Ερώτηση που λάβαμε:
Πάμε γήπεδο;
Πολλές φορές ακούμε να λένε ότι δεν πρέπει να πηγαίνουμε στο γήπεδο. Ότι υπάρχουν φαινόμενα βίας, ύβρεις, βλασφημίες και άλλα, που μας βλάπτουν πνευματικά. Αλλά είναι δυνατόν να μην υποστηρίζουμε την ομάδα μας; Στο κάτω κάτω ο αθλητισμός αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του βίου μας. Ποια είναι η σωστή στάση που πρέπει να κρατάμε;
Η απάντηση της ιστοσελίδας μας:
Οι περισσότεροι άνθρωποι, κυρίως τα αγόρια, από την παιδική ηλικία συνδέονται με τον αθλητισμό και τον θεωρούν αναπόσπαστο μέρος της ζωής τους. Ως εκ τούτου αισθάνονται την ανάγκη να υποστηρίξουν κάποιον αθλητικό σύλλογο άλλοτε «επιφανειακά» και άλλοτε με ιδιαίτερο πάθος.
Η πηγαία αυτή αγάπη για το άθλημα αλλά περισσότερο για την ομάδα τους οδηγεί συχνά στο γήπεδο όπου μπορούν να απολαύσουν σε μεγαλύτερο βαθμό το «σπουδαίο θέαμα». Ο παλμός της κερκίδας, τα συνθήματα, η αίσθηση ότι συμμετέχεις ενεργά στον αγώνα και δεν παρακολουθείς απλά, προξενεί ένα εντυπωσιακό όσο και εθιστικό συναίσθημα. Η κερκίδα σε παρασύρει γοργά και αυθόρμητα, χωρίς να το κατανοείς, στους δικούς της ρυθμούς και κανόνες, στο δικό της πολιτισμικό πλαίσιο.
Και ποιοι είναι αυτοί οι κανόνες; Ότι όλα επιτρέπονται στο όνομα της δόξας της ομάδας. Όσο για το «πολιτισμικό πλαίσιο», περιλαμβάνει ύβρεις, χειρονομίες, κάθε είδους προσβολές, και σε πιο ακραίες περιπτώσεις χειροδικίες, ανταλλαγές πυρών και φωτοβολίδων. Καθένας που δεν υποστηρίζει την ομάδα είναι εν δυνάμει εχθρός εντός του γηπέδου – αρκετές φορές αυτό μεταφέρεται και εκτός… Από αυτό το «τσουβάλιασμα» είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγει κάποιος. Ο σεβασμός, η τήρηση των υποχρεώσεων, η οριοθέτηση, η άμιλλα τείνουν να γίνουν έννοιες ξένες προς τον επαγγελματικό αθλητισμό. Οι πιο ηλικιωμένοι με νοσταλγία αναπολούν κάποιες πιο αθώες εποχές.
Με οδηγό τις παραπάνω σκέψεις ας αναρωτηθούμε ποια πρέπει να είναι η στάση ενός νέου που θέλει να ακολουθεί τον Χριστό. Συμβαδίζει ο πνευματικός του αγώνας με το κλίμα των γηπέδων;
Κατ’ αρχάς ο καθένας οφείλει να ξεκαθαρίσει τους λόγους που τον οδηγούν στο γήπεδο. Η αγάπη για το συγκεκριμένο άθλημα, η ανάγκη για διασκέδαση ή ανάγκη να αισθανθώ ότι ανήκω σε μία πολυπληθή ομάδα οπαδών ή σε κάποιον σύνδεσμο; Ξεκάθαρα, δεν πρέπει να είναι απαγορευτικό για κανένα νέο να παρακολουθεί έναν αγώνα. Πρέπει όμως να λάβει ο καθένας υπόψη τα επακόλουθα αυτής της επιλογής του.
Πρώτον: Το θέαμα του γηπέδου δεν μπορεί να θεωρηθεί ψυχαγωγία καθώς τίποτε ωφέλιμο ή δημιουργικό δεν προσφέρει στην ψυχή μας ή στην προσωπικότητά μας. Μπορεί ωστόσο να θεωρηθεί διασκέδαση, μιας και μας δίνει την ευκαιρία να ξεφύγουμε από τα προβλήματα της καθημερινότητας και να μεταφερθούμε σε έναν άλλο κόσμο που υπόσχεται εκτόνωση δημιουργώντας την εντύπωση ότι όλα επιτρέπονται. Με το σφύριγμα της λήξης βέβαια τελειώνει αυτή η δυνατότητα μέχρι την επόμενη φορά.
Επίσης: Η δυναμική της κερκίδας ασκεί τέτοια επιρροή στην ευαίσθητη νεανική ψυχή μας που μπορεί να σαρώσει κυριολεκτικά κάθε πνευματικό άνθος και κάθε αγνό συναίσθημα. Ποιος μπορεί να έχει τέτοια εμπιστοσύνη στον εαυτό του ότι θα μείνει αλώβητος απ’ το λεξιλόγιο και τον βάρβαρο πολιτισμό της κερκίδας; Όταν μάλιστα αναρίθμητες φορές γύρω του βλασφημούνται χυδαία το όνομα του Χριστού μας και αυτό της Παναγίας Μητέρας μας;
Τέλος: Μήπως αυτού του είδους η εθιστική διασκέδαση μας αποξενώνει από υγιέστερες και ωφελιμότερες δραστηριότητες όπως η ενασχόληση με τον προσωπικό ερασιτεχνικό αθλητισμό, με την μουσική, με τις σχολικές υποχρεώσεις ακόμα και από την παρουσία μας στις χριστιανικές ομάδες; Ας συγκρίνουμε (και με ωφελιμιστική διάθεση) τα κέρδη από τις παραπάνω δραστηριότητες και από την παρουσία στο γήπεδο, όπου και χρηματικά θα βγούμε ζημιωμένοι!
Κυριακή πρωί στην εκκλησία, Κυριακή απόγευμα στο γήπεδο. Δύο διαμετρικά αντίθετα βιώματα. Ο χριστιανός νέος στο μέσο δύο κόσμων. Δυο κόσμων που αποδεδειγμένα δεν μπορούν να συνυπάρξουν… Καλούμαστε να επιλέξουμε! Παραμένει ο Κύριος κοντά μας, ανάμεσά μας ή τον παραμερίζουμε για να ξεσπάσουμε και να φωνάξουμε για την ομάδα μας; Πού ανήκει η καρδιά μας;
Αυτό είναι και το ΜΟΝΟ κριτήριο της απόφασής μας. Ας απαντήσουμε μυστικά και με ειλικρίνεια και δε θα λαθέψουμε…
Δεν βρίσκω το κακό να πηγαινεις στο γήπεδο, αρκεί να ξέρεις με πιο σκοπό πηγαίνεις, πηγαίνεις για βρίζεις ή για να βλέπεις την ομάδα σου. Αν πηγαίνεις για να βρίζεις και να φωνάζεις υβριστηκά συνθήματα, τότε καλύτερα να πηγαίνεις καθόλου.
Oh yes…!!
Το γήπεδο προσφέρει ψυχαγωγία και ευχαρίστηση που βλέπεις την ομάδα σου να παίζει από κοντά! Όμως το να φανατίζεσαι, να βγάζεις τον χειρότερό σου εαυτό(σε περιπτώσεις ήττας της ομάδας ή για να εκτονωθείς) και να πηγαίνεις συχνά στα γήπεδα για αυτό το λόγο δεν είναι καλό διότι κάνεις βιαιότητες και κατακρίνεις ανθρώπους(της ομάδας). Βέβαια δεν είπε κανείς ότι δεν μπορείς να πηγαίνεις καθόλου, φυσικά και μπορείς αλλά με τους παραπάνω όρους κατά τη γνώμη μου.
Είναι λίγο περίεργο το θέμα των αγώνων. Τα γήπεδα πλέον, ανεξαρτήτως του αθλήματος, έχουν καταντήσει “πεδία μάχης” ανούσιων και υβριστικών σχολίων και συνθημάτων και πολλές φορές γίνονται εστίες βαρβαροτήτων. Πιστεύω πως το αν υποστηρίζουμε την ομάδα μας δεν κρίνεται από το εάν πάμε στο γήπεδο για να τη δούμε από κοντά ή όχι… και ναι ο αθλητισμός είναι από τις πιο ωφέλιμες για τον άνθρωπο δραστηριότητες τόσο για το σώμα όσο και για την ψυχή, αλλά σαν άνθρωποι δεν έχουμε τη ικανότητα να πούμε: “θα πάω στο γήπεδο και δεν θα παρασυρθώ, δεν θα βλαφτώ διότι ξέρω πώς πάω με καλό σκοπό” και να το κάνουμε πράξη. Δεν μπορούμε να εγγυηθούμε αυτή την ασφάλεια στον εαυτό μας καθώς τις περισσότερες φορές δεν εξαρτάται από εμάς και τις δικές μας προθέσεις αλλά από το περιβάλλον του γηπέδου. Είναι λοιπόν καλύτερο, κατά την δική μου ταπεινή γνώμη, να παρακολουθήσουμε από το σπίτι μας τον αγώνα αυτό.
Μπράβο! Πολύ καλά τα είπες!
Απ’ τις κερκιδες θεατης χωρις αγωνα μην περιμενεις το μεταλλιο το χρυσο!…
Το γήπεδο δυστυχώς είναι μια ζούγκλα και ένας καθρέφτης μιας μερίδας της κοινωνίας.
Και δυστυχώς οι άνθρωποι που το διαχειρίζονται, ενδιαφέρονται μόνο για το κέρδος και τη προσωπική τους προβολή. Επίσης η λατρεία μιας ομάδας που εκδηλώνεται κάθε εβδομάδα και η 24ωρη προσήλωση σε τέτοια θέματα είναι πράγματα που μας διώχνουν από το πνευματικό μας στόχο και τη μοναδική λατρεία στον Ύψιστο Δημιουργό. Χαίρομαι όταν ακούω περιπτώσεις ανθρώπων που απομακρύνθηκαν από όλα αυτά και αφοσιώθηκαν στον Χριστό. Συνολικά πιστεύω δεν έχει τίποτε το γήπεδο να προσφέρει ουσιαστικά. Καλύτερα το σπίτι που είναι και το πιο ασφαλές μέρος.
Φυσικά και πάμε γήπεδο, η ίδια η πράξη δε βλάπτει πνευματικά. Προσωπικά πηγαίνω σε όλα τα ματς του ΠΑΟΚ δύο χρόνια τώρα. Δε βρίζω τις μητέρες των αντιπάλων και δεν παίρνω ναρκωτικά άρα δεν καταστρέφω την πνευματική μου ζωή, απεναντίας διασκεδάζω.
Αυτό είναι το άσχημο. Βλέπεις, η διασκέδαση κάνει κακό στην ψυχή μας, διότι την σκορπά πέρα δώθε σε ανούσια πράγματα. Και μόνο το ότι πηγαίνοντας στο γήπεδο -ακόμα και με την καλύτερη σου διάθεση- ακούς τους άλλους να φωνάζουν και τα λοιπά μέσα σου, χωρίς να το καταλαβαίνεις φθείρεσαι. Και έτσι σε βάθος χρόνου, ΙΣΩΣ, κάποια ημέρα να σε παρασύρουν οι γύρω σου (στο γήπεδο) με τα συνθήματα τους και ό,τι άλλο ξεστομίζουν, χωρίς φόβο Θεού και να σου ξεφύγει κάτι κι εσένα (όχι κάτι “βαρύ” απαραίτητα). Έβαλα το ΙΣΩΣ με κεφαλαία διότι μπορεί να σκεφτείς: “αν δεν παρασυρθώ;” και απαντώ, πόσο σίγουρη/ος είσαι ότι θα ελέγξεις τον εαυτό σου; ότι δεν θα παρασυρθείς; Εε λοιπόν, δεν μπορείς να είσαι!
Υ.Γ. Είναι η άποψη μου αυτή, ελπίζω να σε βοηθήσει να το ξανασκεφτείς λιγάκι. Αυτά χωρίς να θέλω να σε προσβάλω!!!
Προσοχή όμως, σε τέτοιου είδους “διασκεδάσεις”, που μπορούν απλά να γίνουν πιο όμορφες όταν κανείς τις παρακολουθεί κι από το σπίτι του, χωρίς να σημαίνει ότι θα ψυχαγωγηθεί λιγότερο, αλλά αντιθέτως, προφυλάσσεται κι από “τυχαία” κι αρνητικά γεγονότα, που μόνο πνευματικά δεν μπορούν να χαρακτηριστούν…
Δημοσιεύτηκε παραπάνω η απάντηση της ιστοσελίδας μας.
Να με συγχωρείτε παιδιά, αλλά δεν είδα πουθενά να αναφέρεται, ότι εκτός των άλλων στο γήπεδο γίνεται παρατεταμένη χρήση μαριχουάνας!!! Αυτό σημαίνει, πως όσο και να μη θες να αναπνεύσεις την ουσία αυτή δεν μπορείς!! Είναι τόσο αποπνικτικά, τόση η ποσότητα δυστυχώς που αναπνέει και ο πιο μακρινός φίλαθλος…!