Ερώτηση που λάβαμε:

Τι να κάνω εκείνες τις φορές που η πίστη μου και ο αγώνας μου «ατονεί»;
Πολλές φορές δε βρισκόμαστε και στην καλύτερη φάση όσον αφορά τον αγώνα μας. Η προσευχή μας μειώνεται, δε διαβάζουμε κάτι πνευματικό, η συμπεριφορά μας και αυτή αλλάζει και γενικά τεμπελιάζουμε να ασχοληθούμε με οτιδήποτε αφορά τον αγώνα μας. Τι μπορούμε να κάνουμε εκείνες τις στιγμές για να πάρουμε πάλι τα πάνω μας;

Η απάντηση της ιστοσελίδας μας:

Μια μόνο εικόνα του πειρασμού της ακηδίας είναι η παραπάνω, η οποία ενδεχομένως έχει συμβεί σε όλους μας. Και, από κάποιο σημείο και μετά, η επίθεση του πειρασμού είναι τόσο συστηματική και οργανωμένη που η άμυνά μας «πιάνεται στον ύπνο» και ερχόμαστε στην θέση που περιγράφει η ερώτηση. Κι αυτό μπορεί να οφείλεται – κάποιες φορές – και σε μεγάλη κόπωση. Αλλά συνήθως έχει βάση το ότι ξεχάσαμε λίγο τον στόχο μας.

Υπάρχει επιστροφή;

Υπάρχει!

Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση· κι αν έχω αρχίσει να χάνω… περνάω στην αντεπίθεση! Η ψυχή μου είναι σαν ένα άλογο αγωνιστικό, που του έχω χαλαρώσει τα γκέμια κι έχει μετατρέψει τον ιππόδρομο σε περίπατο αναψυχής. Σαν αυτοκίνητο που αφήσαμε τα πεντάλ να αποφασίσουν μόνα τους τι θα κάνουν. Λοιπόν, η λύση ενάντια στον κατήφορο είναι το φρένο· και για την κορυφή, το γκάζι!

Νυστάζω στην προσευχή; Δεν θα καθίσω!

«Βαρύ το πάπλωμα» της Κυριακής το πρωί; Το πετάω πέρα!

Πάω να χαζέψω στον υπολογιστή πράγματα που δεν θα έβλεπα αν είχα πνευματική «φρεσκάδα»; Ούτε καν!

«Αντέχω» 5 λεπτά προσευχή; Ώρα να τα κάνω 10!

Αλήθεια, από πότε έχω να δω τον πνευματικό μου; Ας πάω το συντομότερο για να με καθοδηγήσει. Αυτό το τελευταίο είναι και το σημαντικότερο όπλο.

Και κάτι ακόμα: στον αγώνα μου δεν προχωρώ μόνος. Χρειάζομαι ένα πνευματικό περιβάλλον, με ανθρώπους της ηλικίας μου, που να κάνουν τον ίδιο αγώνα με εμένα. Ώστε, αφενός μεν να με βοηθούν να κατανοήσω το ότι «πέφτω», αφετέρου όλοι μαζί, «μιᾷ ψυχῇ συναθλοῦντες» (Φιλιπ. α΄ 27), αγωνιζόμενοι όλοι με μια ψυχή να επιδιώξουμε τον στόχο μας, τη ζωή με τον Χριστό. Και στην «ατονία», η συμβολή και η συμβουλή των συναγωνιστών έχει καίριο ρόλο.

Συμπέρασμα: Η λύση για να ξεπεράσουμε την ατονία, είναι κινούμαστε ενάντια σε αυτά που μας οδηγεί ο εαυτός μας. Όσο κουραζόμαστε με τα πνευματικά, τόσο περισσότερο να τα επιδιώκουμε. Και πάντα με τη βοήθεια του πνευματικού μας πατέρα και των πνευματικών μας συναγωνιστών.