Τα παιδιά που πεθαίνουν πριν γεννηθούν, πηγαίνουν στον Παράδεισο;

Ερώτηση που λάβαμε:

Τα παιδιά που πεθαίνουν πριν γεννηθούν, πηγαίνουν στον Παράδεισο;

Η απάντηση της ιστοσελίδας μας:

Ο Αγαθός Θεός μας «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι» (Τιμ. Α΄ β΄ 4) γι’ αυτό και η αγάπη Του εκτείνεται και απλώνεται σε όλα τα πλάσματά Του.

Γράφει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός: «Ο Θεός δημιουργεί και φέρει από την ανυπαρξία στην ύπαρξη τα όντα από αγαθότητα και γνωρίζει από πριν όσα θα γίνουν. Όλα τα όντα έχουν το είναι (=την ύπαρξη) από τον Θεό. Εκείνα που έχουν έστω και μόνο το είναι από τον Θεό… βρίσκονται σε μερική μετοχή στο αγαθό. Το «είναι» (=η ύπαρξη) λοιπόν και το «ευ είναι» (=η ευτυχία, η μακαριότητα) είναι καλά και προέρχονται από τον Θεό».

«Η ύπαρξη -σημειώνει ο Άγιος- είναι χίλιες φορές προτιμότερη από την ανυπαρξία. Επειδή και μόνο η ύπαρξή μας είναι μια μετοχή, μια κοινωνία στην αγαθότητα του μακαρίου Θεού. Του Θεού, ο Οποίος είναι η πηγή της υπάρξεως και της ζωής».

Από όσα λέει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός συνειδητοποιούμε ότι τα παιδιά που πεθαίνουν προτού γεννηθούν, έρχονται σε ύπαρξη, επομένως μετέχουν κι αυτά στην αγαθότητα του Θεού.

Αυτή η μετοχή στην αγαθότητα του Θεού θα συνεχιστεί και στην άλλη ζωή.

Τα παιδιά αυτά στην άλλη ζωή δε θα νιώθουν ότι στερούνται κάτι. Δεν θα πάνε κάπου που να κολάζονται ούτε θα βασανίζονται, ούτε θα κλαίνε, διότι δεν έχουν αμαρτήσει. Στην άλλη ζωή θα είναι δεκτικά της αγαθότητας του Θεού. Και μόνο που θα υπάρχουν, αυτό θα τους δίνει χαρά, όπως ένα μικρό παιδάκι που είναι στη ζωή εδώ στη γη και χαίρεται ακόμα και μόνο που βλέπει τη μητέρα του και τον πατέρα του.

Και βέβαια δεν θα υπάρχουν μόνο. Τα παιδιά αυτά επιπλέον θα προοδεύουν στην άλλη ζωή, η πρόοδός τους βέβαια θα είναι αναλογική. Διαφορετική θα είναι η πρόοδος που θα έχει ένα βαπτισμένο παιδί που έφυγε νωρίς από τη ζωή και άλλη πρόοδο θα έχουν αυτά τα παιδιά. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι αυτά τα παιδιά θα χαίρονται λιγότερο από τα βαπτισμένα. Όλων η χαρά και η μακαριότητα θα είναι πλήρης. Αντικειμενικά όμως διαβαθμισμένη. Ας το πούμε με μια εικόνα: Μπροστά σ’ έναν καταρράκτη πλησιάζουμε δύο δοχεία: ένα μεγάλο κι ένα μικρό. Και τα δύο θα τα γεμίσει με νερό ο καταρράκτης. Θα είναι γεμάτα μέχρι πάνω. Δεν θα υπάρχει κάποια έλλειψη ούτε στο ένα ούτε στο άλλο. Αντικειμενικά όμως υπάρχει διαφορά, αφού το ένα είναι μεγαλύτερης και το άλλο μικρότερης χωρητικότητας. Ή άλλη εικόνα: Δύο παιδιά, το ένα Γ΄ Δημοτικού και το άλλο Γ΄ Λυκείου, που λύνουν από μία άσκηση μαθηματικών, το καθένα της ηλικίας και των γνώσεών του. Αν τη λύσουν, η χαρά τους θα είναι η ίδια. Αντικειμενικά όμως δεν συγκρίνεται η γνώση του παιδιού της Γ΄ Λυκείου με αυτή του παιδιού της Γ΄ Δημοτικού. Ούτε το παιδί της Γ΄ Δημοτικού ζηλεύει εκείνο της Γ΄ Λυκείου που μπορεί να λύνει τόσο δύσκολα προβλήματα, ενώ αυτό δεν μπορεί. Το ίδιο θα συμβαίνει και με τη γνώση του Θεού και με την εισχώρηση και κατανόηση και συμμετοχή στη δόξα Του στην άλλη ζωή. Κάποιοι άνθρωποι θα είναι νήπιοι πνευματικά (σ’ αυτούς συγκαταλέγονται και τα αβάπτιστα παιδάκια) και κάποιοι «επιστήμονες»: οι Άγιοι. Όλοι όμως θα χαίρονται με αυτό που θα έχουν, κι ούτε που θα επιθυμούν κάτι περισσότερο, καθότι το περισσότερο δεν θα είναι σε θέση να το βαστάσουν, να το «σηκώσουν». Και τρίτη εικόνα μπορούμε να φέρουμε που δείχνει την αλήθεια αυτή: Αν ένα μικρό παιδάκι το ρωτήσουμε: «Τι θέλεις για δώρο. ένα αυτοκινητάκι (μία κούκλα για τα κορίτσια) ή μία πολυκατοικία;», τι θα απαντήσει; Οπωσδήποτε το αυτοκινητάκι ή την κούκλα. Αν εσύ του δωρίσεις μια πολυκατοικία (που βέβαια η αξία της είναι πολύ μεγαλύτερη από τα παιδικά παιχνίδια), δεν θα χαρεί. Το ίδιο και στην άλλη ζωή. Αν ο Θεός χαρίσει στους νήπιους πνευματικά τη δόξα των προοδευμένων, δεν θα τη χαρούν, διότι δεν θα την καταλαβαίνουν.

Συνεπώς, η μακαριότητα που θα απολαύσουμε στην άλλη ζωή είναι ανάλογη με αυτό που ζούμε από αυτή τη ζωή. Στον παράδεισο θα υπάρχει διαβάθμιση, όπως το λέει ο απόστολος Παύλος, «ἀστήρ γάρ ἀστέρος διαφέρει ἐν δόξῃ» (Α΄ Κορ. ιε΄ 41). Παρόλα αυτά ο καθένας θα ζει τη μακαριότητά του στον μέγιστο δυνατό βαθμό της πνευματικής του «χωρητικότητας» και γι’ αυτό το λόγο και χωρίς να ζηλεύει τη μακαριότητα των άλλων.