Το πρόβλημα που τον βασάνιζε διπλό:
Η μακροχρόνια αρρώστια –38 χρόνια κατάκοιτος– με τους πόνους και τα επακόλουθά της, αλλά και η μοναξιά.
Τριάντα οχτώ χρόνια ήταν μόνος κι αβοήθητος.
Δεν υπήρχε άνθρωπος να τον βοηθήσει να μπεί στην κολυμβήθρα για να γίνει καλά…
«Άνθρωπον ουκ έχω», λέει στον Κύριο,
και φαίνεται να πονάει περισσότερο για τη μοναξιά του παρά για την αρρώστια!
Μοναξιά είναι το να είναι κανείς μόνος, αλλά και το να νιώθει μόνος, ενώ βρίσκεται μαζί με πολλούς. Δεν είναι μόνο η απομόνωση αλλά και η αδυναμία επικοινωνίας με τους άλλους. Αυτή η κατάσταση δημιουργεί ένα συναίσθημα λύπης και απόρριψης και προκαλεί πόνο. Μοναξιά δεν νιώθουμε μόνο όταν δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε με τους συνανθρώπους μας, αλλά και όταν έχει χαλάσει η σχέση μας με τον Θεό. Το κενό που αφήνει στην ψυχή μας η απουσία του Θεού είναι το πιο οδυνηρό.
Το βίωμα της μοναξιάς είναι οδυνηρό και επικίνδυνο. Τι πραγματικά φταίει όταν αισθανόμαστε μόνοι;
- Φταίει η έλλειψη αγάπης. Γιατί, αν αγαπούσαμε τους άλλους αληθινά, τότε θα τους νιώθαμε κοντά μας. «Ξέχυνε την αγάπη σου προς όλους και θα νιώθεις ότι όλοι σε αγαπούν», έλεγε ο Άγιος Πορφύριος. Ας προσέξουμε ακόμη μια λεπτή παρατήρηση: «Σπάνια μια καρδιά μπορεί να νιώσει μοναξιά, όταν αναζητάει μιάν άλλη καρδιά που είναι ακόμα πιο μόνη». Πόσο σημαντική είναι η προσφορά, το δόσιμο στον άλλο! Εκείνος που δίνεται στους άλλους, βγαίνει από τον εαυτό του, ξεχνάει το δικό του πρόβλημα, και πλουτίζει σε υλικά αγαθά, σε συναισθήματα και σε φίλους.
- Φταίει ο εγωισμός. Είπαν ότι «εγωισμός είναι ο τρόπος να διώχνουμε τους άλλους από κοντά μας»! Ο εγωιστής επικοινωνεί με τους άλλους μόνο από συμφέρον. Δεν είναι διατεθειμένος να χαλάσει την ησυχία του για να συμπαρασταθεί σε κάποιον. Συνέχεια προβάλλει τον εαυτό του, ενώ κατακρίνει τους άλλους. Με αυτό τον τρόπο όμως κάθε ειλικρινής φιλία διαλύεται.
- Φταίει το ότι απομακρυνθήκαμε από τον Θεό. Η ψυχή του ανθρώπου αναζητά τον Θεό. Η αμαρτία όμως τον απομακρύνει από τον Δημιουργό του και δημιουργεί μέσα του ένα τεράστιο κενό και ένα μεγάλο πόνο. Η αποξένωση από τον Θεό όμως φέρνει και την αποξένωση από τον συνάνθρωπο και από όλη την κτίση. Έτσι ο άνθρωπος μένει μόνος.
- Άλλες αιτίες. Κάποτε μπορεί να δημιουργεί τη μοναξιά το δύστροπο του χαρακτήρα μας, η καχυποψία ή η επιφυλακτικότητα απέναντι στους άλλους, η φοβία για τη δημιουργία φιλικών σχέσεων, η μειονεξία μας κ.α.
Πως θα αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα της μοναξιάς;
Οι συνταγές που δίνει ο κόσμος, δηλαδή τα ταξίδια, τα χόμπυ, η έξοδος από το σπίτι, η δραστηριότητες, μπορούν σίγουρα να βελτιώσουν την κατάσταση, όχι όμως να λύσουν οριστικά το πρόβλημα. Η οριστική λύση βρίσκεται μέσα μας και είναι το ξάνοιγμα του εσωτερικού μας κόσμου στον Θεό και στον συνάνθρωπο!
Έλεγε κάποιος: «Εάν δεν σπάσουμε το κέλυφος του εγώ μας, είμαστε καταδικασμένοι στην ψυχική απομόνωση. Όπως το κλωσσόπουλο, αν δεν σπάσει το κέλυφος του αυγού για να εισπνεύσει οξυγόνο, θα πεθάνει». Το όπλο που χτυπάει θανάσιμα τη μοναξιά είναι η αληθινή αγάπη. Πρώτα χρειάζεται να αποκατασταθούν οι σχέσεις μας με τον Θεό. Η ταπεινοφροσύνη και η μετάνοια θα φέρουν την ειρήνη μέσα μας κι έπειτα όλα θα πάρουν το δρόμο τους. Θα νιώσουμε και τους άλλους πιο κοντά μας, θα πάψουμε να τους θεωρούμε ανταγωνιστές. Θα τους νιώθουμε αδέλφια μας. Μπορούμε τότε να νιώθουμε μόνοι;
Σε μια από τις εμφανίσεις Του ο Αναστημένος Κύριος διαβεβαίωσε τους μαθητές Του ότι θα είναι πάντα μαζί τους, βοηθός και συμπαραστάτης, μέχρι τη συντέλεια του κόσμου. «Ιδού εγώ μεθ᾿ υμών ειμι πάσας τας ημέρας» (Ματθ. κη΄ 20). Από τότε περιδιαβαίνει τους δρόμους των πόλεών μας και όπως τότε στον παράλυτο της Βηθεσδά, έτσι και σήμερα ρωτά τον καθένα μας: «Θέλεις υγιής γενέσθαι;». Θέλεις να σε θεραπεύσω, να σου πάρω τη μοναξιά; Ας Του απαντήσουμε πρόθυμα, χωρίς δισταγμό: Ναί, Κύριε, θέλω! Γέμισε την ψυχή μου με την παρουσία Σου! Και τότε θα νιώσουμε την Αγάπη Του να πλημμυρίζει την ύπαρξή μας και να μας ενώνει μαζί Του και με όλον τον κόσμο.
