ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟΙ!
Μόλις πρωτόμαθα πως η μετακατασκηνωτική εκδρομή των Χ.Α. θα γίνει στα Μετέωρα δεν μπορώ να κρύψω πως οι αντιδράσεις μου ήταν κάθε άλλο παρά θετικές. Σίγουρα κανέναν δε θα ενθουσίαζε η ιδέα να επισκεφτεί για δεύτερη φορά μέσα στο ίδιο καλοκαίρι το ίδιο μέρος. Κι όμως είχε δίκαιο ο Σόλων όταν έλεγε το περίφημο “Μηδένα προ του τέλους μακάριζε”.
Όταν επισκέπτεσαι ένα θρησκευτικό κέντρο του βεληνεκούς των Μετεώρων μαζί με δεκάδες αλλόθρησκους, σκεπτικιστές κι άθεους, τότε δεν μπορείς παρά να είσαι ένας ακόμα τουρίστας. Ένας παρατηρητής που θα θαυμάσει το λεπτότεχνες σμίλευμα των βράχων από τη μανία της φύσης στο πέρασμα των αιώνων, την μοναδική αρχιτεκτονική των μοναστηριών ή ίσως ακόμα και το πείσμα των μοναχών που κόντρα στη κοινή λογική αποφάσισαν να κατοικήσουν εκεί που ενώνεται η γη με τον ουρανό, στο «Μέσο του ουρανού».
Όταν όμως το επισκέπτεσαι ως πιστός, μαζί με δεκάδες άλλους που συμμετέχουν στον κοινό αυτό αγώνα της πίστης, τότε το βίωμα της επίσκεψης αποκτά ένα τελείως διαφορετικό νόημα. Νιώθεις δέος από τη δύναμη και συνάμα την αγάπη του Θεού, όταν συνειδητοποιείς πως με τη Χάρη Του αυτοί οι μοναχοί κατόρθωσαν το ακατόρθωτο. Αποκτάς πρότυπα, αυτών που αγωνίζονται εκεί που σταματά ο πολιτισμός του ανθρώπου και ορθώνεται ολόλαμπρος ο πολιτισμός του Θεού. Και νιώθεις ελάχιστος μέσα από την αυτομεμψία, καθώς αντικρίζεις εκείνους που απαρνήθηκαν όλα αυτά που θεωρείς απαραίτητα για μια «ευτυχισμένη» ζωή κι όμως βρίσκονται πολύ ποιο κοντά στην ευτυχία από σένα.
Εκείνο όμως που ολοκλήρωσε το πνευματικό και όχι μόνο περιεχόμενο της εκδρομής ήταν η ένωση των τριών κατασκηνώσεων: Τρικάλων, Λάρισας και Θεσσαλονίκης. Τι κι αν φορούσαμε ζακέτες καλοκαιριάτικα, τι κι αν όταν κάναμε ντουζ νιώθαμε τα εγκεφαλικά μας κύτταρα να «γίνονται παγάκια» (όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο Σπύρος) τίποτα δεν μπορούσε να μας σταματήσει από τη διάθεσή μας για συναναστροφή με τους συναγωνιστές μας. Και δεν ήταν ούτε η «ιδιαίτερη» προφορά τους ούτε το «παιχνίδι του δάσους» σε Christmas tree edition που μας ενθουσίαζε (παρόλο που ήταν πολύ ενδιαφέρουσα εκδοχή ομολογώ). Αλλά ήταν η αίσθηση ότι δεν είμαστε μόνοι, ότι ,όπως με το δικό του μοναδικό τρόπο ανέφερε ο κύριος Μάριος, είμαστε χιλιάδες που αγωνιζόμαστε, ή μάλλον εκατομμύρια χριστιανοί που αντιμετωπίζουμε τα ίδια εμπόδια στον κοινό μας αγώνα.
Δεν είμαστε μόνοι. Είμαστε πολλοί. Ίσως περισσότεροι από ότι φανταζόμαστε. Και σίγουρα εκεί έξω υπάρχει κάποιος που αντιμετωπίζει περισσότερες δυσκολίες από εμάς. Υπάρχει κάποιος που αγωνίζεται περισσότερο από εμάς. Υπάρχει κάποιος που πιστεύει περισσότερο από εμάς. Αυτή είναι η φλόγα που μας κράτησε ζεστούς στη παγωνιά του Νεραΐδοχωρίου, κι αυτή ελπίζω να είναι η φλόγα που θα κρατήσει ζωντανή τη πίστη μας τώρα που γυρίσαμε στην αρένα της καθημερινότητας. Κι αυτός ο χειμώνας είναι πιο βαρύς. Αλλά όχι αρκετός για να τρυπήσει τη θαλπωρή του Χριστού.
Δεν είμαστε τα καημένα χριστιανόπουλα, αλλά οι μαχητές της μίας κι αληθινής ζωής!
Ε.Ι., απόφοιτος Λυκείου
