Ερώτηση που λάβαμε:

Μπορούμε να χορεύουμε τανγκό ή λάτιν;
Η εκκλησία μας, επιτρέπει να χορεύουμε παραδοσιακούς χορούς. Αυτοί οι χοροί, στους λατίνους είναι παραδοσιακοί χοροί. Εμείς μπορούμε να τους χορεύουμε;

Η απάντηση της ιστοσελίδας μας:

Η λέξη παράδοση δηλώνει συνέχεια. Κάτι που ξεκίνησε από κάπου κι έφτασε το σήμερα με τις όποιες επιρροές. Δεν είναι κάτι τέλειο από μόνο του. Η δική μας ξεκινά από την αρχαία Ελλάδα και στην πορεία της ποτίζεται με Χριστό. Η «λάτιν» ούτε την ίδια όμορφη αρχή έχει, ούτε έχει δεχθεί την ίδια ευλογημένη επιρροή. Μην εξομοιώνουμε δηλαδή δυο πολιτισμούς επειδή απλά υπάρχουν.

Ως προς τους χορούς: οι χοροδιδάσκαλοι λένε ότι ο χορός δεν είναι ο σκοπός αλλά το μέσο. Ο τρόπος για να εκφραστούμε. Στους Ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς έχουμε μια κοινωνία που μοιράζεται ένα κύκλο γλεντώντας, ζευγάρια που χορεύουν κάτω από ηθικούς κανόνες, όχι τόσο τεχνικούς, με αμοιβαίο σεβασμό κι όχι επιδεικτικά ή προκλητικά. Την κοινωνία αυτή του κύκλου δεν θα τη βρούμε στα λάτιν. Θα βρούμε όμως τεχνικούς κανόνες στα ζευγάρια, όχι πάντα ηθικούς, εντυπωσιακό θέαμα αλλά και προκλητικό. Με ποιο από αυτά μπορεί να έχει πραγματική σχέση έκφρασης το Ελληνόπουλο; Ποιο από αυτά μπορεί να είναι μέσο για κάτι καλό;

Η Εκκλησία ως Μητέρα δεν απαγορεύει αλλά συμβουλεύει. Βλέπει αν κάτι μπορεί να εκφυλιστεί σε μέσο έκφρασης παθών και επισημαίνει τον κίνδυνο. Η Ελληνορθόδοξη παράδοση έχει ένα ήθος, μια χαρμολύπη κι ένα πνευματικό φίλτρο που οι Λατίνοι δεν έχουν, ούτε και θέλησαν ποτέ να αποκτήσουν. Η ζύμωση με την Ορθοδοξία είναι η αιτία για το ότι η Παράδοσή μας έχει αυτό το ήθος. Αλλά ας μην γελιόμαστε. Κι από τη δική μας παράδοση αν βγάλουμε το Θεό, θα πάρουμε κάτι ξένο, φασαριόζικο, εμπορικό καρναβάλι. Κάτι σαν Χριστούγεννα χωρίς Χριστό.

Ας συλλογιστούμε, στα πλαίσια της ερώτησης, και το εξής: Μπροστά σε ένα κοινό Αγίων θα μπορούσαμε χωρίς να ντρεπόμαστε να χορέψουμε ένα καλαματιανό, ένα πεντοζάλη, ένα καρσιλαμά. Ταγκό και σάλσα είναι δύσκολο να φανταστούμε ότι θα τολμούσαμε.