Ερώτηση που λάβαμε: 

Είναι πρέπον να κρεμάμε εικόνες στους τοίχους σαν να ήταν κάδρα; δλδ για λόγους αισθητικής βσκ

Η απάντηση της ιστοσελίδας μας:

Κάθε οικογένεια στο σπίτι της έχει διάφορες φωτογραφίες ζώντων και κεκοιμημένων προσώπων, που συνδέουν και παρουσιάζουν τις οικογένειακές τους στιγμές.

Είναι σαν μια μικρή ιστορική αναδρομή της ζωής της οικογενείας του παρελθόντος αλλά και του παρόντος. Καθεμιά φωτογραφία γίνεται μια ζωντανή περιγραφή της ιστορίας της οικογένειας.

Σ’ ένα Ορθόδοξο σπίτι βλέπουμε στους τοίχους Ιερές εικόνες, στο χώρο υποδοχής των ξένων, στα υπνοδωμάτια, στην κουζίνα και αλλού.

Σίγουρα υπάρχουν εικόνες του Χριστού, του Μεγάλου Επόπτη της οικογένειας, της Παναγίας που μεσιτεύει για τις προσευχές μας στον Υιό της, καθώς και εικόνες των Αγίων που τα ονόματά τους έχουν τα μέλη της οικογένειας ή και άλλων που η οικογένεια είναι στενά συνδεδεμένη μαζί τους. Πολλές φορές υπάρχουν και εικόνες οικογενειακά κειμήλια γιατί προέρχονται από κληρονομιά. Τι ευλογία για ένα σπίτι να έχει κάποιος μια εικόνα που ευλαβούταν ο παππούς ή η γιαγιά!

Αλήθεια, γιατί κρεμάμε τις εικόνες, για διακόσμηση;

Δεν είναι διακόσμηση η τοποθέτηση των εικόνων στους τοίχους αλλά αυτή η αγάπη της οικογένειας στις ιερές εικόνες έχει βαθύ νόημα και αντιλαμβάνεται ο επισκέπτης αμέσως την πίστη αυτών, το χριστιανικό τους ήθος, την ομολογία τους και την τιμή, μίμηση στα εικονιζόμενα Άγια Πρόσωπα.

Πιο συγκεκριμένα, τοποθετούμε εικόνες στο σπίτι μας:

  1. Για να ομολογούμε την Πίστη μας. Η Ορθόδοξη εικόνα έχει βαθύ νόημα, είναι ο ορατός λόγος. Όλα αυτά που διαβάζουμε στην Αγία Γραφή ή ακούμε στο κατηχητικό τα βλέπουμε τώρα στις εικόνες. Π.χ. σύμφωνα με τις ευαγγελικές περικοπές της Γεννήσεως του Χριστού, οι αγιογράφοι εμπνευστηκαν και σύνθεσαν την παράσταση και με με πολλή προσευχή και ευλάβεια μας έδωσαν την ευκαιρία να βλέπουμε το γεγονός της Γεννήσεως ή άλλων συγκλονιστικών γεγονότων από τη ζωή του Χριστού, την Βάπτιση, την Σταύρωση κ.ά.
  2. Για να εμπνεόμαστε από τη ζωή των Αγίων. Όταν βλέπουμε την εικόνα π.χ. του Αγίου Νικολάου, έρχεται ευθύς η σκέψη μας στον ενάρετο βίο του και στη βοήθειά του σ’ όλους τους χριστιανούς ανά τους αιώνες.
  3. Μας βοηθούν στην προσευχή. Είναι ωραίο να θυμιατίζονται οι εικόνες, να καίει καντήλι στο σπίτι, προσφορά αγνή προς το Δωροδότη Θεό για ότι μας χαρίζει απλόχερα.

Σημαντικό να αναφέρουμε ότι υπάρχουν εικόνες και στα δημόσια κτήρια: π.χ. σχολεία, νοσοκομεία, δικαστήρια. Ομολογία πίστεως για ένα Ορθόδοξο κράτος που τα τελευταία χρόνια περνάει αντικειμενικά δυσκολίες. Να μας δίνει δύναμη που εξακολουθεί η εικόνα του Ελεήμονος Χριστού να βρίσκεται στο κεντρικότερο σημείο της δημόσιας αίθουσας, κι ας την αντιμετωπίζουν κάποιοι πλέον σαν διακοσμητικό στοιχείο.

Τέλος, από το βιβλίο “Λόγοι Β’ του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου” υπάρχουν πολλές διδακτικές ιστορίες με αναφορά στην ευλάβεια των ιερών εικόνων.

-Όταν ασπάζεται ο άνθρωπος με ευλάβεια και θερμή αγάπη τις άγιες εικόνες, παίρνει τα χρώματα από αυτές και ζωγραφίζονται οι Άγιοι μέσα του. Οι Άγιοι χαίροντα, όταν ξεσηκώνονται από τα χαρτιά ή από τα σανίδια και τυπώνονται στις καρδιές των ανθρώπων. Όταν ασπάζεται ο Χριστιανός με ευλάβεια τις άγιες εικόνες και ζητάει βοήθεια από τον Χριστό, την Παναγία, τους Αγίους, με τον ασπασμό που κάνει με την καρδιά του, ρουφάει μέσα στην καρδιά του όχι μόνον τη χάρη του Χριστού, της Παναγίας ή των Αγίων, αλλά και τον Χριστό ολόκληρο ή την Παναγία ή τον Άγιο, και τοποθετούνται πιά στο τέμπλο του Ναού του. «Ναός του Αγίου Πνεύματος είναι ο άνθρωπος» (Α΄ Κορ. 3,16 και 6,19). Βλέπεις, και κάθε Ακολουθία με τον ασπασμό των εικόνων αρχίζει και με τον ασπασμό τελειώνει. Εάν το καταλάβαιναν αυτό οι άνθρωποι, πόση χαρά θα αισθάνονταν, πόση δύναμη θα έπαιρναν!

Η εικόνα που αγιογραφείται με ευλάβεια ρουφάει από τον ευλαβή αγιογράφο την Χάρη του Θεού και μεταδίδει στους ανθρώπους παρηγοριά αιώνια. Ο αγιογράφος ζωγραφίζεται, μεταφράζεται στην εικόνα που φτιάχνει· γι’ αυτό παίζει μεγάλο ρόλο η ψυχική του κατάσταση.

Μου έλεγε ο παπά-Τύχων (Ρώσος ασκητής που ο Γέροντας Παϊσιος υπήρξε υποτακτικός του) :

«Εγώ παιντί μου, όταν ζωγραφίζω επιτάφια, ψάλλω“O ευσχήμων Ιωσήφ, από του ξύλου καφελών…”». Έψαλλε και έκλαιγε συνέχεια και τα δάκρυά του έπεφταν πάνω στην εικόνα. Μια τέτοια εικόνα κάνει ένα αιώνιο κήρυγμα στον κόσμο. Οι εικόνες αιώνες κηρύττουν-κηρύττουν. Ρίχνει λ.χ. ένας πονεμένος ένα βλέμμα στην εικόνα του Χριστού ή της Παναγίας και παίρνει παρηγοριά.

Όλη η βάση είναι η ευλάβεια. Βλέπεις, άλλος ακουμπά στον τοίχο που ακούμπησε η εικόνα και παίρνει Χάρη, και άλλος μπορεί να έχει την καλύτερη εικόνα, αλλά, επειδή δεν έχει ευλάβεια, δεν ωφελείται. Ή ένας μπορεί να βοηθηθεί από έναν απλό σταυρό, και άλλος να μη βοηθηθεί από τον Τίμιο Σταυρό όταν δεν έχει ευλάβεια.