Ερώτηση που λάβαμε:
Τι στάση πρέπει να κρατήσεις στο σχολείο όταν όχι μόνο μαθητές αλλά και οι ίδιοι οι καθηγητές σου, κάνουν “επίθεση” για την ορθοδοξία και τον χριστιανισμό – θα ήταν σωστό να μην πεις τίποτα και να το αφήσεις να περάσει, παρόλο που δεν συμφωνείς ή να απαντήσεις; Αν ναι τι να πεις;
Η απάντηση της ιστοσελίδας μας:
Η στάση του χριστιανού μαθητή είναι καλό να είναι ανάλογη με την εν γένει χριστιανική συμπεριφορά του στις υπόλοιπες δραστηριότητες. Αυτή η συμπεριφορά δημιουργείται, διατηρείται και ενισχύεται με αγώνα πνευματικό, με προσευχή και με την ευλογημένη αγωνία που ερμηνεύεται ως τη μόνιμη και σταθερή θέλησή μας να γινόμαστε ευάρεστοι στον Θεό, «δοκιμάζοντες τί ἐστιν εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ» (Εφ. ε΄ 10). Το ζητούμενο λοιπόν είναι να εξετάζουμε κάθε φορά ποιο είναι το θέλημα του Θεού.
Επειδή δεν έχουν όλοι την ίδια ιδιοσυγκρασία, άλλος είναι ήπιος, άλλος δυναμικός και άλλος ετυμόλογος και ευφυής, η αντίδραση του καθενός μαθητή ποικίλλει, αλλά πάντα θα πρέπει να ταιριάζει με το ήθος που μας διδάσκει ο «πρᾶος καὶ ταπεινὸς» (Ματθ. ια΄ 29) Κύριος Ιησούς. Είτε δέχεται επίθεση από συμμαθητές, είτε από καθηγητές, ο χριστιανός νέος έχει τη δυνατότητα να σιωπήσει αν δεν είναι έτοιμος και πράος να απαντήσει. Αν έχει γνώση για το θέμα σχετικά με το οποίο δέχεται επίθεση, είναι φρόνιμο ν΄ απαντήσει με σταθερότητα, με σαφήνεια και με ηρεμία καταθέτοντας (αντιλέγοντας) το δικό του επιχείρημα. Αυτός ο λόγος είναι μία ομολογία. Και ο λόγος του Κυρίου είναι ξεκάθαρος: «Λέγω δὲ ὑμῖν· πᾶς ὃς ἂν ὁμολογήσῃ ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὁμολογήσει ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ·» (κατά Λουκάν, ιβ’, στ. 8). Δηλαδή: «και όσο για τους διωγμούς και τους κινδύνους που ενδέχεται να υποστείτε για την πίστη σας προς εμένα, σας λέω: Κάθε άνθρωπο που θα με ομολογήσει ως Σωτήρα του και Θεό του μπροστά στους ανθρώπους που καταδιώκουν την πίστη μου, και ο υιός του ανθρώπου, ο Θεάνθρωπος Μεσσίας, θα τον ομολογήσει και θα τον συστήσει ως αφωσιωμένο και πιστό ακόλουθό του μπροστά στους αγγέλους του Θεού την ημέρα της Κρίσεως.» Τἐλος, αν η επίθεση είναι έντονη και ανήθικη (βλάσφημα λόγια, άσχημα υπονοούμενα, περίεργα ανέκδοτα….) μπορεί να «οργιστεί» και να αντιδράσει έντονα. Αυτή είναι η «καλή» οργή που όμως δεν πρέπει να έχει εμπάθεια κατά των προσώπων , αλλά κατά των λόγων που ακούστηκαν.
Πάντως, είτε επιλέξει τη σιωπή είτε την ομολογία, είναι απαραίτητο προηγουμένως να προσευχηθεί ολόθερμα και μυστικά για όσους του επιτίθονται απομακρύνοντας έτσι, κάθε αρνητικό και δυσάρεστο συναίσθημα (αντιπάθειας, εκδίκησης…).
Τελικά, με όποιον τρόπο και ν’ αντιδράσει κάποιος, είτε σιωπηρά, είτε με προσευχή, είτε με επιχειρηματολογία, είτε με την «καλή» οργή, ας φροντίζει να διατηρεί μέσα του ταπεινό φρόνημα και ειλικρινή αγάπη ακόμα και προς αυτούς που φέρονται εχθρικά προς την πίστη.
Η στάση του χριστιανού μαθητή στο σχολείο καλό είναι να συμβαδίζει με την στάση του ίδιου μαθητή στό σπίτι, στην Εκκλησία, στην προσωπική ζωή του, και γενικά σε κάθε φάση και λεπτό της ζωής του. Αν ο χριστιανός μαθητής ζεί με συνέπεια τον Χριστό στη ζωή του, σε όλες τις εκφάνσεις της, τότε θα αντιδράσει χριστιανικά “ούτως η άλλως”, θέλοντας και μη, θα λέγαμε, σε κάθε “επίθεση”, ανάλογα και με την ψυχοσύνθεσή του. Άλλος θα κάνει εκείνη τη στιγμή μιά ολόθερμη προσευχή από μέσα του (πχ. για τον καθηγητή που έβρισε τα Θεία, να τον συγχωρήσει ο Θεός), άλλος θα σιωπήσει και δεν θα συμμετάσχει (πχ. σε ένα άσεμνο ή ανήθικο ανέκδοτο), άλλος με κάποια ευστροφία θα δώσει ένα έξυπνο επιχείρημα, αν έχει διαβάσει κάτι πάνω στο θέμα (πχ. σε κάποιο καθηγητή που θέλει να πιστεύει ότι κατάγεται από τον πίθηκο), άλλος θα “ανάψει” και θα “οργιστεί” (πχ. σε κάποια ανήθικη πρόταση που θα του γίνει) και θα τους βάλει στην θέση τους. Δυναμική αντίδραση είναι και η σιωπή και η απάντηση και η προσευχή και η καλή “οργή”. Το σημαντικό είναι ότι με όποιον τρόπο και να επιλέξει να αντιδράσει, καλό είναι να υπάρχει ειλικρινής αγάπη σε αυτό που θα κάνει, και να έχει συνέπεια με αυτό που ζει στην ζωή έξω από το σχολείο.
Η αλήθεια είναι κάπου στην μέση πρέπει να είναι και ομολογητής αλλά και μη πομπώδης.
Η ομολογία δίνεται με το παράδειγμα της ίδιας του της ζωής. Και καλύτερα όχι με επιχειρήματα. Έχοντας ευλογία αντιπαρατέθηκα σε μία Φιλόλογο στην ώρα της Έκθεσης Γ’ λυκ. και στο τέλος μίας μεγάλης συζητήσεως, στην οποία πήραν μέρος και άλλοι ευσεβείς μαθητές, η στρεψόδικος Φιλόλογος κατέληξε σε συμπέρασμα γενικό,φιλοσοφικό και αν μη τι άλλο ασεβέστατο προς τις αιτιάσεις και την απολογητική μας στάση : είναι ο ορισμός του βραχώδους τόπου που ο σπερματικός λόγος δεν είχε την ευκαιρία να καρπήσει, αντιμέτωπο με τα ζιζάνια.
Δημοσιεύτηκε παραπάνω η απάντηση της ιστοσελίδας μας.
Παρακαλούμε όσους αποστέλλουν κάποια απορία, να παρακολουθούν την ιστοσελίδα τακτικά, διότι τηρείται σειρά προτεραιότητας στις απορίες που λαμβάνουμε. Έτσι, είναι πιθανόν μια απορία που κάποιος καταθέτει, να δημοσιευτεί μετά από λίγες ημέρες.