Μέσα ἀπό τή λειτουργική παράδοση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας ἡ Ἁγία καί μεγάλη Τεσσαρακοστή προβάλλει σάν περίοδος μετανοίας καί συντριβῆς, ἀλλά καί σάν καιρός τῶν πλέον ἱερῶν ἀναζητήσεων καί θείων προσδοκιῶν. Κάτω ἀπό αὐτό τό μυστικό βίωμα τῆς ψυχῆς ἡ Μ. Τεσσαρακοστή γίνεται φυσικά καί ἀβίαστα τό στάδιο τῶν πνευματικῶν ἀγώνων καί τῆς ἐσωτερικῆς προετοιμασίας μας γιά νά ὑποδεχθοῦμε τό Πάσχα πού εἶναι πέρασμα ἀπό τά ἐπίγεια πρός τά οὐράνια.
Κατά τήν περίοδο αὐτή ἡ Ἐκκλησία μας, ἐκτός ἀπό τίς συνηθισμένες, χρησιμοποιεῖ καί ἄλλες προσευχές κατανυκτικές πού μᾶς βοηθοῦν νά κατανοήσουμε τό βάθος τῆς περιόδου αὐτῆς, ἀλλά καί νά ἐπιμεληθοῦμε τήν πνευματική μας ζωή. Μία ἀπό αὐτές τίς προσευχές εἶναι καί ἡ βαθειά σέ νοήματα εὐχή τοῦ Ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου.
Κύριε καί Δέσποτα τῆς ζωῆς μου,
πνεῦμα ἀργίας, περιεργείας,
φιλαρχίας καί ἀργολογίας
μή μοι δῷς.
Πνεῦμα δέ σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης,
ὑπομονῆς καί ἀγάπης
χάρισαί μοι τῷ σῷ δούλῳ.
Ναί, Κύριε Βασιλεῦ,
δώρησαί μοι τοῦ ὁρᾶν τά ἐμά πταίσματα
καί μή κατακρίνειν τόν ἀδελφόν μου.
Ὅτι εὐλογητός εἶ εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
