Ερώτημα που λάβαμε:

Πώς μπορούμε να σταματήσουμε τη ζήλια; Είναι κάτι που όσο και να προσπαθείς είναι δύσκολο να το ελέγξεις και στις περισσότερες φορές δεν γίνεται με τη θέλησή σου: τι πρέπει να σκεφτόμαστε έτσι ώστε να το αποτρέψουμε;

Η απάντηση της ιστοσελίδας μας:

Για να καταπολεμήσουμε τη ζήλια, πρέπει να αντιληφθούμε, καταρχάς, ότι είναι ένα πάθος με πολύ άσχημες συνέπειες. Με την άδικη σύγκριση που δημιουργεί, παραλύει την όρεξη του ανθρώπου να δημιουργήσει, να προσφέρει έργο με βάση τα δικά του χαρίσματα. Οι άλλοι διαβάζουν, μορφώνονται, παίζουν, χαίρονται. Ο ζηλιάρης; Δεν μπορεί να ησυχάσει: Σκυθρωπός, με σκοτεινιασμένη όψη, με θολωμένα μάτια, με λόγια σκληρά και πικρόχολα, και μόνιμα βασανίζεται: «Γιατί αυτός και όχι εγώ;»…

Η ζήλια διαστρέφει τον άνθρωπο: τον κάνει στη χαρά να λυπάται και στη λύπη να χαίρεται. Κι έτσι τον απομακρύνει από τούς συνανθρώπους του, τον αποξενώνει, τον γεμίζει μοναξιά, μελαγχολία και απογοήτευση. Τον κάνει, τέλος, να συκοφαντεί και να λέει ψέματα εναντίον αυτού που ζηλεύει, για να τον βλάψει. Και το πιο σημαντικό: απομακρύνει τον άνθρωπο από τον Θεό. Όπως ακριβώς συνέβη στον Κάιν, που έφθασε στο φόνο του αδελφού του, έχοντας γίνει έρμαιο του πάθους της ζήλιας και του φθόνου. Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος λέει ότι αυτός που μισεί τον αδελφό του και τον φθονεί, βρίσκεται στο σκοτάδι και στο σκοτάδι περπατάει, και δεν βλέπει πού κατευθύνει τα βήματά του (Α΄ Ιω. β΄ 11). Αν αντιληφθούμε ότι όλα τα παραπάνω προκύπτουν από την ζήλια, σίγουρα θα θελήσουμε να τη νικήσουμε. Και πώς θα γίνει αυτό;

Το πρώτο πράγμα που χρειάζεται είναι να αναγνωρίσουμε το πάθος και να το ομολογήσουμε. Γιατί συχνά δικαιολογούμαστε στον εαυτό μας λέγοντας ότι αυτό που νιώθουμε δεν είναι ζήλεια αλλά «δίκαιη» αγανάκτηση επειδή μας παραγκωνίζουν, δεν μας υπολογίζουν, ενώ τον άλλον «άδικα» τον εκτιμούν τόσο πολύ. Να το εξομολογηθούμε στον Πνευματικό μας και να ζητήσουμε τη συμβουλή του.

Έπειτα, να προσευχηθούμε και να ζητήσουμε τη βοήθεια του Κυρίου μας για να απαλλαγούμε απ’ αυτό το πάθος και να προσευχηθούμε επίσης και για εκείνον που ζηλέψαμε. Μπορούμε να προχωρήσουμε και ένα βήμα ακόμα, κάνοντας «κατά μέτωπο επίθεση» στο πάθος μας: αυτόν τον οποίο ζηλέψαμε, να τον συγχαίρουμε στις επιτυχίες του και να τον βοηθούμε στις δυσκολίες του!

Προσοχή: κάτι πολύ βοηθητικό είναι να καταλάβουμε ότι ο Θεός δεν έχει δώσει χαρίσματα και ταλέντα μόνο στους άλλους. Ο Πανάγαθος Θεός μοίρασε τα «τάλαντα» με δικαιοσύνη σε όλους, ανάλογα με τη δύναμη του καθενός, έτσι ώστε όλοι να χαιρόμαστε τα δώρα Του. Δεν έδωσε όμως τα ίδια σε όλους για να έχουμε ανάγκη ο ένας τα χαρίσματα του άλλου. Αν λοιπόν σκύψουμε με περισσότερη αυτοσυγκέντρωση στον εαυτό μας, θα δούμε ολοκάθαρα ότι έχουμε χαρίσματα εξίσου μεγάλα και χρήσιμα για μας και τους γύρω μας που περιμένουν να τα αξιοποιήσουμε…