Ευαγγελικό Ανάγνωσμα: Ιω. δ΄ 5-42
5 ἔρχεται οὖν εἰς πόλιν τῆς Σαμαρείας λεγομένην Συχάρ, πλησίον τοῦ χωρίου ὃ ἔδωκεν Ἰακὼβ Ἰωσὴφ τῷ υἱῷ αὐτοῦ· 6 ἦν δὲ ἐκεῖ πηγὴ τοῦ Ἰακώβ. ὁ οὖν Ἰησοῦς κεκοπιακὼς ἐκ τῆς ὁδοιπορίας ἐκαθέζετο οὕτως ἐπὶ τῇ πηγῇ· ὥρα ἦν ὡσεὶ ἕκτη. 7 ἔρχεται γυνὴ ἐκ τῆς Σαμαρείας ἀντλῆσαι ὕδωρ. λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· δός μοι πιεῖν. 8 οἱ γὰρ μαθηταὶ αὐτοῦ ἀπεληλύθεισαν εἰς τὴν πόλιν ἵνα τροφὰς ἀγοράσωσι. 9 λέγει οὖν αὐτῷ ἡ γυνὴ ἡ Σαμαρεῖτις· πῶς σὺ Ἰουδαῖος ὢν παρ’ ἐμοῦ πιεῖν αἰτεῖς, οὔσης γυναικὸς Σαμαρείτιδος; οὐ γὰρ συγχρῶνται Ἰουδαῖοι Σαμαρείταις. 10 ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῇ· εἰ ᾔδεις τὴν δωρεὰν τοῦ Θεοῦ, καὶ τίς ἐστιν ὁ λέγων σοι, δός μοι πιεῖν, σὺ ἂν ᾔτησας αὐτόν, καὶ ἔδωκεν ἄν σοι ὕδωρ ζῶν. 11 λέγει αὐτῷ ἡ γυνή· Κύριε, οὔτε ἄντλημα ἔχεις, καὶ τὸ φρέαρ ἐστὶ βαθύ· πόθεν οὖν ἔχεις τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν; 12 μὴ σὺ μείζων εἶ τοῦ πατρὸς ἡμῶν Ἰακώβ, ὃς ἔδωκεν ἡμῖν τὸ φρέαρ, καὶ αὐτὸς ἐξ αὐτοῦ ἔπιε καὶ οἱ υἱοὶ αὐτοῦ καὶ τὰ θρέμματα αὐτοῦ; 13 ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῇ· πᾶς ὁ πίνων ἐκ τοῦ ὕδατος τούτου διψήσει πάλιν· 14 ὃς δι’ ἂν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος οὗ ἐγὼ δώσω αὐτῷ, οὐ μὴ διψήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα, ἀλλὰ τὸ ὕδωρ ὃ δώσω αὐτῷ, γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγὴ ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωὴν αἰώνιον. 15 λέγει πρὸς αὐτὸν ἡ γυνή· Κύριε, δός μοι τοῦτο τὸ ὕδωρ, ἵνα μὴ διψῶ μηδὲ ἔρχωμαι ἐνθάδε ἀντλεῖν. 16 λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· ὕπαγε φώνησον τὸν ἄνδρα σου καὶ ἐλθὲ ἐνθάδε. 17 ἀπεκρίθη ἡ γυνὴ καὶ εἶπεν· οὐκ ἔχω ἄνδρα. λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· καλῶς εἶπας ὅτι ἄνδρα οὐκ ἔχω· 18 πέντε γὰρ ἄνδρας ἔσχες, καὶ νῦν ὃν ἔχεις οὐκ ἔστι σου ἀνήρ· τοῦτο ἀληθὲς εἴρηκας. 19 λέγει αὐτῷ ἡ γυνή· Κύριε, θεωρῶ ὅτι προφήτης εἶ σύ. 20 οἱ πατέρες ἡμῶν ἐν τῷ ὄρει τούτῳ προσεκύνησαν· καὶ ὑμεῖς λέγετε ὅτι ἐν Ἱεροσολύμοις ἐστὶν ὁ τόπος ὅπου δεῖ προσκυνεῖν. 21 λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· γύναι, πίστευσόν μοι ὅτι ἔρχεται ὥρα ὅτε οὔτε ἐν τῷ ὄρει τούτῳ οὔτε ἐν Ἱεροσολύμοις προσκυνήσετε τῷ πατρί. 22 ὑμεῖς προσκυνεῖτε ὃ οὐκ οἴδατε, ἡμεῖς προσκυνοῦμεν ὃ οἴδαμεν· ὅτι ἡ σωτηρία ἐκ τῶν Ἰουδαίων ἐστίν. 23 ἀλλ’ ἔρχεται ὥρα, καὶ νῦν ἐστιν, ὅτε οἱ ἀληθινοὶ προσκυνηταὶ προσκυνήσουσι τῷ πατρὶ ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ· καὶ γὰρ ὁ πατὴρ τοιούτους ζητεῖ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτόν. 24 πνεῦμα ὁ Θεός, καὶ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτὸν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν. 25 λέγει αὐτῷ ἡ γυνή· οἶδα ὅτι Μεσσίας ἔρχεται ὁ λεγόμενος Χριστός· ὅταν ἔλθῃ ἐκεῖνος, ἀναγγελεῖ ἡμῖν πάντα. 26 λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· ἐγώ εἰμι ὁ λαλῶν σοι. 27 καὶ ἐπὶ τούτῳ ἦλθον οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ, καὶ ἐθαύμασαν ὅτι μετὰ γυναικὸς ἐλάλει· οὐδεὶς μέντοι εἶπε, τί ζητεῖς ἢ τί λαλεῖς μετ’ αὐτῆς; 28 Ἀφῆκεν οὖν τὴν ὑδρίαν αὐτῆς ἡ γυνὴ καὶ ἀπῆλθεν εἰς τὴν πόλιν, καὶ λέγει τοῖς ἀνθρώποις· 29 δεῦτε ἴδετε ἄνθρωπον ὃς εἶπέ μοι πάντα ὅσα ἐποίησα· μήτι οὗτός ἐστιν ὁ Χριστός; 30 ἐξῆλθον οὖν ἐκ τῆς πόλεως καὶ ἤρχοντο πρὸς αὐτόν. 31 Ἐν δὲ τῷ μεταξὺ ἠρώτων αὐτὸν οἱ μαθηταὶ λέγοντες· ραββί, φάγε. 32 ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· ἐγὼ βρῶσιν ἔχω φαγεῖν, ἣν ὑμεῖς οὐκ οἴδατε. 33 ἔλεγον οὖν οἱ μαθηταὶ πρὸς ἀλλήλους· μή τις ἤνεγκεν αὐτῷ φαγεῖν; 34 λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· ἐμὸν βρῶμά ἐστιν ἵνα ποιῶ τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με καὶ τελειώσω αὐτοῦ τὸ ἔργον. 35 οὐχ ὑμεῖς λέγετε ὅτι ἔτι τετράμηνός ἐστι καὶ ὁ θερισμὸς ἔρχεται; ἰδοὺ λέγω ὑμῖν, ἐπάρατε τοὺς ὀφθαλμοὺς ὑμῶν καὶ θεάσασθε τὰς χώρας, ὅτι λευκαί εἰσι πρὸς θερισμὸν ἤδη. 36 καὶ ὁ θερίζων μισθὸν λαμβάνει καὶ συνάγει καρπὸν εἰς ζωὴν αἰώνιον, ἵνα καὶ ὁ σπείρων ὁμοῦ χαίρῃ καὶ ὁ θερίζων. 37 ἐν γὰρ τούτῳ ὁ λόγος ἐστὶν ὁ ἀληθινός, ὅτι ἄλλος ἐστὶν ὁ σπείρων καὶ ἄλλος ὁ θερίζων. 38 ἐγὼ ἀπέστειλα ὑμᾶς θερίζειν ὃ οὐχ ὑμεῖς κεκοπιάκατε· ἄλλοι κεκοπιάκασι, καὶ ὑμεῖς εἰς τὸν κόπον αὐτῶν εἰσεληλύθατε. 39 Ἐκ δὲ τῆς πόλεως ἐκείνης πολλοὶ ἐπίστευσαν εἰς αὐτὸν τῶν Σαμαρειτῶν διὰ τὸν λόγον τῆς γυναικός, μαρτυρούσης ὅτι εἶπέ μοι πάντα ὅσα ἐποίησα. 40 ὡς οὖν ἦλθον πρὸς αὐτὸν οἱ Σαμαρεῖται, ἠρώτων αὐτὸν μεῖναι παρ’ αὐτοῖς· καὶ ἔμεινεν ἐκεῖ δύο ἡμέρας. 41 καὶ πολλῷ πλείους ἐπίστευσαν διὰ τὸν λόγον αὐτοῦ, 42 τῇ τε γυναικὶ ἔλεγον ὅτι οὐκέτι διὰ τὴν σὴν λαλιὰν πιστεύομεν· αὐτοὶ γὰρ ἀκηκόαμεν, καὶ οἴδαμεν ὅτι οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ σωτὴρ τοῦ κόσμου ὁ Χριστός.
Λαχανιασμένη ἔφθασε στή Συχάρ ἡ Σαμαρείτιδα. Ὅποιους συναντοῦσε στήν πύλη τοῦ μικροῦ χωριοῦ, στή γειτονιά της, στήν πλατεία, τούς καλοῦσε ξαναμμένη:
–Τρέξτε νά δεῖτε! Στό πηγάδι τοῦ Ἰακώβ!
–Τί συμβαίνει;
–Εἶναι ἕνας ἄνθρωπος σπουδαῖος! Τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος!
Νά φαντασθεῖτε μοῦ φανέρωσε ὅλα ὅσα ἔχω κάνει!
–Θά εἶναι κανένας συντοπίτης.
–Ἀδύνατο!
Τά ροῦχα του κι ἡ προφορά του τόν δείχνουν καθαρό Ἰουδαῖο. Ἄλλωστε τό ὁμολόγησε κι ὁ ἴδιος
–Καί σέ ἤξερε ποιά εἶσαι; Σοῦ εἶπε τί ἔχεις κάνει;
–Μόνον αὐτό; Μοῦ ἐξήγησε γιά τόν Ἀληθινό Θεό, γιά τό Γαριζείν, γιά τή θεάρεστη προσευχή, γιά τόν Μεσσία. Τρέξτε σᾶς λέω γρήγορα πρίν φύγει. Ἀναρωτιέμαι μήπως αὐτός ὁ Ἅγιος ἄνθρωπος, μήπως αὐτός ὁ ἴδιος εἶναι ὁ Μεσσίας; Τί νά πῶ…
Σκίρτησαν οἱ καρδιές στά λόγια αὐτά. Ἀναλαμπές ἐλπίδας φάνηκαν στά μάτια.
–Ὁ Μεσσίας! Στόμα μέ στόμα τό ’φερναν οἱ γενιές αἰῶνες τώρα. Καί στήν Πεντάτευχο τούς ἔδειχναν οἱ δάσκαλοί τους τίς Προφητεῖες. Κι ἀπ’ τούς Προφῆτες τῆς Ἰουδαίας ἀκόμη πιό συγκεκριμένες ὑποσχέσεις ἔφθαναν στά αὐτιά τους. Λές νά ἦρθε ἡ ὥρα; Ἀρκετοί κούνησαν δύσπιστα τό κεφάλι. Ἄλλοι ὅμως – καί δέν ἦταν λίγοι – πίστεψαν στά λόγια τῆς γυναίκας καί ξεκίνησαν γιά τό πηγάδι. Καί Τόν γνώρισαν! Δέν εἶχε τίποτε τό ἐντυπωσιακό στήν ὄψη. Δέν τούς παρουσίασε θαύματα. Ὅμως…ἦταν φανερό. Κάτι μεγάλο, κάτι ἱερό ὑπῆρχε στόν ἄνθρωπο ἐκεῖνο.
Μιά εἰρήνη καί χαρά ἀσυνήθιστη γέμιζε τήν καρδιά, μόνο πού Τόν ἔβλεπες. Τόν παρακάλεσαν νά ἔρθει μέχρι τό χωριό τους, νά μείνει ἀνάμεσά τους, ὅσο τό δυνατό περισσότερο, νά τούς μιλήσει,νά τούς φωτίσει… Καί πῆγε ὁ Χριστός μας. Δυό μέρες ἔμεινε μαζί τους, στή Συχάρ. Τόν εἶδαν, Τόν ἄκουσαν, Τόν ἔζησαν, οἱ Σαμαρεῖτες. Δυό μέρες, θά ἔκαναν ἄραγε ἄλλη δουλειά; Θά ἔφαγαν, θά κοιμήθηκαν καθόλου οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι; Ποιός ξέρει… Σάν διψασμένα ἐλάφια στήν πηγή Τόν εἴχανε κυκλώσει καί Τόν ἄκουγαν ἀνύστακτα.
Τόν ρωτούσανε μέ θερμό ἐνδιαφέρον, ἀκούραστα. Δέν χόρταιναν τήν παρουσία Του, τήν ἁγιότητα πού ἀκτινοβολοῦσε ἡ μορφή Του κι εὐώδιαζε οὐρανό. Δέν ἦταν μόνο ἡ πρώτη μεγάλη ὁμάδα, πού εἶχε πάει στό πηγάδι.Τώρα εἶναι «πολλῷ πλείους» (στίχ. 41), δηλαδή πολύ περισσότεροι. Κι ὄχι ἀπό περιέργεια, μά μέ πίστη βαθιά, ὁλόθερμη Τόν περιτριγυρίζουν. Εἶναι ὁ Μεσσίας!
Κι ὅταν τήν τρίτη μέρα Τόν ξεπροβόδισαν, μιά κι ἔπρεπε νά φύγει, γύρισαν στή συμπατριώτισσά τους κι ἔτσι αὐθόρμητα ὁ ἕνας μετά τόν ἄλλον ἔλεγαν:
–Λίγα μᾶς εἶπες. Τί εἶναι τά λόγια σου μπροστά σ’ αὐτά πού εἴδαμε, σ’ αὐτά πού ζήσαμε τίς δυό τοῦτες μέρες! Ὄχι «ἴσως», πού μᾶς ἔλεγες. Αὐτός ὁπωσδήποτε εἶναι ὁ Μεσσίας. Δέν τό «πιστεύουμε» ἁπλῶς. Τό γνωρίζουμε. Εἴμαστε ἀπόλυτα βέβαιοι γι’αὐτό. «Οἴδαμεν». Αὐτός εἶναι «ἀληθῶς» ὁ Λυτρωτής τοῦ κόσμου, ὁ Χριστός! Καί δέν πέρασαν τέσσερα χρόνια, πού οἱ εὐλογημένοι ἐκεῖνοι ἄνθρωποι ἔγιναν Χριστιανοί. Τούς βάπτισε ὁ διάκονος Φίλιππος καί τούς μετέδωσαν τό Ἅγιο Πνεῦμα οἱ Ἀπόστολοι Πέτρος καί Ἰωάννης (βλ. Πράξ. η΄ 5 καί 25).
Τότε πολύ περισσότερο, τρισχαρούμενοι καί τρισευτυχισμένοι θά βεβαίωναν «αὐτοὶ ἀκηκόαμεν, καὶ οἴδαμεν ὅτι οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ σωτὴρ τοῦ κόσμου ὁ Χριστός». Πάνω σ’ αὐτά τά λόγια θά ἔπρεπε ὅλοι μας νά στοχασθοῦμε, γιατί ἀνάλογα εἶναι τά γεγονότα στή ζωή ὅλων μας. Γιά νά ἔρθουμε στήν Πίστη κάποιος μᾶς προέτρεψε καί μᾶς. Εἴτε οἱ γονεῖς μας, εἴτε δάσκαλος, εἴτε φίλος καλός, εἴτε ὁ ἴδιος ὁ ἀνάδοχός μας. Μέ θερμά λόγια μᾶς παρουσίασε ὅ,τι ἐκεῖνος βρῆκε κοντά στό Χριστό. Καί μεῖς, θές ἀπό περιέργεια, θές ἀπό… ὑποχρέωση, πλησιάσαμε. Πήραμε μία σειρά. Στήν Ἐκκλησία κάθε Κυριακή, στό Κατηχητικό…
Ὅμως δέν φτάνει αὐτό. Κάτι ἄλλο βαθύτερο, ἐνσυνείδητο, προσωπικά ἀγωνιστικό χρειάζεται γιά συμπλήρωμα. Νά μπορέσουμε μόνοι μας νά γευθοῦμε, νά καταλάβουμε τί σημαίνει Πίστη, χριστιανική ζωή, τί συμβαίνει στ’ ἀλήθεια μέσα στόν κατανυκτικό χῶρο τῆς θρησκείας μας, πού εἶναι ἀληθινή, ὁλοζώντανη. Ἡ προσευχή. Ἀκοῦμε ὅτι γαληνεύει, δίνει δύναμη, κουράγιο, κάνει θαύματα. Δέν ἀρκεῖ.
Πρέπει νά τό γευθοῦμε! Κάποτε νά τό ἀποφασίσουμε καί νά δοκιμάσουμε καί μεῖς νά προσευχηθοῦμε. Μέ πίστη, μέ θερμότητα, μέ ἀγάπη νά μιλήσουμε στόν Πατέρα μας. Καί μέσα στήν κατανυκτική σιωπή ν’ ἀκούσουμε μυστικά τή φωνή Του. H Ἱερή Ἐξομολόγηση. Μᾶς εἶπαν ὅτι λυτρώνει, δίνει φτερά, κάνει τά βήματά μας πιό σωστά, πιό σταθερά, μᾶς πλημμυρίζει μέ θεία Χάρη. Μᾶς τό εἶπαν. Τό πιστέψαμε. Τί μέ τοῦτο; Μόνο ὅταν ἐπιμείνουμε στήν αὐτοκριτική καί πονέσουμε στήν ὁμολογία, θά τό γευθοῦμε. Καί τότε δέ θά γκρινιάζουμε στούς γονεῖς μας, δέ θ’ ἀντιδροῦμε στούς καλούς Χριστιανούς δασκάλους μας, δέ θά ταλαντευόμαστε ἀπό ἀσυνάρτητες ἰδέες τοῦ «κόσμου». Χορτασμένοι ἀπό εἰρήνη καί θεία Χάρη, μεθυσμένοι ἀπ’ τήν Ἀναστάσιμη χαρά τῶν ἡμερῶν αὐτῶν, μέ ξάστερη σκέψη θά ἐπαναλαμβάνουμε:
«Μέ τά ἴδια μας τά αὐτιά Τόν ἔχουμε ἀκούσει! Γνωρίζουμε ἀπό πείρα ὅτι Αὐτός εἶναι ἀληθινά ὁ Λυτρωτής τοῦ κόσμου, ὁ Χριστός»!
