Ευαγγελικό Ανάγνωσμα Λουκ. η΄ 5-15

5 ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ. καὶ ἐν τῷ σπείρειν αὐτὸν ὃ μὲν ἔπεσε παρὰ τὴν ὁδόν, καὶ κατεπατήθη, καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατέφαγεν αὐτό· 6 καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐπὶ τὴν πέτραν, καὶ φυὲν ἐξηράνθη διὰ τὸ μὴ ἔχειν ἰκμάδα· 7 καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐν μέσῳ τῶν ἀκανθῶν, καὶ συμφυεῖσαι αἱ ἄκανθαι ἀπέπνιξαν αὐτό. 8 καὶ ἕτερον ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν, καὶ φυὲν ἐποίησε καρπὸν ἑκατονταπλασίονα. ταῦτα λέγων ἐφώνει· ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω. 9  Ἐπηρώτων δὲ αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· τίς εἴη ἡ παραβολὴ αὕτη; 10 ὁ δὲ εἶπεν· ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τοῖς δὲ λοιποῖς ἐν παραβολαῖς, ἵνα βλέποντες μὴ βλέπωσι καὶ ἀκούοντες μὴ συνιῶσιν. 11 ἔστι δὲ αὕτη ἡ παραβολή· ὁ σπόρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ· 12 οἱ δὲ παρὰ τὴν ὁδόν εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, εἶτα ἔρχεται ὁ διάβολος καὶ αἴρει τὸν λόγον ἀπὸ τῆς καρδίας αὐτῶν, ἵνα μὴ πιστεύσαντες σωθῶσιν. 13 οἱ δὲ ἐπὶ τῆς πέτρας οἳ ὅταν ἀκούσωσι, μετὰ χαρᾶς δέχονται τὸν λόγον, καὶ οὗτοι ρίζαν οὐκ ἔχουσιν, οἳ πρὸς καιρὸν πιστεύουσι καὶ ἐν καιρῷ πειρασμοῦ ἀφίστανται. 14 τὸ δὲ εἰς τὰς ἀκάνθας πεσόν, οὗτοί εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, καὶ ὑπὸ μεριμνῶν καὶ πλούτου καὶ ἡδονῶν τοῦ βίου πορευόμενοι συμπνίγονται καὶ οὐ τελεσφοροῦσι. 15 τὸ δὲ ἐν τῇ καλῇ γῇ, οὗτοί εἰσιν οἵτινες ἐν καρδίᾳ καλῇ καὶ ἀγαθῇ ἀκούσαντες τὸν λόγον κατέχουσι καὶ καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ.

Πλήθος αναρίθμητο είχε συναχθεί να δει και ν’ ακούσει τον Κύριο. Μερικοί είχαν ενδιαφέρον μεγάλο. Παρακολουθούσαν τη διδασκαλία

Του με προσοχή. Παντού, όπου μάθαιναν ότι δίδασκε, πήγαιναν. Υπήρχαν όμως και πολλοί άλλοι που πήγαιναν από περιέργεια. Αφού πήγαιναν τόσοι άλλοι, πήγαιναν και αυτοί. Και άλλοι έμειναν τελείως αδιάφοροι.

Ο Κύριος άρχισε να τους ζωγραφίζει με απαράμιλλη απλότητα και χάρη μια συνηθισμένη γι’ αυτούς αγροτική σκηνή:

Βγήκε ένας γεωργός με το δισάκι του στον ώμο να σπείρει στο χωράφι του το σπόρο του. Πεπειραμένος γεωργός όπως ήταν, σκόρπισε με χάρη άφθονο το σπόρο στο οργωμένο χωράφι. Όμως να, καθώς έσπερνε, ένα μέρος από το σπόρο έπεσε κατά το δρόμο, και έπειτα από λίγο πατήθηκε και τον έφαγαν τα πτηνά. Μερικοί σπόροι έπεσαν σε γη που είχε πάνω-πάνω λίγο χώμα, αλλ’ από κάτω ήταν όλο πέτρα. Και αυτοί όταν φύτρωσαν, έπειτα από λίγο ξεράθηκαν, διότι δεν είχε εκεί υγρασία.

Έπεσαν ακόμη και σπόροι σε έδαφος, που είχε και σπόρους από αγκάθια, και βλάστησαν. Όμως συγχρόνως βλάστησαν και τα αγκάθια και τους έπνιξαν. Έτσι, πήγαν και αυτοί χαμένοι!… Μόνο το μέρος του σπόρου που έπεσε στο καλά οργωμένο έδαφος – «εις την γην την αγαθήν» – βλάστησε, αναπτύχθηκε και έκανε καρπό εκατό φορές περισσότερο από το σπόρο.

Το πολύ το πλήθος άκουσε την ωραία αυτή παραβολή, την τόσο παραστατική, χωρίς να ενδιαφερθεί να ρωτήσει το θείο Διδάσκαλο ποιο είναι το βαθύτερο νόημά της. Μόνο οι μαθητές Του Τον πλησίασαν ιδιαιτέρως και Τον ρώτησαν: «τίς εἴη ἡ παραβολὴ αὕτη;»

–Ποιό είναι το βαθύτερο νόημα της παραβολής αυτής;

Ο Κύριος ευχαριστήθηκε πολύ από το ενδιαφέρον των μαθητών και τους απάντησε:

–Σε σας που έχετε ενδιαφέρον και καλή διάθεση, δόθηκε από τον Θεό η χάρη να γνωρίσετε τις ουράνιες αλήθειες – «τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ». Στους άλλους όμως, διδάσκω με παραβολές, διότι ούτε ο νους τους, ούτε η καρδιά τους έχει ενδιαφέρον και πόθο να μάθει τα βαθύτερα νοήματα, τα πνευματικά, ούτε φροντίζει να τα συγκρατήσει, για να τα εφαρμόσει και να τα κάνει ζωή του.

Στη συνέχεια τους εξήγησε το νόημα της παραβολής: Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού. Η διδασκαλία Του. Είναι άνθρωποι που ακούνε το λόγο του Θεού χωρίς κανένα βαθύτερο ενδιαφέρον. Η καρδιά τους μένει ασυγκίνητη. Ό,τι ακούνε, σταματά ως τ’ αυτιά τους. Ύστερα τον ξεχνούν. Γι’ αυτό μοιάζουν με τη σκληρή γη την πατημένη. Υπάρχουν και άλλοι που, ενώ ενθουσιάζονται στην αρχή από την ωραιότητα του θείου λόγου, έπειτα δε φροντίζουν να ριζώσει μέσα τους με πίστη. Μόλις παρουσιασθεί καμιά δυσκολία, αμέσως τα ξεχνούν όλα. Νομίζεις ότι δεν άκουσαν ποτέ λόγο Θεού. Μοιάζουν αυτοί με το πετρώδες έδαφος, το άγονο. Υπάρχουν όμως και πολλοί άλλοι που ακούνε το λόγο του Θεού με ευχαρίστηση. Τον δέχονται μέσα στην ψυχή τους και θέλουν να ωφεληθούν από αυτόν και να τον χρησιμοποιήσουν. Όμως κάνουν ένα μεγάλο σφάλμα. Αφήνουν τ’ αυτιά τους ελεύθερα να δεχθούν και άλλους σπόρους. Τους σπόρους του κακού. Αφήνουν και τα ελαττώματά τους ανεμπόδιστα να θεριεύουν. Έτσι τον καλό σπόρο τον πνίγουν τ’ αγκάθια του κακού. Μοιάζουν αυτοί με τη γη που είναι γεμάτη αγκάθια και τριβόλια.

Αποκαρδιωτικά, θλιβερά ήταν όσα ο Κύριος είπε και για τις τρεις αυτές κατηγορίες του εδάφους…

Δόξα τω Θεώ όμως, υπάρχει και η γη η αγαθή, που κάνει «καρπόν ἑκατονταπλασίονα». Ποιοί μοιάζουν με αυτή; Το πρόσθεσε και αυτό ο Κύριος: Όσοι προσεκτικά ακούνε η διαβάζουν το λόγο του Θεού μ’ ενδιαφέρον να καταλάβουν το πνευματικό βάθος του. Όσοι τον πιστεύουν μέσα τους ως ουράνιο λόγο. Τον ξαναφέρνουν συνεχώς στη μνήμη τους και αγωνίζονται με πίστη στη θεϊκή δύναμή του να τον εφαρμόσουν. Να τον κάνουν πράξη στη ζωή τους. Έτσι, πολλαπλασιάζεται σε εκατό ο σπόρος του λόγου του Θεού. Και καρποφορεί μέσα τους πλούσια κάθε αρετή.

Ο Κύριος, όταν τελείωσε την παραβολή, θέλησε να ξυπνήσει περισσότερο το ενδιαφέρον του πλήθους. Φώναξε λοιπόν, με φωνή υψωμένη, δυνατή: «Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω»!

–Όποιος έχει πνευματικό ενδιαφέρον και θέλει να μαθαίνει το θέλημα του Θεού, ας ακούει προσεκτικά τη διδασκαλία μου.

Εμείς, άραγε, πως ακούμε τα λόγια του Θεού; Κάθε Κυριακή ακούμε στην εκκλησία τον Απόστολο, το ιερό Ευαγγέλιο, το κήρυγμα… Όλα όσα ακούμε εκεί, τα λόγια του Θεού μας διδάσκουν. Έρχεται έπειτα κι η ώρα του Κατηχητικού, που προσφέρει το λόγο του Θεού με τρόπο περισσότερο προσαρμοσμένο προς την ηλικία και τις σχολικές γνώσεις του καθενός…

Τα ακούμε όλα αυτά προσεκτικά; Έχουμε την καρδιά μας ανοικτή πρόθυμα να τα δεχθεί και να τα φυλάξει; Αλλά και για την κάθε μέρα υπάρχει άφθονος ο γραπτός θείος λόγος: Το Ευαγγέλιο με την ερμηνεία του. Χριστιανικά βιβλία και περιοδικά κατάλληλα για τον καθένα και την καθεμιά… Τα διαβάζουμε με επιμέλεια και προσοχή; Ή αρχίζουμε και τα αφήνουμε μισοτελειωμένα;

Το λόγο του Θεού μας προσφέρουν ακόμη και οι άνθρωποι του Θεού, που ενδιαφέρονται για την πρόοδό μας: Οι γονείς μας, οι καθηγητές και δάσκαλοί μας… Οι κατηχητές και οι πνευματικοί πατέρες μας… Τους ακούμε προσεκτικά, όταν μας συμβουλεύουν ποιο είναι το θέλημα του Θεού; Μήπως συμβαίνει και σε μας αυτό που λέγει ο λαός μας: «από το ένα αυτί μπαίνουν και από το άλλο βγαίνουν»;

«Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω», φωνάζει και σε μας ο Κύριος.

Ολάνοιχτα λοιπόν τα αυτιά μας τα σωματικά. Ολάνοιχτα και τα πνευματικά αυτιά. Με την καρδιά έτοιμη να ρουφήξει το λόγο του Θεού. Να τον κλείσει μέσα της θησαυρό ανεκτίμητο, ασύγκριτο… Άγρυπνος ο νους να αντιλαμβάνεται σωστά τις ουράνιες αλήθειες που χαρίζουν απόλυτη την ικανοποίηση στην ψυχή και της προετοιμάζουν ανέκφραστη την ευτυχία…

Δυνατή και ακατάβλητη η θέληση να συγκρατεί παντοτινά με πίστη σταθερή το λόγο του Θεού και να τον κάνει πράξη στη ζωή, όσα εμπόδια και αν ορθώνονται μπροστά. Ο Θεός θα ευλογεί τότε. Και οι καρποί θα είναι αμέτρητοι… Και εδώ στη γη. Και στον Ουρανό.