Από ερωτήσεις που λάβαμε: 

Μπορεί κάποιος που συμφωνεί με τον μαρξισμό να πιστεύει στον Θεό; Ποια είναι η θέση της Εκκλησίας για τον Κομμουνισμό;

Η απάντηση της ιστοσελίδας μας:

Είναι αλήθεια πως Χριστιανισμός και Κομμουνισμός έχουν κάποια κοινά στοιχεία, όπως π.χ. την κοινοκτημοσύνη, την αρνητική στάση απέναντι στον πλούτο, την καταδίκη της συγκέντρωσης του πλούτου στα χέρια λίγων εις βάρος των αδυνάτων, την επιταγή για κατανομή του πλούτου στους φτωχούς.  Οι Πράξεις των Αποστόλων στην Καινή Διαθήκη μας λένε ότι στα Ιεροσόλυμα οι πρώτοι προσήλυτοι στην πίστη του αναστημένου Χριστού επικύρωσαν την αφοσίωσή τους ζώντας σε μια κοινή κατοικία, πουλώντας όλα τους τα ακίνητα, ανακατανέμοντας τον πλούτο τους «ἂν τις χρείαν εἶχε» και κατέχοντας όλα τα αγαθά από κοινού. Αφού εξάλλου αυτό ήταν ένα πρότυπο που ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς είχε καθιερώσει: «οὕτως οὖν πᾶς ἐξ ὑμῶν, ὃς οὐκ ἀποτάσσεται πᾶσι τοῖς ἑαυτοῦ ὑπάρχουσιν, οὐ δύναται εἶναί μου μαθητής.» (Λουκ. 14:33)

Εξάλλου, οι ορισμοί κατά του ατομικού πλούτου στην Καινή Διαθήκη είναι συνεχείς και αξιοσημείωτα άκαμπτοι. Για παράδειγμα, Ματθ. 6:19-20 (“Μὴ θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυροὺς ἐπὶ τῆς γῆς”), κατά Λουκ. 6:24-25 (“πλὴν οὐαὶ ὑμῖν τοῖς πλουσίοις, ὅτι ἀπέχετε τὴν παράκλησιν ὑμῶν. οὐαὶ ὑμῖν οἱ ἐμπεπλησμένοι, ὅτι πεινάσετε.») ή Ιάκ 5:1-2 (Ἄγε νῦν οἱ πλούσιοι, κλαύσατε ὀλολύζοντες ἐπὶ ταῖς ταλαιπωρίαις ὑμῶν ταῖς ἐπερχομέναις· ὁ πλοῦτος ὑμῶν σέσηπε καὶ τὰ ἱμάτια ὑμῶν σητόβρωτα γέγονεν), δηλαδή: “Ἀκοῦστε τώρα κι ἐσεῖς οἱ πλούσιοι. Κλάψτε μέ λυγμούς γιά τήν ἀθλιότητα καί τά δεινά πού ἔρχονται καταπάνω σας. Ὁ πλοῦτος σας ἔχει σαπίσει, καί τά πολυτελή σας ροῦχα πού ἀποθηκεύατε τά ἔχει φάει ὁ σκόρος”.

Προς το τέλος του δεύτερου αιώνα, ο ειδωλολάτρης σατιριστής Λουκιανός ο Σαμοσατεύς ανέφερε ότι οι χριστιανοί περιφρονούσαν τον πλούτο, και κατείχαν από κοινού όλα τα περιουσιακά αγαθά. Και οι Χριστιανοί συγγραφείς της ημέρας του Λουκιανού επιβεβαιώνουν τα λεγόμενά του: ο Ιουστίνος ο Μάρτυς, ο Τερτυλλιανός, και η Διδαχή όλοι ισχυρίζονται ότι οι Χριστιανοί πρέπει να κατέχουν τα πάντα από κοινού, να αποκηρύσσουν την προσωπική ιδιοκτησία και να διανέμουν τον πλούτο τους στους φτωχούς. Ακόμη και ο Κλήμης Αλεξάνδρειας, ο πρώτος σημαντικός θεολόγος που ισχυρίζεται ότι οι πλούσιοι θα μπορούσαν να σωθούν εάν καλλιεργήσουν «πνευματική φτώχεια», επέμενε ότι ιδανικά όλα τα αγαθά θα έπρεπε να κατέχονται από κοινού.Μέχρι και τον τέταρτο και τον πέμπτο αιώνα, επίσκοποι και θεολόγοι όπως ο Βασίλειος ο Μέγας, ο Γρηγόριος Νύσσης, ο άγιος Αμβρόσιος Μεδιολάνων, ο Αυγουστίνος, και ο Κύριλλος Αλεξάνδρειας ένοιωθαν ελεύθεροι να κατακρίνουν τον προσωπικό πλούτο ως μορφή κλοπής και τα αποθηκευμένα πλούτη ως λεηλατημένα αγαθά που κατασχέθηκαν από τους φτωχούς. Ο μέγας Χρυσόστομος εξέδιδε συχνά διακηρύξεις σχετικά με τον πλούτο και την φτώχεια που θα έκαναν τον Κάρολο Μαρξ και τον Μιχαήλ Μπακούνιν να μοιάζουν δειλοί και συνεσταλμένοι συντηρητικοί. Σύμφωνα με τον ίδιο, υπάρχει μόνο μια ανθρώπινη ιδιοκτησία που ανήκει σε όλους μας, και εκείνοι που έχουν περισσότερο απ’ αυτό που χρειάζονται δια το ζην είναι ληστές και αποστάτες από την Χριστιανική αλήθεια της φιλανθρωπίας. Και πολλά απ’ αυτά τα έλεγε ενώ ήταν Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως.

Όμως, Χριστιανισμός και Κομμουνισμός έχουν και κάποιες θεμελιώδεις διαφορές. Ο μεν πρώτος δίνει περιθώρια επιλογής, προτάσσοντας το «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν», οπότε μιλάμε για προσωπική ευθύνη του ατόμου για τις επιλογές του, που το καθιστά υπεύθυνο για τις πράξεις του, ενώ ο δεύτερος χρησιμοποιεί τη μέθοδο του καταναγκασμού των πάντων και, εάν δεν συμμορφώνομαι, αντιμετωπίζω τις συνέπειες, οπότε η επιλογή, η ατομική ελευθερία και ο σεβασμός του προσώπου υποβαθμίζονται, παραμερίζονται και εντέλει παραβιάζονται.

Και η σημαντικότερη διαφορά: Ο Κομμουνισμός απορρίπτει το φαινόμενο της θρησκείας. Αρκεί, γι’ αυτό, να ρίξει κανείς μία ιστορική ματιά, στα όσα διαδραματίστηκαν πριν μερικές δεκαετίες στην πρώην Σοβιετική Ένωση, στους ανελέητους διωγμούς των χριστιανών, οι οποίοι υπέστησαν μαρτύρια, εξορίες, καταναγκαστικά έργα στη Σιβηρία και τελικά μαρτύρησαν. Και στον τόπο μας, όμως, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου, αρκεί να δει κανείς πώς συμπεριφέρθηκε το κομμουνιστικό σύστημα στις θρησκείες και προπάντων στην ορθοδοξία και το χριστιανισμό γενικότερα. Τη συμπεριφορά αυτή την τροφοδοτούσε, άλλωστε, η αντίληψή του ότι η θρησκεία και ο χριστιανισμός, προπάντων, αποτελεί το όπιο του λαού, που με το κήρυγμα της ανοχής και αγάπης προς τον πλησίον κοιμίζει και αποδυναμώνει την ταξική συνείδηση, οπότε στέκεται εμπόδιο στο σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας και για αυτό πρέπει να εξουδετερωθεί.

Συνεπώς, ο κομμουνιστής σύμφωνα με τις αρχές του μαρξισμού, δεν μπορεί να είναι και χριστιανός, ούτε ένας χριστιανός καθαρός κομμουνιστής, αφού ο τελευταίος απορρίπτει εξ’ ορισμού τη θρησκεία και άρα το χριστιανισμό. Μάλιστα, δε, ο χριστιανός που αγωνίζεται και ζει κατά Θεόν, αγιάζεται, προσελκύει τη Χάρη του Θεού επί της γης, αποκτά ειρήνη «την υπερέχουσαν πάντα νουν» εντός και στις σχέσεις του με τους συνανθρώπους του, γεγονός ασυγκρίτως ανώτερο από την πραγμάτωση (με βίαια μέσα!!) του οράματος της κοινωνικής ειρήνης και δικαιοσύνης που πρεσβεύει ο κομμουνισμός.