Ευαγγελικό Ανάγνωσμα: Ματθ. θ΄ 1-8.
1 ΚΑΙ ἐμβὰς εἰς πλοῖον διεπέρασε καὶ ἦλθεν εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν. 2 Καὶ ἰδοὺ προσέφερον αὐτῷ παραλυτικὸν ἐπὶ κλίνης βεβλημένον· καὶ ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν εἶπε τῷ παραλυτικῷ· θάρσει, τέκνον· ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου. 3 καὶ ἰδού τινες τῶν γραμματέων εἶπον ἐν ἑαυτοῖς· οὗτος βλασφημεῖ. 4 καὶ ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς τὰς ἐνθυμήσεις αὐτῶν εἶπεν· ἵνα τί ὑμεῖς ἐνθυμεῖσθε πονηρὰ ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; 5 τί γάρ ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ περιπάτει; 6 ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τῆς γῆς ἀφιέναι ἁμαρτίας ~ τότε λέγει τῷ παραλυτικῷ· ἐγερθεὶς ἆρόν σου τὴν κλίνην καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. 7 καὶ ἐγερθεὶς ἀπῆλθεν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ. 8 ἰδόντες δὲ οἱ ὄχλοι ἐθαύμασαν καὶ ἐδόξασαν τὸν Θεὸν τὸν δόντα ἐξουσίαν τοιαύτην τοῖς ἀνθρώποις.
Μόλις οἱ τέσσερις «ἀχθοφόροι τῆς ἀγάπης» ἀπόθεσαν μπροστά στόν Κύριοτόν παραλυτικό, ἀνέπνευσαν βαθιά μέ ἀνακούφιση. Τά μάτια τούς λάμπουνἀπό τό φῶς τῆς βέβαιης ἐλπίδας, πού ἀντανακλᾶ ἡ φλόγα τῆς πίστεώςτους στόν Ἰησοῦ.
Ἐπιτέλους, μετά ἀπό τόσους κόπους καί ἐμπόδια, πέτυχαν τό σκοπό τους. Τώρα
πλέον ὁ παραλυτικός, ἡ δυστυχισμένη καί πολυβασανισμένη αὐτή ὕπαρξη, βρίσκεται
κοντά στόν πολυεύσπλαχνο καί παντοδύναμο Κύριο.
Ἀλλά ὁ παραλυτικός – ὤ αὐτός! – ἀνίκανος νά κάνει καί τήν παραμικρή κίνηση,
κατάχλωμος, πτῶμα ζωντανό, περιμένει μέ ἀγωνία.
Ἡ καρδιά του χτυπᾶ παράξενα. Ἐλπίζει ἀλλά καί φοβᾶται. Αἰσθάνεται διαπεραστικό
τό βλέμμα τοῦ Παντογνώστη νά φθάνει ὥς τά ἀπόκρυφα βάθη τῆς καρδιᾶς του, ὅπου
ἀπωθημένα ἔχουν στοιβαχτεῖ τά θλιβερά, τά ἁμαρτωλά μυστικά τῆς ζωῆς του. Περνᾶ
σάν ἀστραπή μπροστά του τό παρελθόν του! Τό τόσο θλιβερό παρελθόν του!
Πόσα πικρά δάκρυα ἔχει χύσει γι’ αὐτό!
Ναί! Τό συναισθάνεται βαθιά… Ἄφησε τόν ἑαυτό του νά τόν κυριεύσουν τά ἁμαρτωλά
του πάθη. Ὅταν ἔνιωθε τό νεανικό του σφρίγος, δέν εἶχε δώσει προσοχή στό θεῖο
νόμο. Τά «οὐ» καί τά «μή» τῶν ἀπαγορεύσεων τοῦ Θεοῦ τά εἶχε παρανοήσει. Τά
θεωροῦσε δεσμευτικά τῆς ἀνθρώπινης ἐλευθερίας, τῆς πρωτοβουλίας του.
Εἶχε, λοιπόν, ζήσει χωρίς ἠθικούς φραγμούς. Ἐλεύθερα… Εἶχε ἐπιθυμήσει νά γλεί-
φει τά ξυλοκέρατα τῆς ἁμαρτωλῆς ζωῆς τοῦ «ἀσώτου».
Καί νά, τό ἀποτέλεσμα. Σπατάλησε τήν ὑγεία του. Τήν κατέστρεψε τελείως. Καταρ-
ράκωσε τό σῶμα του, τό θαυμαστό αὐτό περίβλημα τῆς ψυχῆς, τό δημιουργημένο ἀπό
τόν Πάνσοφο Δημιουργό.
Μέ τήν ἁμαρτωλή ζωή του σκλάβωσε τόν ἑαυτό του μέ τά βαρύτερα δεσμά.
Ἁλυσόδεσε ἰσόβια ξερό καί νεκρωμένο τό σῶμα του, πάνω στό κρεβάτι τοῦ πόνου.
Πόσο ντρέπεται γιά τό κατάντημά του αὐτό! Πόσο μετανοεῖ!
Ἀλλά τό δράμα τῆς ζωῆς του φθάνει τώρα στή λύση του. Βρίσκεται πιά κοντά στόν
Πανάγαθο Σωτήρα. Καί δέν εἶναι ποτέ ἀργά, γιά ὅσους πλησιάζουν μέ πίστη τόν
Ἰησοῦ.
Ὁ Πανάγαθος Κύριος τόν σπλαχνίζεται. Τοῦ δίνει θάρρος: «Θάρσει, τέκνον», τοῦ λέει.
Γιατί θέλει νά τόν ζωογονήσει. Θέλει νά βραβεύσει τήν πίστη ἐκείνων πού μέ τόσο
κόπο τόν ἔφεραν, ἀλλά νά βραβεύσει ἀκόμη καί τή δική του μεταμέλεια.
Ἐπειδή ὅμως ὁ Κύριος ὡς «παντοδύναμος ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων»
διέγνωσε ὅτι ἡ ψυχική ἀρρώστια – ἡ ἁμαρτία – εἶχε γίνει αἰτία καί τῆς σωματικῆς παρα-
λυσίας, θεραπεύει πρῶτα τήν ψυχή καί τοῦ χαρίζει τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν του:
«Ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου».
Καί ἔπειτα θεραπεύει καί τό σῶμα. Τοῦ δίνει τή θαυματουργική ἐντολή νά
σηκωθεῖ, νά πάρει τό κρεβάτι του καί νά ἐπιστρέψει σωφρονισμένος, μυαλωμένος
στό σπίτι του.
Κρίσιμη ἡλικία ἡ νεότητα! Ὅλοι τό παραδέχονται. Κρίσιμη καί ἡ ἐποχή τοῦ ἔτους
πού περνᾶμε. Τό καλοκαίρι! Ναί. Καί ὄχι ἁπλῶς κρίσιμη ἀλλά ἐπικίνδυνη.
Καί τά αἴτια: Ἀπό τό ἕνα μέρος ἡ ἔλλειψη σοβαρῆς ἀπασχολήσεως, γιατί εἶναι οἱ σχολικές δια-
κοπές καί ἡ ζέστη.
Ἀπό τό ἄλλο οἱ σειρῆνες τοῦ κακοῦ, πού εἶναι στημένες παντοῦ. Σέ βουνό καί σέ
θάλασσα. Τό κακό κάνει ἔφοδο ἀπό παντοῦ. Ἀγωνίζεται μέ λύσσα νά
μπεῖ μέσα μας, νά κυριεύσει τήν καρδιά μας.
Θά μείνει ὅμως ἀδρανής, νωθρός ὁ γνωστικός νέος;
Θ’ ἀφήσει ἀνοχύρωτη τήν καρδιά του;
Ὄχι, ποτέ!
Θά φρουρήσει τόν ἑαυτό του. Θά ἀποφύγει τήν ἐπαφή μέ τό κακό. Θά ἀπομακρυνθεῖ
ἀμέσως ἀπό τούς τόπους ὅπου σφυρίζουν τά βέλη τοῦ πειρασμοῦ. Ἡ παραμονή τοῦ
ἐκεῖ ὑπάρχει κίνδυνος νά τόν ὁδηγήσει σέ ἀνεπανόρθωτη ψυχική βλάβη.
Θά ἀσφαλίσει τίς «θύρες τῆς ψυχῆς», τίς αἰσθήσεις. Μάτια, αὐτιά… Γιατί ἀπ’ αὐτά
κατεβαίνει ἡ ἁμαρτία στήν καρδιά. Καί ἀπό κεῖ ἕνα βῆμα ὁδηγεῖ στήν καταστροφή. Τότε
τό ἕνα παραπάτημα φέρνει τό ἄλλο. Τότε τά ἰδανικά ὑποβαθμίζονται καί σιγά σιγά σβήνουν.
Ἡ διάθεση γιά τή μελέτη καί τήν ἐργασία ἐξατμίζεται. Καί συμβαίνει, ὕστερα ἀπό
ἕνα ἀπρόσεχτο καλοκαίρι, οἱ ἄριστοι, ἀπό τήν κορυφή τῆς ἐπιτυχίας νά πέφτουν στήν
τέλεια ἀποτυχία. Πολύ συχνά οἱ σπουδές διακόπτονται. Ἡ χαρά καί ἡ αἰσιοδοξία τούς ἐγκαταλείπουν.
Ὅλα τούς φαίνονται μαῦρα καί σκοτεινά.
Ὁ ὕπνος φεύγει… ἡ ἀγωνία καί τό ἄγχος ἀπό τίς τύψεις, σάν βραχνάς, γαντζώνουν
καί κυριεύουν ὅλη τήν ψυχική καί πνευματική ὑπόσταση τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ὑγεία του ὑποσκάπτεται ἀνεπανόρθωτα, ὅπως τοῦ παράλυτου, ἀπό τίς τρομερές
συνέπειες πού προκαλοῦν οἱ ἠθικές πτώσεις…
Πόση δυστυχία τότε! Τί μεγάλη συμφορά!
Τήν κρίσιμη, ὅμως, αὐτή μάχη τῶν θερινῶν διακοπῶν πρέπει νά τήν κερδίσουν
φέτος ὅλα τά παλικάρια τοῦ Χριστοῦ. Λοιπόν. «Ὀρθοί στά τείχη τῆς καρδιᾶς» σας! Προσεκτικοί!
Ἄγρυπνοι φρουροί της.
Ἀλλά καί ἐργατικοί.
Ἀσχοληθεῖτε μέ κάτι βασικό καί ὠφέλιμο. «Ἡ ἀργία εἶναι μήτηρ πάσης κακίας». Κά-
νει καλό νά κουραστεῖ τό σῶμα. Νά γυμναστεῖ. Τροφοδοτῆστε καί τήν ψυχή μέ ἐκλεκτή πνευματική τροφή. Μελετῆστε σοβαρά βιβλία καί περιοδικά, πραγματικά μορφωτικά.
Προπαντός νά κάνετε τώρα τό καλοκαίρι περισσότερο στενό τό σύνδεσμό σας μέ
τόν Παντοδύναμο Κύριο. Τακτικοί στόν ἐκκλησιασμό. Προσεκτικότεροι στή μελέτη τοῦ λόγου Του.
Θερμότεροι στήν προσευχή.
Ἐκεῖνος πάντοτε μᾶς δέχεται μέ ἀγάπη. Δέ μᾶς ἀποστρέφεται. Ὅσο ἁμαρτωλοί κι ἄν
εἴμαστε, δέ θά παραλείψει νά μᾶς πεῖ: «Θάρσει, τέκνον».
Ἐκεῖνος θά σᾶς δίνει πάντοτε τή χάρη Του καί θά ἀνανεώνει συνεχῶς καί θά δυνα-
μώνει τήν ἀγωνιστική σας διάθεση, ὥστε καί τούτου τοῦ θέρους νά κερδίσετε τή μάχη,
ἀλλά καί τή μάχη κάθε ἐποχῆς τῆς ζωῆς σας.
Μαζί Του δέ θά δοκιμάσετε ποτέ κατάπικρη μεταμέλεια. Θά εἶστε σέ κάθε πνευμα-
τικό ἀγώνα νικητές.
