Ευαγγέλιο Κυριακής: Ματθ. στ’ 22-33
Εἶπεν ὁ Κύριος· 22 Ὁ λύχνος τοῦ σώματός ἐστιν ὁ ὀφθαλμός· ἐὰν οὖν ὁ ὀφθαλμός σου ἁπλοῦς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου φωτεινόν ἔσται· 23 ἐὰν δὲ ὁ ὀφθαλμός σου πονηρὸς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου σκοτεινὸν ἔσται. εἰ οὖν τὸ φῶς τὸ ἐν σοὶ σκότος ἐστί, τὸ σκότος πόσον; 24 Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει. οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ. 25 Διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν, μὴ μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε καὶ τί πίητε, μηδὲ τῷ σώματι ὑμῶν τί ἐνδύσησθε· οὐχὶ ἡ ψυχὴ πλεῖόν ἐστι τῆς τροφῆς καὶ τὸ σῶμα τοῦ ἐνδύματος; 26 ἐμβλέψατε εἰς τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, ὅτι οὐ σπείρουσιν οὐδὲ θερίζουσιν οὐδὲ συνάγουσιν εἰς ἀποθήκας καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τρέφει αὐτά· οὐχ ὑμεῖς μᾶλλον διαφέρετε αὐτῶν; 27 τίς δὲ ἐξ ὑμῶν μεριμνῶν δύναται προσθεῖναι ἐπὶ τὴν ἡλικίαν αὐτοῦ πῆχυν ἕνα; 28 καὶ περὶ ἐνδύματος τί μεριμνᾶτε; καταμάθετε τὰ κρῖνα τοῦ ἀγροῦ πῶς αὐξάνει· οὐ κοπιᾷ οὐδὲ νήθει· 29 λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι οὐδὲ Σολομὼν ἐν πάσῃ τῇ δόξῃ αὐτοῦ περιεβάλετο ὡς ἓν τούτων. 30 Εἰ δὲ τὸν χόρτον τοῦ ἀγροῦ, σήμερον ὄντα καὶ αὔριον εἰς κλίβανον βαλλόμενον, ὁ Θεὸς οὕτως ἀμφιέννυσιν, οὐ πολλῷ μᾶλλον ὑμᾶς, ὀλιγόπιστοι; 31 μὴ οὖν μεριμνήσητε λέγοντες, τί φάγωμεν ἢ τί πίωμεν ἢ τί περιβαλώμεθα; 32 πάντα γὰρ ταῦτα τὰ ἔθνη ἐπιζητεῖ· οἶδε γὰρ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος ὅτι χρῃ£ζετε τούτων ἁπάντων. 33 ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν.
Φαντασθείτε ένα δούλο υποχρεωμένο να υπηρετεί δύο κυρίους. Δυο«αφεντικά».
Άραγε θα το κατορθώσει;
Οι κύριοι δεν έχουν μεταξύ τους καμία ομοιότητα και καμία σχέση. Οι προτιμήσεις τους και τα ενδιαφέροντά τους είναι τελείως αντίθετα.
Ο ένας αγαθός, επιεικής, φιλάνθρωπος, πολυεύσπλαχνος, ελεήμων… σκορπίζει από τα ανεξάντλητα αγαθά του…
Ο άλλος σκληρός, απάνθρωπος, παμπόνηρος, πλεονέκτης, ατομιστής… Τύραννος σωστός!
Ποιόν από τούς δύο να υπηρετήσει ο δυστυχής δούλος; Ποιόν να προτιμήσει; Ποιόν να αγαπήσει και σε ποιόν να προσκολληθεί;
Ό,τι διατάσσει ο πρώτος, το απαγορεύει ο δεύτερος. Ποιόν να ευχαριστήσει;
–Σκόρπισε στους πτωχούς και ανήμπορους, λέει ο ένας.
–Ούτε σπυρί να μη σου πάρουν και πάει χαμένο! προστάζει ο άλλος.
–Να είσαι φιλάνθρωπος και επιεικής προς τούς συνδούλους σου, συμβουλεύει ο πρώτος.
–Μη λυπάσαι. Μη συμπονείς κανένα. Χτύπα όπου τύχει. Εκμεταλλεύσου τους πάντες, φωνάζει ο δεύτερος.
–Με δικαιοσύνη και αλήθεια, με εργατικότητα και τιμιότητα να αποκτάς ό,τι συνάζεις, για να είναι ευλογημένο, λέει ο αγαθός.
– Αν δεν αρπάξεις και αν δεν αδικήσεις, δε συνάζεται «βιός», αντιλέγει ο πονηρός.
–Κάνε, λέει στον καθένα μας ο Θεός:
Τα καθήκοντά σου τα χριστιανικά. Όλα στον καιρό τους. Χωρίς να τα παραλείπεις. Φρόντισε πρώτα την ψυχή σου. Φύλαξέ την με τη σεμνότητα αγνή και καθαρή. Αδούλωτη από την αμαρτία. Στόλισέ την με της καλοσύνης και της αρετής τα πολύτιμα πετράδια.
Προχώρει στης ζωής σου το δρόμο με το Νόμο μου και το θέλημά μου. Και θα έχεις πλούσια την ευλογία μου. Εγώ θα προστατεύσω τη ζωή σου, θα διαφυλάξω την υπόληψή σου. Την τιμή σου.
Και στη σπουδή σου ή στην εργασία σου τίμια προχώρει. Με τον δικό σου τίμιο κόπο. Εργάσου με την πίστη και την ελπίδα ζωντανή σ’ Εμένα. Χωρίς ανήσυχη μέριμνα. Χωρίς αγωνία.
Εγώ θα σου δίνω το καθημερινό σου. Τίποτε το ουσιαστικά απαραίτητο δεν θα σου λείψει…
–Αν βρεθείς σε ανάγκη, να εμπιστευθείς εμένα. Δικά μου είναι τα πάντα· ζώα και πτηνά και δένδρα και καρποί… «ἐμή γάρ ἐστιν ἡ οἰκουμένη καί τό πλήρωμα αὐτής»… (Ψαλ. μθ [49], 12).
Τι μεγάλη και εξαίρετη τιμή ξανοίγεται για κάθε Χριστιανό! Για τον καθένα από μας!
Να γίνεις «δούλος Χριστού»! Δούλος πιστός! Χωρίς να αφήνουμε ανοιχτά τα αυτιά στου «μαμωνά» τα ψεύδη. Στα παραπλανητικά λόγια που σφυρίζει ο κόσμος…
Χωρίς να κάνουμε τώρα το θέλημα του Χριστού και την άλλη στιγμή ό,τι ζητάει ο κόσμος. Έτσι θα παραπαίουμε. Και σαν ζαλισμένοι θα γέρνουμε πότε προς τα δεξιά και πότε προς τα αριστερά.
Δεν μπορούν τα ασυμβίβαστα να συμβιβαστούν. Κατηγορηματική είναι η φωνή του Κυρίου:
«Οὐδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν…» «Οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν και μαμωνᾷ».
Ο «κόσμος της αμαρτίας» είναι εχθρός του Θεού. Έχει ρίξει και σήμερα, όπως και σε κάθε άλλη εποχή, όλες τις δυνάμεις του για να παρασύρει την ανθρωπότητα και προπάντων τον «ανθό» της – τη νεότητα – μακριά από το Χριστό. Συνεχώς ρίχνει δελεαστικά τα δίχτυα του να παρασύρει τον νέο ή τη νέα, να τον αποσπάσει από τη σοβαρή, τη σκόπιμη εργασία που προστατεύει το νου και την ψυχή.
Για να τον απομακρύνει από τη σεμνότητα και την αγνότητα, που είναι η βάση μιας ζωής ισορροπημένης και επιτυχημένης.
–«Το παράκανες, καημένε, στη μελέτη…», σου φωνάζουν μερικοί συμμαθητές σου.
Και κάποιοι άλλοι σε ειρωνεύονται:
–Καθυστερημένος θα μείνεις εσύ; Όλος ο κόσμος τα έχει σπάσει τα σιδερένια δεσμά της… σεμνοτυφίας… Τα «μη» και τα «ου»!
– Όλα να τα δοκιμάσεις… Να πάρεις μόνος σου πείρα… Αλλιώς θα μείνεις στενό μυαλό… περιορισμένο… Θα είσαι ακοινώνητος…! σου λένε διαρκώς.
Αλλά εσύ, τι θα κάνεις; Θα τούς ακούσεις; Με ποιόν θα ταχθείς;
Με τον Κύριο; Η με τον εχθρό Του;
Πρόσεξε! Να μη σε παρασύρει ο εχθρός! Ο Θεός να φυλάξει να μη γίνει ποτέ σε κανέναν τούτο. Θα σε κάνει σκλάβο του. Και είναι ο χειρότερος και ο τρομερότερος των τυράννων. Θα σε καταστρέψει. Είναι ανθρωποκτόνος!
Γίνε δούλος Χριστού πιστός και αφοσιωμένος.
Ο Ιησούς Χριστός είναι ο αγαθότερος και ευγενέστερος των κυρίων. Ο Κύριος των κυρίων. Ο μόνος Άγιος. Θεός αληθινός. Παντοδύναμος. Ο Βασιλεύς της γης και του Ουρανού. Μαζί Του θα απολαύσεις τα πάντα. Θα σου χαρίσει τα αγαθά της γης, όσα πραγματικά ευφραίνουν το σώμα και την ψυχή. Και αυτόν τον ουρανό, που έχει στήσει το θρόνο Του, και αυτόν θα σου τον χαρίσει, με όλη τη δόξα και τη χαρά!
Ω πόση ευλογία, πόση χάρη, να είσαι δούλος Χριστού!
Κοντά Του θα χαρείς τη νεότητα σου λουσμένη στο θείο Του Φως! Χαρούμενηκαι τρισευτυχισμένη!
Προχώρει λοιπόν πιστά κάνοντας το θέλημά Του.
Και γράψε το καλά μέσα στο νου σου και στην καρδιά σου:
Μόνος Κύριος της ψυχής μου είναι ο Θεός μου!
Αυτός είναι τα πάντα για μένα.