Ερώτηση που λάβαμε: 

Πώς εμπιστεύεσαι κάποιον που δεν ξέρει τι περνάς ?
Αφού ο Χριστός είναι αναμάρτητος και δεν έχει εμπειρία πως μπορεί να δίνει εντολές και προτροπές σχετικά με τις αμαρτίες ?

Η απάντηση της ιστοσελίδας μας:

Αυτή η ερώτηση είναι τμήμα ενός από τα δυσκολότερα και μεγαλύτερα θεολογικά προβλήματα που απασχόλησαν τους Αγίους Πατέρες, ειδικά στην Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο.

Ο Χριστός μας, όντας τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, ήταν αναμάρτητος· και όχι απλώς δεν αμάρτησε, αλλά δεν μπορούσε να αμαρτήσει, γιατί αν αμάρτανε θα εγκατέλειπε τον Θεό – όμως ο Ίδιος ήταν Θεός, συνεπώς δεν γινόταν να εγκαταλείψει τον Εαυτό Του. Και τότε; Ήλθε στον κόσμο για να μας δείξει μια ζωή την οποία μόνον ο Ίδιος μπορούσε να ακολουθήσει ως Θεός;

Η Ορθόδοξη Εκκλησία βιώνει και διδάσκει κάτι πολύ διαφορετικό. Ο Χριστός ερχόμενος στον κόσμο ως άνθρωπος, πήρε τη φύση που είχε ο άνθρωπος μετά την πτώση του Αδάμ, δηλαδή τη φύση που υπόκειται στη φθορά και στο θάνατο, τη φύση όλων μας, για να τη θεραπεύσει. Μαζί με αυτή, πήρε και δοκίμασε όλες τις δυσκολίες της: (α) τα αδιάβλητα πάθη: ο Χριστός, ως κανονικός άνθρωπος, πεινούσε, διψούσε, κουραζόταν, κοιμόταν, φοβόταν, λυπόταν. (β) τους πειρασμούς: ο Χριστός πειράστηκε από τον διάβολο επανειλημμένως, αλλά δεν έπεσε στην αμαρτία. Μπορούσε να πέσει στην αμαρτία; Όχι. Αλλά έκανε πραγματικό πλήρη πνευματικό αγώνα όπως ο κάθε πιστός.

Ο πνευματικός αγώνας του Χριστού, αφού δεν μπορούσε να αμαρτήσει, μήπως ήταν «θέατρο»; «Μιμούνταν» τον αγώνα του ανθρώπου; Όχι, απαντούν οι θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας μέσω των Οικουμενικών Συνόδων, ο Χριστός έδωσε πραγματικό πνευματικό αγώνα, με όλες τις δυσκολίες. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα π.χ. στον φόβο Του στη Γεθσημανή, όπου προσεύχεται στον Θεό-Πατέρα να αποφύγει, αν είναι δυνατόν, τα Πάθη και την Σταύρωσή Του. Επιδίωξε, επίσης, την αρετή σαν να χρειαζόταν να την φθάσει, ενώ ήδη την κατείχε. Οι πειρασμοί του, βέβαια, ήταν μόνο εξωτερικοί, δηλαδή ο Χριστός δεν είχε πειρασμούς από αδυναμία, αλλά μόνο από εξωτερικούς παράγοντες. Αυτό δεν κάνει λιγότερο δύσκολο τον αγώνα Του: οι πειρασμοί που δέχτηκε ήταν ασυγκρίτως δυσκολότεροι από τους δικούς μας, π.χ. οι πειρασμοί στην έρημο και κυρίως η Σταύρωση.

Χαρακτηριστική απάντηση στο ερώτημα δίνει η ίδια η Αγία Γραφή: «Καί μήν περάσει ποτέ ἀπό τό νοῦ μας ὅτι, ἀφοῦ αὐτός εἶναι τώρα στούς οὐρανούς, δέν θά δείξει ἐνδιαφέρον γιά μᾶς. Διότι δέν ἔχουμε ἀρχιερέα πού νά μήν μπορεῖ νά μᾶς συμπαθήσει στίς ἠθικές καί φυσικές ἀδυναμίες μας, ἐπειδή τάχα δέν γνωρίζει τά ὅσα μᾶς συμβαίνουν ἤ ἐπειδή ὑψώθηκε τόσο πολύ· ἀλλά ἔχουμε ἀρχιερέα ὁ ὁποῖος ἔχει ἀντιμετωπίσει πειρασμούς μ’ ὅλους τούς τρόπους πού μπορεῖ νά δοκιμασθεῖ ἡ ἀνθρώπινη φύση. Ἔχει ἀντιμετωπίσει πειρασμούς ἐξολοκλήρου ὅμοια μ’ ἐμᾶς, χωρίς ὅμως νά ὑποπέσει σέ καμία ἁμαρτία». (Προς Εβραίους, δ΄ 15)

Συνεπώς, ο Χριστός αγωνίστηκε πραγματικά εναντίον των πειρασμών και προσπάθησε πραγματικά να επιτύχει την αρετή, και άρα γνωρίζει και εμπειρικά τι σημαίνει πνευματικός αγώνας. Όλα αυτά, τα έκανε από «άκρα συγκατάβαση» για εμάς, αφού ούτως ή άλλως τα αποτελέσματα του πνευματικού αγώνα τα κατείχε εξαρχής.