Ευαγγελικό Ανάγνωσμα: Λουκ. η΄ 5-15.
5 ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ. καὶ ἐν τῷ σπείρειν αὐτὸν ὃ μὲν ἔπεσε παρὰ τὴν ὁδόν, καὶ κατεπατήθη, καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατέφαγεν αὐτό· 6 καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐπὶ τὴν πέτραν, καὶ φυὲν ἐξηράνθη διὰ τὸ μὴ ἔχειν ἰκμάδα· 7 καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐν μέσῳ τῶν ἀκανθῶν, καὶ συμφυεῖσαι αἱ ἄκανθαι ἀπέπνιξαν αὐτό. 8 καὶ ἕτερον ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν, καὶ φυὲν ἐποίησε καρπὸν ἑκατονταπλασίονα. ταῦτα λέγων ἐφώνει· ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω. 9 Ἐπηρώτων δὲ αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· τίς εἴη ἡ παραβολὴ αὕτη; 10 ὁ δὲ εἶπεν· ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τοῖς δὲ λοιποῖς ἐν παραβολαῖς, ἵνα βλέποντες μὴ βλέπωσι καὶ ἀκούοντες μὴ συνιῶσιν. 11 ἔστι δὲ αὕτη ἡ παραβολή· ὁ σπόρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ· 12 οἱ δὲ παρὰ τὴν ὁδόν εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, εἶτα ἔρχεται ὁ διάβολος καὶ αἴρει τὸν λόγον ἀπὸ τῆς καρδίας αὐτῶν, ἵνα μὴ πιστεύσαντες σωθῶσιν. 13 οἱ δὲ ἐπὶ τῆς πέτρας οἳ ὅταν ἀκούσωσι, μετὰ χαρᾶς δέχονται τὸν λόγον, καὶ οὗτοι ρίζαν οὐκ ἔχουσιν, οἳ πρὸς καιρὸν πιστεύουσι καὶ ἐν καιρῷ πειρασμοῦ ἀφίστανται. 14 τὸ δὲ εἰς τὰς ἀκάνθας πεσόν, οὗτοί εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, καὶ ὑπὸ μεριμνῶν καὶ πλούτου καὶ ἡδονῶν τοῦ βίου πορευόμενοι συμπνίγονται καὶ οὐ τελεσφοροῦσι. 15 τὸ δὲ ἐν τῇ καλῇ γῇ, οὗτοί εἰσιν οἵτινες ἐν καρδίᾳ καλῇ καὶ ἀγαθῇ ἀκούσαντες τὸν λόγον κατέχουσι καὶ καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ.
Πλῆθος ἀναρίθμητο εἶχε συναχθεῖ νά δεῖ καί ν’ ἀκούσει τόν Κύριο.
Μερικοί εἶχαν ἐνδιαφέρον μεγάλο. Παρακολουθοῦσαν τή διδασκαλία
Του μέ προσοχή. Παντοῦ, ὅπου μάθαιναν ὅτι δίδασκε, πήγαιναν. Ὑπῆρχαν
ὅμως καί πολλοί ἄλλοι πού πήγαιναν ἀπό περιέργεια. Ἀφοῦ πήγαιναν τό-
σοι ἄλλοι, πήγαιναν καί αὐτοί. Καί ἄλλοι ἔμειναν τελείως ἀδιάφοροι.
Ὁ Κύριος ἄρχισε νά τούς ζωγραφίζει μέ ἀπαράμιλλη ἁπλότητα καί χάρη μιά συνη-
θισμένη γι’ αὐτούς ἀγροτική σκηνή:
Βγῆκε ἕνας γεωργός μέ τό δισάκι του στόν ὦμο νά σπείρει στό χωράφι του τό σπό-
ρο του. Πεπειραμένος γεωργός ὅπως ἦταν, σκόρπισε μέ χάρη ἄφθονο τό σπόρο στό
ὀργωμένο χωράφι.
Ὅμως νά, καθώς ἔσπερνε, ἕνα μέρος ἀπό τό σπόρο ἔπεσε κατά τό δρόμο, καί
ἔπειτα ἀπό λίγο πατήθηκε καί τόν ἔφαγαν τά πτηνά.
Μερικοί σπόροι ἔπεσαν σέ γῆ πού εἶχε πάνω-πάνω λίγο χῶμα, ἀλλ’ ἀπό κάτω ἦταν
ὅλο πέτρα. Καί αὐτοί ὅταν φύτρωσαν, ἔπειτα ἀπό λίγο ξεράθηκαν, διότι δέν εἶχε ἐκεῖ
ὑγρασία.
Ἔπεσαν ἀκόμη καί σπόροι σέ ἔδαφος, πού εἶχε καί σπόρους ἀπό ἀγκάθια, καί βλά-
στησαν. Ὅμως συγχρόνως βλάστησαν καί τά ἀγκάθια καί τούς ἔπνιξαν. Ἔτσι, πῆγαν
καί αὐτοί χαμένοι!…
Μόνο τό μέρος τοῦ σπόρου πού ἔπεσε στό καλά ὀργωμένο ἔδαφος – «εἰς τὴν γῆν
τὴν ἀγαθήν» – βλάστησε, ἀναπτύχθηκε καί ἔκανε καρπό ἑκατό φορές περισσότερο
ἀπό τό σπόρο.
Τό πολύ τό πλῆθος ἄκουσε τήν ὡραία αὐτή παραβολή, τήν τόσο παραστατική,
χωρίς νά ἐνδιαφερθεῖ νά ρωτήσει τό θεῖο Διδάσκαλο ποιό εἶναι τό βαθύτερο νόημά
της. Μόνο οἱ μαθητές Του Τόν πλησίασαν ἰδιαιτέρως καί Τόν ρώτησαν: «Τίς εἴη ἡ
παραβολὴ αὕτη;»
–Ποιό εἶναι τό βαθύτερο νόημα τῆς παραβολῆς αὐτῆς;
Ὁ Κύριος εὐχαριστήθηκε πολύ ἀπό τό ἐνδιαφέρον τῶν μαθητῶν καί τούς
ἀπάντησε:
–Σέ σᾶς πού ἔχετε ἐνδιαφέρον καί καλή διάθεση, δόθηκε ἀπό τόν Θεό ἡ χάρη
νά γνωρίσετε τίς οὐράνιες ἀλήθειες – «τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ». Στούς
ἄλλους ὅμως, διδάσκω μέ παραβολές, διότι οὔτε ὁ νοῦς τους, οὔτε ἡ καρδιά τους ἔχει
ἐνδιαφέρον καί πόθο νά μάθει τά βαθύτερα νοήματα, τά πνευματικά, οὔτε φροντίζει νά
τά συγκρατήσει, γιά νά τά ἐφαρμόσει καί νά τά κάνει ζωή του.
Στή συνέχεια τούς ἐξήγησε τό νόημα τῆς παραβολῆς:
Ὁ σπόρος εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Ἡ διδασκαλία Του.
Εἶναι ἄνθρωποι πού ἀκοῦνε τό λόγο τοῦ Θεοῦ χωρίς κανένα βαθύτερο ἐνδιαφέρον.
Ἡ καρδιά τους μένει ἀσυγκίνητη. Ὅ,τι ἀκοῦνε σταματᾶ ὥς τ’ αὐτιά τους. Ὕστερα τόν
ξεχνοῦν. Γι’ αὐτό μοιάζουν μέ τή σκληρή γῆ τήν πατημένη.
Ὑπάρχουν καί ἄλλοι πού, ἐνῶ ἐνθουσιάζονται στήν ἀρχή ἀπό τήν ὡραιότητα τοῦ
θείου λόγου, ἔπειτα δέ φροντίζουν νά ριζώσει μέσα τους μέ πίστη. Μόλις παρουσιασθεῖ
καμιά δυσκολία, ἀμέσως τά ξεχνοῦν ὅλα. Νομίζεις ὅτι δέν ἄκουσαν ποτέ λόγο Θεοῦ.
Μοιάζουν αὐτοί μέ τό πετρῶδες ἔδαφος, τό ἄγονο.
Ὑπάρχουν ὅμως καί πολλοί ἄλλοι πού ἀκοῦνε τό λόγο τοῦ Θεοῦ μέ εὐχαρίστηση.
Τόν δέχονται μέσα στήν ψυχή τους καί θέλουν νά ὠφεληθοῦν ἀπό αὐτόν καί νά
τόν χρησιμοποιήσουν. Ὅμως κάνουν ἕνα μεγάλο σφάλμα. Ἀφήνουν τ’ αὐτιά τους
ἐλεύθερα νά δεχθοῦν καί ἄλλους σπόρους. Τούς σπόρους τοῦ κακοῦ. Ἀφήνουν καί τά
ἐλαττώματά τους ἀνεμπόδιστα νά θεριεύουν. Ἔτσι τόν καλό σπόρο
τόν πνίγουν τ’ ἀγκάθια τοῦ κακοῦ. Μοιάζουν αὐτοί μέ τή γῆ πού εἶναι
γεμάτη ἀγκάθια καί τριβόλια.
Ἀποκαρδιωτικά, θλιβερά ἦταν ὅσα ὁ Κύριος εἶπε καί γιά τίς τρεῖς
αὐτές κατηγορίες τοῦ ἐδάφους…
Δόξα τῷ Θεῷ ὅμως, ὑπάρχει καί ἡ γῆ ἡ ἀγαθή, πού κάνει «καρπὸν ἑκατονταπλα-
σίονα».
Ποιοί μοιάζουν μέ αὐτή;
Τό πρόσθεσε καί αὐτό ὁ Κύριος:
Ὅσοι προσεκτικά ἀκοῦνε ἤ διαβάζουν τό λόγο τοῦ Θεοῦ μ’ ἐνδιαφέρον νά καταλά-
βουν τό πνευματικό βάθος του. Ὅσοι τόν πιστεύουν μέσα τους ὡς οὐράνιο λόγο. Τόν
ξαναφέρνουν συνεχῶς στή μνήμη τους καί ἀγωνίζονται μέ πίστη στή θεϊκή δύναμή
του νά τόν ἐφαρμόσουν. Νά τόν κάνουν πράξη στή ζωή τους. Ἔτσι, πολλαπλασιάζεται
σέ ἑκατό ὁ σπόρος τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Καί καρποφορεῖ μέσα τους πλούσια κάθε
ἀρετή.
Ὁ Κύριος, ὅταν τελείωσε τήν παραβολή, θέλησε νά ξυπνήσει περισσότερο τό
ἐνδιαφέρον τοῦ πλήθους. Φώναξε λοιπόν, μέ φωνή ὑψωμένη, δυνατή: «Ὁ ἔχων ὦτα
ἀκούειν ἀκουέτω»!
–Ὅποιος ἔχει πνευματικό ἐνδιαφέρον καί θέλει νά μαθαίνει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἄς
ἀκούει προσεκτικά τή διδασκαλία μου.
Ἐμεῖς, ἄραγε, πῶς ἀκοῦμε τά λόγια τοῦ Θεοῦ;
Κάθε Κυριακή ἀκοῦμε στήν ἐκκλησία τόν Ἀπόστολο, τό ἱερό Εὐαγγέλιο, τό κήρυγ-
μα… Ὅλα ὅσα ἀκοῦμε ἐκεῖ, τά λόγια τοῦ Θεοῦ μᾶς διδάσκουν. Ἔρχεται ἔπειτα καί ἡ
ὥρα τοῦ Κατηχητικοῦ, πού προσφέρει τό λόγο τοῦ Θεοῦ μέ τρόπο περισσότερο προ-
σαρμοσμένο πρός τήν ἡλικία καί τίς σχολικές γνώσεις τοῦ καθενός…
Τά ἀκοῦμε ὅλα αὐτά προσεκτικά; Ἔχουμε τήν καρδιά μας ἀνοικτή πρόθυμα νά τά
δεχθεῖ καί νά τά φυλάξει;
Ἀλλά καί γιά τήν κάθε μέρα ὑπάρχει ἄφθονος ὁ γραπτός θεῖος λόγος: Τό Εὐαγγέλιο
μέ τήν ἑρμηνεία του. Χριστιανικά βιβλία καί περιοδικά κατάλληλα γιά τόν καθένα καί
τήν καθεμιά…
Τά διαβάζουμε μέ ἐπιμέλεια καί προσοχή;
Ἤ ἀρχίζουμε καί τά ἀφήνουμε μισοτελειωμένα;
Τό λόγο τοῦ Θεοῦ μᾶς προσφέρουν ἀκόμη καί οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, πού
ἐνδιαφέρονται γιά τήν πρόοδό μας: Οἱ γονεῖς μας, οἱ καθηγητές καί δάσκαλοί μας… Οἱ
κατηχητές καί οἱ πνευματικοί πατέρες μας…
Τούς ἀκοῦμε προσεκτικά, ὅταν μᾶς συμβουλεύουν ποιό εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ;
Μήπως συμβαίνει καί σέ μᾶς αὐτό πού λέγει ὁ λαός μας: «ἀπό τό ἕνα αὐτί μπαίνουν
καί ἀπό τό ἄλλο βγαίνουν»;
«Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω», φωνάζει καί σέ μᾶς ὁ Κύριος.
Ὁλάνοιχτα λοιπόν τά αὐτιά μας τά σωματικά.
Ὁλάνοιχτα καί τά πνευματικά αὐτιά. Μέ τήν καρδιά ἕτοιμη νά ρουφήξει τό λόγο τοῦ
Θεοῦ. Νά τόν κλείσει μέσα της θησαυρό ἀνεκτίμητο, ἀσύγκριτο…
Ἄγρυπνος ὁ νοῦς νά ἀντιλαμβάνεται σωστά τίς οὐράνιες ἀλήθειες πού χαρί-
ζουν ἀπόλυτη τήν ἱκανοποίηση στήν ψυχή καί τῆς προετοιμάζουν ἀνέκφραστη τήν
εὐτυχία…
Δυνατή καί ἀκατάβλητη ἡ θέληση νά συγκρατεῖ παντοτινά μέ πίστη σταθερή τό λόγο
τοῦ Θεοῦ καί νά τόν κάνει πράξη στή ζωή, ὅσα ἐμπόδια καί ἄν ὀρθώνονται μπροστά.
Ὁ Θεός θά εὐλογεῖ τότε.
Καί οἱ καρποί θά εἶναι ἀμέτρητοι…
