Ερώτηση που λάβαμε:

Κάπου στην Καινή Διαθήκη λέει ότι πρέπει να προσευχόμαστε αδιαλείπτως. Πως μπορούμε όμως να το πετύχουμε αυτό. Γίνεται συνέχεια να σκεφτόμαστε τον Θεό; Ίσως η νοερά προσευχή να είναι η πιο σύντομη αλλά δεν γίνεται να την λέμε σε κάθε λεπτό της ζωής μας.

Η απάντηση της ιστοσελίδας μας:

Οι μοναχοί, οι οποίοι αγωνίζονται για να αποκτήσουν σε τέλειο βαθμό την κοινωνία με τον Θεό, καλλιεργούν τη νοερά προσευχή, δηλαδή την συνεχή επίκληση του ονόματος του Κυρίου με την ευχή “Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με” ώστε να έχουν διαρκώς στο νού κα την καρδιά τους τη μνήμη του Θεού.

Ωστόσο ο λόγος του αποστόλου Παύλου δεν απευθὐνεται σε μοναχούς αλλά σε όλους τους χριστιανούς. Κι είναι δικαιολογημένη η απορία σου πως μπορούμε εμείς που ζούμε στον κόσμο να εφαρμόσουμε αυτό τον λόγο. Την απάντηση ας αφήσουμε να μας την δώσει ένας έμπειρος Γέροντας που εργάστηκε ιεραποστολικά μέσα στον κόσμο, ο π. Ευσέβιος Ματθόπουλος:

“Ο θείος Παύλος μάς προτρέπει να προσευχόμαστε συνεχώς και ακατάπαυστα: “ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε” (Α΄ Θεσ. ε΄ 17). Τι εννοεί ο Απόστολος του Θεού; Εννοεί άραγε ότι πρέπει διαρκώς σε στάση προσευχής να προσευχόμαστε, όπως το κάνουμε σε ορισμένους καιρούς και ώρες, κατά τους οποίους όρθιοι ή γονατισμένοι προσευχόμαστε; Όχι, δεν εννοεί αυτό. Αλλά παντού και πάντοτε, όπου κι αν βρισκόμαστε, είτε εργαζόμαστε, είτε αναπαυόμαστε, έχοντας συναίσθηση ότι ζούμε κάτω από το βλέμμα του Θεού που κυβερνάει τη ζωή μας, να δοξάζουμε το άγιο Όνομά Του και να ευχαριστούμε την αγαθότητά Του για όλα όσα απολαμβάνουμε από Αυτόν. Αλλά και οι αγαθοί λογισμοί καθώς και οι θεάρεστες σκέψεις, όταν κάνουμε τέτοιες, υπάγονται στο “ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε”.

Ακόμη εκπληρώνουμε το παράγγελμα αυτό του θείου Αποστόλου όταν μελετούμε και διαβάζουμε ιερά βιβλία. Όταν βλέποντας τα δημιουργήματα του Θεού δοξολογούμε την άπειρή Του δύναμη και σοφία. Όταν αναπνέοντας τον αέρα ή πίνοντας νερό ή τρώγοντας ψωμί και άλλες τροφές ή απολαμβάνοντας οτιδήποτε πνευματικό ή υλικό αγαθό, ευγνωμονούμε και ευχαριστούμε τον Θεό. Επίσης όταν επικαλούμεθα τον Θεό, εργαζόμενοι κάποιο έργο πνευματικό ή τα έργα για τη συντήρηση της παρούσης ζωής. Όταν Τον δοξάζουμε, Τον ευχαριστούμε και πριν αρχίσουν τα έργα και μετά το τέλος ή τη διακοπή τους. Είμαστε υποχρεωμένοι να το κάνουμε αυτό, διότι ο Θεός είναι Εκείνος που μας δίνει τη δύναμη, να τελειώσουμε τις εργασίες μας και Αυτός είναι που μας δίνει τα αγαθά, για να συντηρηθούμε.”

Από το βιβλίο “Ο προορισμός του ανθρώπου” του π. Ευσεβίου Ματθόπουλου, εκδ. “Ζωή”.