Ερώτηση που λάβαμε:

Υπάρχουν περιπτώσεις (π.χ. γιορτές) που δικαιολογείται η λαιμαργία;

Η απάντηση της ιστοσελίδας μας:

Για τη λαιμαργία είχαμε απαντήσει και σε άλλη σχετική ερώτηση στο site μας. Όπως είχε αναφερθεί «μαργαίνω» σημαίνει χάνω την αυτοκυριαρχία μου και τη λογική μου, δηλαδή, γίνομαι μανιακός σε κάποιο πάθος. Επομένως «λαιμαργία» είναι η νοσηρή επιθυμία του να αισθανόμαστε διαρκώς την ευχαρίστηση στο λαιμό με τα φαγητά. Αποτελεί αμαρτία, καθώς με αυτήν αιχμαλωτίζεται η ψυχή του ανθρώπου από το σώμα και δεν τρώει για να ζήσει, το οποίο είναι χαρακτηριστικό των λογικών, αλλά να ζει για να απολαμβάνει, το οποίο είναι χαρακτηριστικό των αλόγων ζώων.

Οι γιορτές όμως δεν αποτελούν ξεχωριστή περίσταση;

Στις γιορτές, φυσικά, όλα παίρνουν ένα εορταστικό χρώμα. Ακόμα και το τραπέζι μας, στο οποίο συνηθίζουμε να παραθέτουμε κάτι πιο πλούσιο, πιο «επίσημο», ιδιαιτέρως όταν έχει προηγηθεί νηστεία (Χριστουγέννων, Πάσχα, Δεκαπενταύγουστος), κατά τις οποίες έχουμε στερηθεί κάποιες τροφές.

Είπαμε όμως ότι η λαιμαργία είναι αμαρτία. Επιτρέπεται λοιπόν μια υποχώρηση στην αμαρτία για λόγους…εορταστικούς; Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος σε λόγο του «Στο Άγιο Πάσχα» λέει κάτι σχετικό: «Ας μη χαλαρώσουμε επειδή πέρασε η νηστεία. […] Γιατί ποιο το όφελος αν φουσκώσεις την κοιλιά σουπερισσότερο από το αναγκαίο και ξεπερνάς το μέτρο; Αυτό και το σώμα βλάπτει και την ψυχή ζημιώνει. […] Μήπως σας εμποδίζω να απολαμβάνετε το φαγητό και να ζείτε με άνεση; Δεν το εμποδίζω αυτό, αλλά σας προτρέπω να περικόπτετε τις εξεζητημένες απολαύσεις. Διότι ούτε ηδονή πλέον απολαμβάνει αυτός που ζει έτσι. Αυτό το γνωρίζουν καλά όσοι έχουν εμπειρία του πράγματος. Διότι και αναρίθμητες ασθένειες προξένησαν στον εαυτό τους από τέτοια διατροφή»[1].Ο λόγος του αγίου είναι και σήμερα επίκαιρος.Το να εορτάσουμε και να ευχαριστηθούμε δε σημαίνει να ξεφύγουμε από το μέτρο της εγκράτειας. Να μη φτάνουμε στο σημείο να αρρωσταίνει το σώμα ή να γίνεται βαρύ το στομάχι λόγω υπερβολικής κατανάλωσης φαγητού και να καταφεύγουμε σε χωνευτικά ποτά ή και φάρμακα ακόμα. Είναι λυπηρό να ακούει κανείς ότι μετά από περιόδους νηστείας, για λόγους… εορταστικούς, κάποιοι να καταλήγουν στα νοσοκομεία.

Τέλος, ας προβληματιστούμε γιατο πώς θα τιμήσουμε καλύτερα έναν άγιο (π.χ. τον άγιο του οποίου φέρουμε το όνομα); Τιμή του αγίου είναι η μίμηση του αγίου[2]. Είναι άραγε τιμή για έναν άγιο να τον εορτάσουμε πέφτοντας σε λαιμαργία; Ή στις μεγάλες Δεσποτικές και Θεομητορικές εορτές, θα ευαρεστείται ο Κύριος ή η Παναγία μας να «εορτάζουμε» με αυτό τον τρόπο; Σίγουρα όχι…

Ας είμαστε βέβαιοι ότι οι σωματικές και οι ψυχικές μας ανάγκες εξασφαλίζονται καλύτερα όταν τις ρυθμίζουμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Τότε μπορούμε να απολαμβάνουμε πραγματικά και βαθιά, χωρίς κίνδυνο.[3]

[1]Πατερικές ομιλίες στην Ανάσταση του Σωτήρος Χριστού, επιμ. Αθανάσιος Φραγκόπουλος, Σωτήρ, Αθήνα 2016, σ. 64-65

[2]«Τιμή γαρ μάρτυρος, μίμησις μάρτυρος». (Λόγος εις Μάρτυρας, PG 52,661-663)

[3]«Τις σωματικές σου ανάγκες ρύθμισέ τες σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, και μην αφήσεις να εξελιχθούν σε πάθη».(Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ)