Παραθέτουμε κάποιες σκέψεις ενός Χαρούμενου Αγωνιστή της Γ’ Λυκείου, οι οποίες γράφτηκαν από τον ίδιο και διαβάστηκαν στην εορτή λήξης των ομάδων στα Τρίκαλα:

“Αγαπητοί Χαρούμενοι Αγωνιστές,

Με αφορμή την εορτή λήξης των ομάδων μας, ως απόφοιτος, θα ήθελα να μοιραστώ μερικές σκέψεις μαζί σας.

Άρχισα να έρχομαι στη Γ.Ε.Χ.Α. στην ηλικία των δώδεκα χρονών περίπου. Ήταν καλοκαίρι και οι γονείς μου έψαχναν να βρουν σε ποια κατασκήνωση θα πάω. Είχα ήδη πάει σε τρείς, αλλά καμμία δεν μου άρεσε. Τότε έμαθαν για τη κατασκήνωση της Γ.Ε.Χ.Α. Πήραν αρκετές γνώμες και αφού δεν άκουσαν ούτε ένα αρνητικό σχόλιο, αποφάσισαν να με στείλουν εκεί. Θυμάμαι το πρώτο πράγμα που τους είπα όταν γύρισα : “Μαμά, μπαμπά, η κατασκήνωση ήταν τέλεια!!!” Καμία από τις προηγούμενες κατασκηνώσεις δεν με είχε κάνει να αισθανθώ έτσι.

Κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να περιμένω μέχρι το επόμενο καλοκαίρι και ξεκίνησα να έρχομαι στο κατηχητικό. Μου άρεσε πολύ που θα μπορούσα να ακούω το λόγο του Θεού κάθε εβδομάδα. Ήταν και είναι κάτι που με γεμίζει συναισθηματικά ακόμα και τώρα. Με βοηθάει να αντιμετωπίζω τις καθημερινές μου δυσκολίες. Πολλές φορές με κορόϊδεψαν επειδή έρχομαι στη Γ.Ε.Χ.Α. ή επειδή πάω στην Εκκλησία τις Κυριακές.  Δεν με πείραζε όμως, αφού αυτό που ένιωθα όταν άκουγα το λόγο του Θεού ήταν ανώτερο από τις κοροϊδίες και τους χλευασμούς, που όπως μας έλεγαν και εδώ, ήταν παράσημα για εμάς.

Έχοντας φτάσει στην Γ’ Λυκείου, κατάλαβα ότι όποιος πορεύεται μαζί με το Χριστό δεν πάει ποτέ χαμένος. Πολλές φορές μέσα στην σχολική χρονιά ένιωθα πιεσμένος, γεμάτος κούραση και άγχος. Ζητούσα τότε από τον Κύριο να με βοηθήσει, να σηκώσει για λίγο το βαρύ φορτίο μου και να με ελευθερώσει από το άγχος. Και πράγματι! Ο Κύριος κάθε ημέρα με άκουγε και με ανακούφιζε, ενώ την ίδια στιγμή έβλεπα συμμαθητές μου να μην μπορούν να σταθούν στα πόδια τους.

Ο αγώνας είναι δύσκολος, αλλά γίνεται ευκολότερος όταν ερχόμαστε εδώ και βλέπουμε ότι δεν είμαστε μόνοι. Γίνεται ευκολότερος όταν ζητάμε τη βοήθεια του Κυρίου μας, όταν Του ζητάμε να σηκώσει το φορτίο μας. Αλλά δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε όταν νιώθουμε δυνατοί, πιστεύοντας ότι δεν χρειαζόμαστε άλλο το Χριστό. Νιώθουμε δυνατοί επειδή του δώσαμε το φορτίο μας και τώρα φροντίζει Αυτός τα προβλήματά μας.

Θα μου μείνουν αξέχαστες οι συμβουλές που μου έδωσαν όλα αυτά τα χρόνια οι ομαδάρχες μου και ο Πνευματικός μου, οι παρέες και οι φίλοι που έκανα, αλλά και η ωραία κατασκήνωση που τόσο πολύ αγάπησα και θα πορεύομαι στη ζωή μου έχοντας ως πρότυπο το Χριστό.

Σας ευχαριστώ”