Ερώτηση που λάβαμε:

Η σημερινή πραγματικότητα είναι μια πολυ δύσκολη εποχή για να είσαι ευτυχισμένος. Όποιος βλέπει μπροστά του και έχει καταλάβει τι συμβαίνει , ζούμε σε μια εποχή που το κέρδος ειναι το ύψιστο ιδανικό και η ανηθικότητα κατευθύνει τις συνειδησεις και τη βούληση των ανθρώπων. Θέλει πολλά κότσια σήμερα να πας κόντρα σε όλα αυτά. Είτε θα λυγίσεις και θα επιλέξεις τον τρόπο ζωής που έχουν επιβάλλει ως μονόδρομο για να επιβίωσεις , είτε θα παραμείνεις ακέραιος και θα σε καθυποτάξουν στα μάτια του κόσμου και θα νιώθεις τον σεβασμό που πρέπει να εισπράτει και ο τελευταίος ανθρωπος στον κοσμο να στο στερουν. Οπότε οδηγείσαι σε αδιέξοδο και νιώθεις ενα κύμα να σε παρασέρνει και εσένα. Και εγώ ως πιστός δεν νιώθω αξιος αντιπρόσωπος του Χριστιανισμού. Οπότε η ευτυχία στη σημερινή εποχή είναι δυνατόν να επιτευχθεί μετά απο αυτές τις σκέψεις ;

Η απάντηση της ιστοσελίδας μας:

Όχι, δεν είναι ο καλύτερος δρόμος προς την ευτυχία όλες αυτές οι σκέψεις!

Μάλλον το αντίθετο…

Όμως, αν ιδωθούν με ψυχραιμία και από την κατάλληλη οπτική δεν είναι εντελώς άχρηστες:

Αποτελούν την κατάδειξη του αδιεξόδου και της τραγικότητας της ζωής των ανθρώπου.

Η επιβίωση ως επιλογή σαφώς και δεν πρέπει να μας ικανοποιεί.

«Οφείλουμε να ζήσουμε και όχι να επιβιώσουμε» σύμφωνα με το γνωστό σύνθημα.

Ας στραφούμε λοιπόν λίγο σε αυτό το ουσιώδες της ευτυχίας της γαλήνης και της ζωής.

Τί ακριβώς είναι σημαντικό για εμένα; Γιατί; Τί κερδίζω και τί χάνω αν πάω κόντρα στον κόσμο; Προς τί όλος αυτός ο .. «αγώνας»; Είναι απλώς μία αντανακλαστική κίνηση άμυνας που μου έχουν διδάξει, ή κάτι παραπάνω;

——————————————————————-

Ίσως αυτά τα ερωτήματα να αποδειχθούν κάπως δυσκολότερα από όσο θα περιμέναμε…

Ίσως νοιώσουμε πολύ λίγοι να αναμετρηθούμε μαζί τους και ακόμα και οι δικοί μας άνθρωποι δεν μπορούν να βοηθήσουν.

Εκεί ακριβώς έρχεται η Εκκλησία και μας προσφέρεται ως ένα πεδίο ανοίγματος στον Θεό.

Εισερχόμαστε σε αυτό όχι μόνον ως πικραμένοι«εκπρόσωποι του Χριστιανισμού», αλλά ως αληθινά ανίκανοι να γευθούμε την όντως ζωή. Εισερχόμαστε με την πικρία του κόσμου στα χείλη μας αλλά και την ελπίδα πως εδώ ο κόσμος νικήθηκε. Και καταθέτουμε κάθε μας φορτίο δυσβάστακτο με ειλικρίνεια και πίστη.

Τότε και μόνον τότε γευόμαστε λίγη από εκείνην την ευτυχία που δεν μπορεί να δοθεί από τις δυνάμεις του κόσμου αυτού. Και πορευόμαστε έπειτα με αυτήν την μικρή υπέροχη γεύση της Χάριτος. Και πάλι απογοητευόμαστε και πάλι επιστρέφουμε.

Και έτσι κτίζουμε μία αληθινή σχέση βαθιάς εξάρτησης που μακάρι κάποτε, σιγά-σιγά, να νικήσει όλες τις άλλες εξαρτήσεις:

Έχουμε πλέον ανάγκη την Εκκλησία. Αλλά αυτή η ανάγκη βασίζεται σε κάποια βεβαιότητα πως εκεί μας δίνεται κάτι που από τον κόσμο λείπει. Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός ο Οποίος «ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ» (Ἀποκ. ς΄ 2). Αυτή η βεβαιότητα είναι που νικά τον κόσμο.