Ευαγγελικό Ανάγνωσμα Λουκ. ιζ΄ 12-19.

12 καὶ εἰσερχομένου αὐτοῦ εἴς τινα κώμην ἀπήντησαν αὐτῷ δέκα λεπροὶ ἄνδρες, οἳ ἔστησαν πόρρωθεν, 13 καὶ αὐτοὶ ἦραν φωνὴν λέγοντες·  Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς. 14 καὶ ἰδὼν εἶπεν αὐτοῖς· πορευθέντες ἐπιδείξατε ἑαυτοὺς τοῖς ἱερεῦσι. καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ὑπάγειν αὐτοὺς ἐκαθαρίσθησαν. 15 εἷς δὲ ἐξ αὐτῶν, ἰδὼν ὅτι ἰάθη, ὑπέστρεψε μετὰ φωνῆς μεγάλης δοξάζων τὸν Θεόν, 16 καὶ ἔπεσεν ἐπὶ πρόσωπον παρὰ τοὺς πόδας αὐτοῦ εὐχαριστῶν αὐτῷ· καὶ αὐτὸς ἦν Σαμαρείτης. 17 ἀποκριθεὶς δὲ ὁ  Ἰησοῦς εἶπεν· οὐχὶ οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; οἱ δὲ ἐννέα ποῦ; 18 οὐχ εὑρέθησαν ὑποστρέψαντες δοῦναι δόξαν τῷ Θεῷ εἰ μὴ ὁ ἀλλογενὴς οὗτος; 19 καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἀναστὰς πορεύου· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε.

“Ἔπεσεν ἐπὶ πρόσωπον παρὰ τοὺς πόδας αὐτοῦ (τοῦ Ἰησοῦ) εὐχαριστῶν αὐτῷ”! Κραυγή πόνου! Κραυγή σπαρακτική ἀπό δέκα φωνές βραχνές δυστυχισμένων ἀνθρώπων, καταπληγιασμένων, παραμορφωμένων, φτάνει στήν ἀκοή τοῦ Ἰησοῦ. Γυρίζει· τούς βλέπει μέ συμπάθεια θεϊκή. Δείχνει στοργή νά τούς ἀκούσει.

Τί τοῦ ζητᾶνε;

«Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς».

–Κύριε Ἰησοῦ, κάνε τό ἔλεός σου σέ μᾶς. Ἀλλά τί ἔλεος;Τί ἄλλο! Ζητᾶνε νά τούς χαρίσει τήν ὑγεία τους, πού τήν ἔχουν χάσει ἀπό τήν τρομερή ἀρρώστια, τή λέπρα! Αὐτή τούς ἔχει παραμορφώσει μέ πρηξίματα καί πληγές.Ἐξαιτίας της τούς ἔχουν ἀπομονώσει. Γι’ αὐτό καί στόν Κύριο φωνάζουν ἀπό μακριά καί δέν πλησιάζουν. Ἄνεργοι πλανιοῦνται στίς ἐρημιές μακριά ἀπ’ τούς ἀνθρώπους.Ἔχουν στερηθεῖ καί τά πιό ἀγαπητά τους πρόσωπα, γονεῖς, συζύγους, ἀδέλφια κι αὐτά τά πολυαγαπημένα τους παιδιά!

Ὁ Κύριος τούς κοίταξε ὅλους μ’ ἀπέραντη στοργή.

–Πηγαίνετε, εἶπε, στούς ἱερεῖς νά δείξετε τό σῶμα σας, γιά νά βεβαιώσουν ἐκεῖνοι– σύμφωνα μέ τή διάταξη τοῦ νόμου – ἄν ἔχετε γίνει καλά.Πείστηκαν ὅλοι καί ξεκίνησαν. Καθώς πήγαιναν, ἔνιωσαν τήν ἐπίδραση τοῦ λόγου τοῦ Ἰησοῦ. Τό σῶμα τους θεραπεύτηκε. Τό δέρμα τους καθάρισε τέλεια ἀπό τή λέπρα.Ἔνιωσαν γεροί, δυνατοί!

Ἀλλά, γιά δές τώρα τί περίεργα πού φέρονται! Ἐνῶ πρίν ὅλοι τους, καί οἱ δέκα, συντροφεμένοι στόν πόνο τους φώναζαν παρακαλώντας τόν Ἰησοῦ νά τούς θεραπεύσει, τώρα στή χαρά τους σκορπίζουν.

Ἕνας μονάχα ξεχωρίζει καί παίρνει τό δρόμο τοῦ γυρισμοῦ δοξολογώντας τόν Θεό, πού τόν ἔκανε καλά.Ἔρχεται τρέχοντας νά βρεῖ τόν Ἰησοῦ. Τά πόδια του, τά πρίν πληγιασμένα, πού δέν τά ’νιωθε, γιατί ἦταν μουδιασμένα σάν ξερά, τρέχουν δυνατά καί γρήγορα. Τρέχει κι ὅλο φωνάζει:

–Δόξα σοι, Κύριε. Δόξα σέ σένα, Παντοδύναμε Θεέ.

Σάν ἔφτασε στόν Κύριο – πηγαίνει τώρα κοντά Του – πέφτει στά πόδια Του μέ τό πρόσωπο κάτω, μπρούμυτα, καί δέν παύει νά λέει ὁλόθερμο τό «εὐχαριστῶ» του. Εἶναι ὁ Μέγας Εὐεργέτης του κι ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς του προσφέρει σάν εὐωδιαστό λουλούδι, τήν εὐγνωμοσύνη του:

«Σέ εὐχαριστῶ, Κύριε, πού μέ γιάτρεψες,ἄς εἶναι τρισδοξασμένο τό ὄνομά Σου!…» Κι αὐτός ἦταν Σαμαρείτης! Λιγότερο φωτισμένος ἀπό τούς Ἰουδαίους.

–Δέν καθαρίστηκαν καί οἱ δέκα; ρώτησε ὁ Κύριος μέ ἀπορία δηλωτική τῆς ἀγνωμοσύνης τους. Οἱ ἄλλοι ἐννέα ποῦ εἶναι; Χάθηκαν νά γυρίσουν πίσω νά δώσουν δόξα στόν Θεό, ἐκτός ἀπό τοῦτον τόν ξένο;…

–Σήκω καί πήγαινε, λέει ὁ Κύριος στόν εὐγνώμονα Σαμαρείτη. Ἡ πίστη σου δέ θεράπευσε μόνο τό σῶμα σου. Ἔκανες καλή ἀρχή, πού θά σέ ὁδηγήσει καί στήν πνευματική σωτηρία. Ἀλήθεια, ποῦ εἶναι οἱ ἄλλοι ἐννέα; Γιατί δέ θυμήθηκαν νά γυρίσουν νά δοξολογήσουν τόν Θεό καί νά εὐχαριστήσουν τόν παντοδύναμο Εὐεργέτη τους;Τούς συνεπῆρε ἡ χαρά τῆς θεραπείας τους!

Ἔτσι εἴμαστε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι. Στόν πόνο μας, στίς δυσκολίες μας καταφεύγουμε στό Σωτήρα Κύριο. Μά στή χαρά ξεχνᾶμε ὅτι τόν εἴχαμε παρακαλέσει νά μᾶς βοηθήσει· καί δέν πηγαίνουμε νά σταθοῦμε εὐλαβικά μπροστά Του καί νά Τοῦ ἐκφράσουμε τήν εὐγνωμοσύνημας γιά τή θεϊκή Του ἀγάπη. Κι οἱ εὐεργεσίες, πού δεχόμαστε ἀπό τόν Θεό, εἶναι πλῆθος ἀμέτρητο! Πολλές μᾶς εἶναι γνωστές. Μά εἶναι ἄπειρες αὐτές πού μᾶς μένουν ἄγνωστες. Τίς ξέρει μόνον Ἐκεῖνος.

Ὅμως καί μεῖς κάποτε στεκόμαστε ἀπορημένοι καί λέμε:

–Ἀλήθεια, πῶς σωθήκαμε τότε; Ποιός μᾶς ἔδωσε τήν ἔμπνευση νά φύγουμε νωρίτερα ἤ καί ἀργότερα; Ἤ ν’ ἀλλάξουμε θέση καί ἔτσι ν’ ἀποφύγουμε τόν κίνδυνο;Πόσοι δέν ἔχουμε σωθεῖ μέ τοῦ Πανάγαθου Κυρίου τήν παντοδύναμη ἐπέμβαση ἀπό πλῆθος κινδύνους, πού μᾶς περικυκλώνουν! Ἄλλοτε σέ ὥρα ταξιδιοῦ ἤ τολμηροῦ παιχνιδιοῦ κι ἄλλοτε σέ ὥρα ἐπικίνδυνης δουλειᾶς ἤ καί σέ ἀπρόσμενες θεομηνίες: ἀνεμοθύελλες, σεισμούς, πλημμύρες…

Καί δέν εἶναι μόνο οἱ κίνδυνοι οἱ σωματικοί ἀπό ἀρρώστιες καί δυστυχήματα καί ξεγλιστρήματα θανάσιμα, πού μᾶς ἔσωσε ὁ Κύριος. Εἶναι προπάντων τά ἀνεπανόρθωτα πεσίματατα τά ἠθικά ἀπό τά ὁποῖα μᾶς πρόλαβε ἀμέτρητες φορές καί μᾶς ἔσωσε ἀπόβέβαιο τῆς ψυχῆς θάνατο. Μᾶς ἄναψε τό σῆμα τοῦ κινδύνου καί μᾶς γλίτωσε ἀπό ἀνθρώπους πού μᾶς κάνουν δῆθεν τό φίλο, γιά νά μᾶς παρασύρουν χωρίς νά τό καταλάβουμε μακριά ἀπό τό Σωτήρα Χριστό, μακριά ἀπό τήν οἰκογένεια· γιά νά μᾶς σπρώξουν ἔτσι εὔκολα στόν κατήφορο τῆς ἁμαρτίας μέ θολωμένο τό μάτι τῆς ψυχῆς, μέ ἁλυσοδεμένη τή θέληση ἀπό τά ναρκωτικά, ἀπό τά οἰνοπνευματώδη ποτά, ἀπό τήν κατάπικρη τῆς ἁμαρτίας γεύση…

Μᾶς χαρίζει ἀκόμη ὁ Θεός τό θεῖο φωτισμό Του. Μέ αὐτόν κάθε παιδί, κάθε νέος προοδεύει ἀνάλογα μέ τήν ἡλικία του στά μαθήματα καί ἀποκτᾶ διανοητική καί πνευματική μόρφωση. Προοδεύει στά γράμματα καί στήν ἀρετή…

Ἕνας μονάχα βρέθηκε νά γυρίσει καί νά εὐχαριστήσει τόν Κύριο; Οἱ ἄλλοι ἐννέα ποῦ εἶναι; Τούς τράβηξε ὁ κόσμος. Οἱ ἄνθρωποι! Οἱ συγγενεῖς! Οἱ φίλοι!…Αὐτό συμβαίνει συχνά καί σέ μᾶς. Στήν ἐπιτυχία μας ἤ στή σωτηρία μας ἀπό κάποιο κίνδυνο ξεχνιόμαστε. Δίνουμε πολλή προσοχή στή συμμετοχή τῶν ἀνθρώπων στή χαρά μας. Καί δέ σκεπτόμαστε τόν πρωταίτιο τῆς χαρᾶς καί τῆς εὐτυχίας μας. Ξεχνᾶμε νά δοξολογήσουμε τό Θεό. Νά εὐχαριστήσουμε τό Σωτήρα Κύριο!

Καί νά! Βρισκόμαστε στήν ἀρχή τοῦ καινούργιου χρόνου. Πόσοι ἀπό μᾶς ἄραγε διαθέσαμε λίγο χρόνο, γιά νά σκεφτοῦμε τίς πάμπολλες εὐεργεσίες πού χάρισε ὁ Θεός μέσα στό χρόνο, πού πέρασε, καί σέ μᾶς καί σέ ὁλόκληρη τήν οἰκογένειά μας, τούς γονεῖς μας, τ’ ἀδέλφια μας;…Σταθήκαμε νά Τόν εὐχαριστήσουμε ὁλόθερμα γιά ὅλες αὐτές; Μιά ἀνασκόπηση στά γεγονότα τοῦ περασμένου χρόνου θά εἶναι χρήσιμη· ἄς εἶναι καί ἀργοπορημένη. Τά πλούσια θεϊκά δῶρα, πού λάβαμε, θά μᾶς παρακινήσουν νά προσπέσουμε στόν Κύριο. Νά Τόν δοξολογήσουμε καί νά Τόν εὐχαριστήσουμε μέὅλη μας τήν ψυχή καί τήν καρδιά.Ἡ εὐγνωμοσύνη μας θ’ ἀνοίξει τό δρόμο γιά νά δεχθοῦμε ἀπό τόν Κύριο νέες εὐεργεσίες, πολλές καί πολυποίκιλες, ὑλικές καί πνευματικές.

Ἐκεῖνος καί τή ζωή μας θά προστατεύει καί τήν ψυχή μας θά σώζει ἀπό θανάσιμα ξεγλιστρήματα στῆς ἁμαρτίας τίς στράτες. Μέ τίς οὐράνιες δυνάμεις Του, τούς Ἁγίους Ἀγγέλους Του, θά μᾶς ὁδηγεῖ καί τό νέο χρόνο, κι ὅλα τά χρόνια τῆς ζωῆς μας, σέ δρόμους φωτεινούς τῆς ἀληθινῆς ζωῆς, τῆς πραγματικῆς χαρᾶς καί εὐτυχίας.