Ευαγγελικό Ανάγνωσμα: Ματθ. στ΄ 22-33

22  Ὁ λύχνος τοῦ σώματός ἐστιν ὁ ὀφθαλμός· ἐὰν οὖν ὁ ὀφθαλμός σου ἁπλοῦς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου φωτεινόν ἔσται· 23 ἐὰν δὲ ὁ ὀφθαλμός σου πονηρὸς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου σκοτεινὸν ἔσται. εἰ οὖν τὸ φῶς τὸ ἐν σοὶ σκότος ἐστί, τὸ σκότος πόσον; 24 Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει. οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ. 25 Διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν, μὴ μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε καὶ τί πίητε, μηδὲ τῷ σώματι ὑμῶν τί ἐνδύσησθε· οὐχὶ ἡ ψυχὴ πλεῖόν ἐστι τῆς τροφῆς καὶ τὸ σῶμα τοῦ ἐνδύματος; 26 ἐμβλέψατε εἰς τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, ὅτι οὐ σπείρουσιν οὐδὲ θερίζουσιν οὐδὲ συνάγουσιν εἰς ἀποθήκας καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τρέφει αὐτά· οὐχ ὑμεῖς μᾶλλον διαφέρετε αὐτῶν; 27 τίς δὲ ἐξ ὑμῶν μεριμνῶν δύναται προσθεῖναι ἐπὶ τὴν ἡλικίαν αὐτοῦ πῆχυν ἕνα; 28 καὶ περὶ ἐνδύματος τί μεριμνᾶτε; καταμάθετε τὰ κρῖνα τοῦ ἀγροῦ πῶς αὐξάνει· οὐ κοπιᾷ οὐδὲ νήθει· 29 λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι οὐδὲ Σολομὼν ἐν πάσῃ τῇ δόξῃ αὐτοῦ περιεβάλετο ὡς ἓν τούτων. 30 Εἰ δὲ τὸν χόρτον τοῦ ἀγροῦ, σήμερον ὄντα καὶ αὔριον εἰς κλίβανον βαλλόμενον, ὁ Θεὸς οὕτως ἀμφιέννυσιν, οὐ πολλῷ μᾶλλον ὑμᾶς, ὀλιγόπιστοι; 31 μὴ οὖν μεριμνήσητε λέγοντες, τί φάγωμεν ἢ τί πίωμεν ἢ τί περιβαλώμεθα; 32 πάντα γὰρ ταῦτα τὰ ἔθνη ἐπιζητεῖ· οἶδε γὰρ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος ὅτι χρῃ£ζετε τούτων ἁπάντων. 33 ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν. 

 

Φαντασθεῖτε ἕνα δοῦλο ὑποχρεωμένο νά ὑπηρετεῖ δύο κυρίους. Δύο «ἀφεντικά».

῎Αραγε θά τό κατορθώσει;

Οἱ κύριοι δέν ἔχουν μεταξύ τους καμία ὁμοιότητα καί καμία σχέση. Οἱ προτιμήσεις τους καί τά ἐνδιαφέροντά τους εἶναι τελείως ἀντίθετα. ῾Ο ἕνας ἀγαθός, ἐπιεικής, φιλάνθρωπος, πολυεύσπλαχνος, ἐλεήμων… σκορπίζει ἀπό τά ἀνεξάντλητα ἀγαθά του…

῾Ο ἄλλος σκληρός, ἀπάνθρωπος, παμπόνηρος, πλεονέκτης, ἀτομιστής… Τύραννος σωστός!

Ποιόν ἀπό τούς δύο νά ὑπηρετήσει ὁ δυστυχής δοῦλος; Ποιόν νά προτιμήσει;
Ποιόν νά ἀγαπήσει καί σέ ποιόν νά προσκολληθεῖ;

῞Ο,τι διατάσσει ὁ πρῶτος, τό ἀπαγορεύει ὁ δεύτερος. Ποιόν νά εὐχαριστήσει;

–Σκόρπισε στούς πτωχούς καί ἀνήμπορους, λέει ὁ ἕνας.
–Οὔτε σπειρί νά μή σοῦ πάρουν καί πάει χαμένο! προστάζει ὁ ἄλλος.
–Νά εἶσαι φιλάνθρωπος καί ἐπιεικής πρός τούς συνδούλους σου, συμβουλεύει
ὁ πρῶτος.
–Μή λυπᾶσαι. Μή συμπονεῖς κανένα. Χτύπα ὅπου τύχει. ᾿Εκμεταλλεύσου τούς
πάντες, φωνάζει ὁ δεύτερος.
–Μέ δικαιοσύνη καί ἀλήθεια, μέ ἐργατικότητα καί τιμιότητα νά ἀποκτᾶς ὅ,τι
συνάζεις, γιά νά εἶναι εὐλογημένο, λέει ὁ ἀγαθός.
–῎Αν δέν ἁρπάξεις καί ἄν δέν ἀδικήσεις, δέ συνάζεται «βιός», ἀντιλέγει ὁ
πονηρός.
–Κάνε, λέει στόν καθένα μας ὁ Θεός:

Τά καθήκοντά σου τά χριστιανικά. ῞Ολα στόν καιρό τους. Χωρίς νά τά παραλείπεις. Φρόντισε πρῶτα τήν ψυχή σου. Φύλαξέ την μέ τή σεμνότητα ἁγνή καί καθαρή. ᾿Αδούλωτη ἀπό τήν ἁμαρτία. Στόλισέ την μέ τῆς καλοσύνης καί τῆς ἀρετῆς τά πολύτιμα πετράδια.

Προχώρει στῆς ζωῆς σου τό δρόμο μέ τό Νόμο μου καί τό θέλημά μου. Καί θά ἔχεις πλούσια τήν εὐλογία μου. ᾿Εγώ θά προστατεύσω τή ζωή σου, θά διαφυλάξω τήν ὑπόληψή σου. Τήν τιμή σου.

Καί στή σπουδή σου ἤ στήν ἐργασία σου τίμια προχώρει. Μέ τόν δικό σου τίμιο κόπο. Ἐργάσου μέ τήν πίστη καί τήν ἐλπίδα ζωντανή σ’ Ἐμένα. Χωρίς ἀνήσυχη μέριμνα. Χωρίς ἀγωνία. ᾿Εγώ θά σοῦ δίνω τό καθημερινό σου. Τίποτε τό οὐσιαστικά ἀπαραίτητο δέν θά σοῦ λείψει…

–Ἄν βρεθεῖς σέ ἀνάγκη, νά ἐμπιστευθεῖς ἐμένα. Δικά μου εἶναι τά πάντα· ζῶα καί πτηνά καί δένδρα καί καρποί… «ἐμὴ γάρ ἐστιν ἡ οἰκουμένη καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς»… (Ψαλ. μθ΄ [49], 12).

Τί μεγάλη καί ἐξαίρετη τιμή ξανοίγεται γιά κάθε Χριστιανό! Γιά τόν καθένα ἀπό μᾶς!
Νά γίνεις «δοῦλος Χριστοῦ»! Δοῦλος πιστός! Χωρίς νά ἀφίνουμε ἀνοιχτά τά αὐτιά στοῦ «μαμωνᾶ» τά ψεύδη. Στά παραπλανητικά λόγια πού σφυρίζει ὁ κόσμος…

Χωρίς να κάνουμε τώρα τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ καί τήν ἄλλη στιγμή ὅ,τι ζητάει ὁ κόσμος. ῎Ετσι θά παραπαίουμε. Καί σάν ζαλισμένοι θά γέρνουμε πότε πρός τά δεξιά καί πότε πρός τά ἀριστερά.

Δέν μποροῦν τά ἀσυμβίβαστα νά συμβιβαστοῦν. Κατηγορηματική εἶναι ἡ φωνή
τοῦ Κυρίου:

«Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν…» «Οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ».

῾Ο «κόσμος τῆς ἁμαρτίας» εἶναι ἐχθρός τοῦ Θεοῦ. ῎Εχει ρίξει καί σήμερα, ὅπως καί σέ κάθε ἄλλη ἐποχή, ὅλες τίς δυνάμεις του γιά νά παρασύρει τήν ἀνθρωπότητα καί προπάντων τόν «ἀνθό» της – τή νεότητα – μακριά ἀπό τό Χριστό. Συνεχῶς ρίχνει δελεαστικά τά δίχτυα του νά παρασύρει τόν νέο ἤ τή νέα, νά τόν ἀποσπάσει ἀπό τή σοβαρή, τή σκόπιμη ἐργασία πού προστατεύει τό νοῦ καί τήν ψυχή.

Γιά νά τόν ἀπομακρύνει ἀπό τή σεμνότητα καί τήν ἁγνότητα, πού εἶναι ἡ βάση μιᾶς ζωῆς ἰσορροπημένης καί ἐπιτυχημένης.
–«Τό παράκανες, καημένε, στή μελέτη…», σοῦ φωνάζουν μερικοί συμμαθητές σου.

Καί κάποιοι ἄλλοι σέ εἰρωνεύονται:
–Καθυστερημένος θά μείνεις ἐσύ; ῞Ολος ὁ κόσμος τά ἔχει σπάσει τά σιδερένια δεσμά τῆς… σεμνοτυφίας… Τά «μὴ» καί τά «οὔ»!
–῞Ολα νά τά δοκιμάσεις… Νά πάρεις μόνος σου πείρα… ᾿Αλλιῶς θά μείνεις στενό μυαλό… περίορισμένο… Θά εἶσαι ἀκοινώνητος…! σοῦ λένε διαρκῶς.

᾿Αλλά ἐσύ, τί θά κάνεις; Θά τούς ἀκούσεις; Μέ ποιόν θά ταχθεῖς;

Μέ τόν Κύριο; ῎Η μέ τόν ἐχθρό Του;

Πρόσεξε! Νά μή σέ παρασύρει ὁ ἐχθρός! ῾Ο Θεός νά φυλάξει νά μή γίνει ποτέ σέ κανέναν τοῦτο. Θά σέ κάνει σκλάβο του. Καί εἶναι ὁ χειρότερος καί ὁ τρομερότερος τῶν τυράννων. Θά σέ καταστρέψει. Εἶναι ἀνθρωποκτόνος!

Γίνε δοῦλος Χριστοῦ πιστός καί ἀφοσιωμένος.

῾Ο ᾿Ιησοῦς Χριστός εἶναι ὁ ἀγαθότερος καί εὐγενέστερος τῶν κυρίων. ῾Ο Κύριος τῶν κυρίων. ῾Ο μόνος ῞Αγιος. Θεός ἀληθινός. Παντοδύναμος. ῾Ο Βασιλεύς τῆς γῆς καί τοῦ Οὐρανοῦ. Μαζί Του θά ἀπολαύσεις τά πάντα. Θά σοῦ χαρίσει τά ἀγαθά τῆς γῆς, ὅσα πραγματικά εὐφραίνουν τό σῶμα καί τήν ψυχή. Καί αὐτόν τόν οὐρανό, πού ἔχει στήσει τό θρόνο Του, καί αὐτόν θά σοῦ τόν χαρίσει, μέ ὅλη τή δόξα καί τή χαρά!

῎Ω πόση εὐλογία, πόση χάρη, νά εἶσαι δοῦλος Χριστοῦ!

Κοντά Του θά χαρεῖς τή νεότητα σου λουσμένη στό θεῖο Του Φῶς! Χαρούμενη καί τρισευτυχισμένη!

Προχώρει λοιπόν πιστά κάνοντας τό θέλημά Του.

Καί γράψε το καλά μέσα στό νοῦ σου καί στήν καρδιά σου:
Μόνος Κύριος τῆς ψυχῆς μου εἶναι ὁ Θεός μου!

Αὐτός εἶναι τά πάντα γιά μένα.