μιλώ για τα πρωταθλήματα και εν γένει τον αθλητισμό στην κατασκήνωση που μας προσφέρει εκτόνωση, ψυχαγωγία και μας διδάσκει την ευγενή άμιλλα.  Μιλώ για τα περισσότερο ή λιγότερο επιτυχημένα ομαδικά παιχνίδια που τουλάχιστον μας διασκέδαζαν και ήλεγχαν τις στρατηγικές μας ικανότητες. Για τα επιτραπέζια -ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός- τα οποία αποτελούν πόλο έλξης για πολλούς κατασκηνωτές και τα οποία παραδόξως παρέχουν άφθονη δράση! Δεν χρειάζεται δε να αναφερθώ σε όλες τις πολλές άλλες ευκαιρίες που μας χάρισαν αξέχαστες στιγμές σπαρταριστού γέλιου και που τέλους πάντων προσδίδουν ζωντάνια στις ώρες της κατασκήνωσης. Εδώ δεν μπορώ να μην συμπεριλάβω βέβαια και τον παράγοντα φαΐ…

Και ακόμα ευχαριστώ για το μεγαλείο της φύσεως. Τα πυκνά καταπράσινα δάση με τα έλατα, τα πλατάνια, τις βελανιδιές αποτελούν καταφύγιό μου. Ο μαγικός έναστρος ουρανός καθίσταται παράθυρο της Θεϊκής δόξας. Οι μελωδίες των πτηνών, η συντροφιά των σκίουρων, η γαλήνη της λιακάδας αλλά και το μουρμουρητό της βροχής (η οποία παρεμπιπτόντως φέτος παρά τις ικετήριες εκκλήσεις μας δεν εδέησε να παρουσιαστεί αξιοπρεπώς) μας ξεκούραζαν σωματικά και κυρίως πνευματικά από τον κόπο των πανελλαδικών εξετάσεων.

Μία ακόμα έκφανση του κατασκηνωτικού βίου, αιτία και μέσο ευχαριστίας προς τον Θεό, είναι η μουσική, που και εφέτος κυριάρχησε (να ‘ναι καλά ο αρχηγός). Τα τραγούδια μας ασταμάτητα, τα μουσικά όργανα ακούραστα και πάνω απ’ όλα το ψαλτήρι ασίγαστο. Νέοι φίλοι αλλά και σύσφιξη των δεσμών με τους παλιούς είναι οπωσδήποτε κέρδη· αλλά σίγουρα τολμώ να πω ότι δείξαμε ανταπόκριση στην προσταγή του ιερού ψαλμωδού των Αίνων. Γιατί η μουσική είναι ένα μεγάλο δώρο του Θεού και έχει έναν μοναδικό τρόπο να προσεγγίζει και να εκφράζει τα βάθη της καρδιάς μας και συνεπώς να συνοδεύει την επικοινωνία μας με τον Θεό.

Μιας και είπα για φίλους θα παρατηρήσω ότι οι φίλοι είναι ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια της κατασκήνωσης. Προσωπικά γνωρίζω ότι εδώ οι φιλίες γίνονται βαθιές, αποκτούν θεμέλια, στερεώνονται. Η προσωπική και άμεση επικοινωνία, η συνεχής συναναστροφή, η κοινή ζωή και η εν τινι μέτρω κοινοκτημοσύνη ενισχύουν αυτή την διαδικασία. Ωστόσο το εξαιρετικό με την κατασκήνωση του Αθαμανίου είναι ότι οι φιλίες αυτές κτίζονται με θεμέλιο τον πνευματικό αγώνα, την κοινή λατρεία και προσευχή, το ίδιο το πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Ευχαριστώ τον Θεό για τους μοναδικούς φίλους που με έχει αξιώσει να έχω.

Ωστόσο εν τέλει, όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν τον πυρήνα του Αθαμανίου.

Όπως ανέφερα ήδη, φέτος η Κατασκήνωσή μας κίνησε για πορεία Αναστάσεως. Και αυτή την πορεία -μπορώ να πω στην παρούσα αποτίμηση- ότι ο καθένας μας την έζησε ξεχωριστά μέσα του με συνοδοιπόρο τον Χριστό. Μέσα από την Θεία Λατρεία, την ιερά εξομολόγηση, την προσευχή και ειδικά την αλυσίδα προσευχής, τη μελέτη του Θείου Λόγου, τις συζητήσεις -ειδικά στις πολυαγαπημένες μας συγκεντρώσεις ομάδας- όλοι μας ζήσαμε, πιστεύω, εσωτερικές εμπειρίες μυστικά. Αυτές είναι που μας γεμίζουν, που μας φλογίζουν την καρδιά, που χαροποιούν, που μας ζωογονούν. Ειδικά για εμάς τους αποφοίτους που ξανοιγόμαστε στο πέλαγος της ζωής, οι αναμνήσεις αυτών των βιωμάτων θα μας ενδυναμώνουν και με την αγάπη του Θεού οδηγό, θα μας κατευθύνουν προς τον ουρανό με πίστη στην ανάσταση και στην αθανασία. Το φως της Αναστάσεως ας λάμπει στις ψυχές μας.

Σ.Λ.